Vandaag heb ik C voor het eerst weer eens echt gezien, sinds ik een dikke maand geleden heb besloten om al het contact te verbreken. In de tussentijd heb ik haar één keer zien fietsen, maar dat was maar een paar seconden. Vanavond was ze ineens aanwezig op de training. Normaal gesproken blijft ze op donderdagavond altijd in haar stad om daar woest uit te gaan. Ik weet niet waarom ze er vanavond was, maar ze was er wel. Via het gastenboek op de website van onze tafeltennisvereniging had ze al laten weten dat ze vanavond zou komen trainen. Ze had er een algemeen berichtje van gemaakt, maar ik wist dat het voor mij bestemd was. Omdat ze onlangs beloofd heeft om geen contact meer met me op te nemen maar ze toch wilde laten weten dat ze zou komen, deed ze het op deze manier. Toen ik het las twijfelde ik meteen of ik zelf wel zou gaan trainen. Uiteindelijk heb ik besloten om toch te gaan. Niet omdat ik nou zo graag ga tafeltennissen, de passie daarvoor is al lang verdwenen. Voor degenen die mijn verhaal niet kennen: ik ken haar via die vereniging. Daar is het allemaal begonnen en hebben we samen heel veel tijd doorgebracht en meegemaakt. Het begin van mijn ldvd betekende dan ook meteen het einde van mijn passie voor die sport en zorgde er voor dat ik sindsdien met flinke tegenzin naar de club ga. Ik besloot echter om vanavond toch te gaan, omdat ik vind dat ik niet iets moet laten vanwege haar. Bovendien was ik stiekem ook wel nieuwsgierig hoe het me zou vergaan. Eigenlijk had ik vanavond dus twee trainingen tegelijk.

Beiden gingen me niet goed af. Het spelletje zelf vind ik dus al een hele tijd niet meer belangrijk, maar ook het met haar in één zaal aanwezig zijn was geen succes. Damn, ze is verdomme nog mooier dan ze al was! Zelfs in haar sportkloffie ziet ze er oogverblindend uit! Ik ben expres helemaal aan de andere kant van de zaal gaan staan, zodat ik niet steeds met haar vrolijkheid en schoonheid geconfronteerd zou worden. Verder heb ik haar zowel in de zaal als in de kantine de hele avond compleet genegeerd (niet omdat ik haar niet mag, maar puur uit zelfbescherming). Ook toen we tijdens de afsluitende wedstrijdjes opeens tegenover elkaar kwamen te staan. Dat was echt even slikken. Daar stond ze dan tegenover mij, zo mooi, zo lief, maar mijn meisje niet meer.

Na afloop heb ik nog even met de trainster gesproken. Zij is van de situatie op de hoogte en probeert me zo veel mogelijk te helpen. Ze vroeg of ik het moeilijk vond dat C er vanavond ook was. "Nou en of" zei ik. Vervolgens vroeg ze of ik wist dat C vanavond zou komen. Ik zei dat ik dat wist, waarop zij zei dat ze het heel goed van me vond dat ik ondanks dat toch ben komen trainen. Ik vind het van mezelf ook best goed, maar het heeft me er niet vrolijker op gemaakt. Tranen zijn er niet gelaten, maar dat scheelde maar heel weinig.

Wat had ik haar graag even vastgepakt en een kusje gegeven zoals we dat altijd deden wanneer we op de club waren. Dat kan nu niet meer. Zonder haar voel ik me eenzaam daar. Haar warmte die er altijd was, net zoals ik er altijd voor haar was. Dat is niet meer. Het is nu voor altijd een stuk kouder op de club.