het is nu een week uit en ik heb het gevoel dat mn hele leven op zn kop staat. ik voel me verdoofd, huil niet echt vaak meer maar ben wel de hele tijd dood en doodmoe, en betrap me er steeds op dat ik steeds alleen maar in de leegte aan het staren ben. ik wil er steeds over praten, maar alles is al gezegd. ik wil eigenlijk huilen, maar dat lukt niet. maar als ik hem spreek (1 keer gebeurd) of zijn moeder spreek (ook 1 x) dan komen de tranen weer en verlies ik het helemaal. ik voel me zo verdoofd. het is verschrikkelijk. ik ga ook opeens een week weg, gister geboekt en volgende week ga ik weg. dat soort spontane acties zijn niks voor mij..tijdens mn tentamens ook, maar ik ga gewoon. even alles op orde hebben... ofzo.. sinds gister dacht ik ook opeens, het is nu uit, ik heb mn relatie niet meer, wat heb ik wel? ik heb mn studie, maar die maakt me eigenlijk ongelukkig. maar opeens iets anders doen lijkt geen optie. de breakup lijkt een soort eye-opener ook..maar ik wil nog helemaal niet aan dat soort dingen denken, wil alleen maar verdrietig zijn..
ik weet het allemaal niet. ik klamde me vast aan mn relatie en heb het gevoel dat ik nu plots in de echte wereld ben gekomen. ik negeerde mn problemen als ik bij hem was. ik hou nog van hem. hij nog van mij. maar hij wilde vrijheid. ik snap het allemaal niet meer. het is zo verwarrend .. ik weet niet meer wat ik met mn leven aan moet. het was ook zo onverwachts dat hij het uitmaakte..omdat ik degene was die altijd zeurde tegen vriendinnen en ruzie maakte en hij het altijd goed vond gaan (nog steeds vindt ie dat) ik hou ook nog zoveel van hem.. het voelt ook allemaal heel raar en vreemd en denk ook , hoe kan onze vriendschap opeens verdwijnen? twee jaar was ik (en hij ook denk ik, hoop ik) dag en nacht met hem bezig en opeens is dat weg..we waren ook gewoon vrienden, naast 'geliefden'. ik weet het gewoon allemaal niet meer.