ongeveer 2 jaar geleden is mijn relatie uitgegaan met mijn laatste officiele ex. In de tussentijd wel een soort van vriendinnetje gehad maar dit stelde niet veel voor. Al de tijd vrijgezel geweest en sinds een jaar zelfs geen seks meer gehad.

De relatie die ik had met deze meid daar was ik echt in verzopen ik was totaal mezelf kwijt.. ik wist gewoon niet meer mijn gevoelens een plek te geven of het nou goed of fout was. Ik gaf teveel van mezelf en klampte mij veel teveel aan haar vast. Nadat deze relatie uit was heb ik het heel erg moeilijk gehad, overigens heb ik dit zelf uitgemaakt omdat ik het gewoon niet meer aankon.. ik zat in een diepe put.

Na ongeveer 3 maanden nadat het uit was heb ik haar gezien.. en o boy wat was ik ontzettend zenuwachtig, de dag zelf viel opzich wel mee en voelde als vanouds sterker nog ik merkte dat ik haar nog steeds leuk vond. Gelukkig ben ik daar niet in getrapt ik had tijd nodig, tijd voor mezelf om mezelf te worden.

Nu ben ik 2 jaar en een soort van relatie verder en nog steeds spookt ze af en toe door mijn hoofd, nog steeds wil ik niks van haar weten en als ik iets over haar hoor wimpel ik dit altijd snel af. Het doet me nog steeds iets en ik kan het maar niet van me af zetten, het leven gaat door en het is niet dat ik er elk moment van de dag last van heb. Ik begrijp gewoon niet waarom ze af en toe nog steeds door mijn hoofd spookt.. waarom sommige situaties die ik achteraf heb gehoord nog steeds pijn doen.

Begrijp me niet verkeerd ik sta positief in het leven probeer er het beste van te maken.

Wat kan ik hiertegen doen?, het is geen liefdesverdriet dit maar een plek die lijkt opgevuld te moeten worden(zal het soms de genegenheid van seks zijn?). Alleen zelf wil ik voorlopig niet aan de vrouw ik heb me helemaal gefocust op reizen en stel me daar dan ook pas weer open.

En uitgaan, sporten, met vrienden rondhangen, werken en leuke dingen doen alles van dat doe ik ook gewoon.