Hee Claudia..
Ik lees niets extreems hoor!
Je vraagt je bij alles af waarom je dat voelt én je lijkt het zowat een zonde te vinden dat te voelen.
Maar ik lees een heel gezonde enorm verdrietige vrouw met issues uit het verleden die nu niet meer beheerst kunnen worden.
En ook dat is weer gezond..
Want iets met dwang beheersen breekt ooit uit.

Je komt er echt!
Nu smerig en vervelend.
Jezelf kwijt.
Maar uiteindelijk blijkt dat jij jezelf gaat (her)inden!
Dat geloof ik.

Op mijn werk heb ik heel veel steun, ik word nu iedere dag opgehaald en thuisgebracht omdat ik van de huisarts absoluut niet mag rijden. Nou begrijp ook wel waarom, ben zo suf als een konijn en viel daarnet ook bijna van de trap.
Maar goed, voordeel is dat mijn lichaam niet zo onrustig is.. dat vind ik fijn!

Mijn moeder maakt bij ons op kantoor schoon en komt morgen, mijn collega (de dochter van de baas) heeft voorgesteld mij bij te staan in het gesprek. Omdat ik nu al weet emotioneel gezien weinig woorden zou kunnen uitbrengen en zij het tot een stop kan roepen, wanneer mijn moeder er te diep op in zou willen gaan. Het enige wat ik wil dat ze weet is:

• Ik weet het allemaal niet meer
• Ik voel mij op dit moment niet gelukkig
• Ik heb medicatie hiervoor gekregen
• Ik ga een traject in onder begeleiding van de huisarts en de POH GGZ

Mijn werkgever is gelukkig erg begripvol en hij had ook al gemerkt dat ik niet lekker in mijn vel zat, hij heeft mij vanochtend een mail gestuurd waarin hij hoopt dat ik mij weer de oude gezellige en altijd vrolijke Claudia ga voelen en het leven mij weer zal toelachen. Trots op mij is dat ik hulp heb durven zoeken en dat hij waar hij kan mij wilt helpen en de ruimte wilt geven om er weer bovenop te komen.

Doet me toch wel heel goed, dat iedereen zo begripvol en meegaand is.

Hoi, lees net je blog met meer belangstelling dan normaal want wat jij hier schrijft had van mij kunnen zijn maar dan 3 maanden geleden. Alleen zit ik in de ziektewet.
Zelf heb ik gesprekken gehad met een psycholoog ook via de huisarts en het eerste gesprek al deed me zoveel goed ongelovelijk.
Mij is verteld dat lang onder druk staan je echt ziek maakt wat ook aantoonbaar is je maakt teveel adrenaline en nog meer stoffen aan daar word je zo moe van. Ook huilbuien lijken uit de lucht te komen vallen. Na 10 uur slapen nog moe zijn ik herken het echt.
Het gaat ook nog wel even duren voor dat over is zei hij ook maar het gaat over, nou ik geloof het maar gewoon.
Voel me lichamelijk nog niet veel beter komt ook door de omstandigheden echt rust krijg ik nog niet maar wel steun en hulp nu en echt dat geeft zoveel steun dat hoor ik van anderen ook. Goed dat je nu hulp krijgt je moet wel als je lichaam STOP GENOEG GEWEEST zegt...............

Wat mijn ouders betreft: die heb ik niks verteld over het traject wat ik ingegaan ben.
Om dezelfde reden, geen zin in controle of ik nog adem elke dag (bij wijze van spreken het zijn schatten van mensen) en over emoties praten nou vergeet het maar geen onwil maar ze zijn van de ouwe stempel.
Of het voor jou een goed idee is weet ik niet nog even niks vertellen aan je moeder en zus.
In mijn situatie was het in overleg beter om eerst rustig te starten en het pas vertellen als je er aan toe bent.
Misschien eerst bespreken donderdag met je huisarts? Die kent je en kan je raad geven hoe dat aan te pakken want dat is voor eenieder anders tenslotte. Dit werkt voor mij maar ik ben jou niet natuurlijk.
Ik ken je niet hoop dat je me geen bemoeial vind maar ik vind het best moeilijk gelukkig wonen mijn ouders ver weg we hebben vooral kontakt door de telefoon maar nog langer zwijgen kan ik ook niet eigenlijk voel me een huichelaar ben ook wel boos waarom moet alles zo moeizaam als ik me been breek hoef ik niks uit te leggen dan zou mijn moeder komen logeren tot ik het weer allen af kan. Maar het is niet anders.

Sterkte in ieder geval ik hoop dat je ook baat hebt bij de steun waar je om gevraagd heb.
Voor mij de beste beslissing in lange tijd dat voel ik nu al, dat is wel een lichtpuntje!!!