Gemiste stations. Bedroevend en beangstigend als ik daar te vaak aan denk. Als je een leeftijd hebt bereikt dat je je om gemiste stations zorgen gaat maken dan kruipt het gevoel omhoog dat het misschien wel te laat is. Het is een gevoel dat mij meerdere malen besluipt. De meest banale dingen kan het teweeg brengen, kennissen die weer zwanger zijn, een gelukkig stel die zichzelf verbinden in het echt en prille liefde.
Wanneer ben ik aan de beurt?

Soms denk ik dat het de natuur is die mij een les leert. Een confrontatie met de buitenwereld zodat ik er echt klaar voor ben en kan herkennen wanneer het lot mijn pad kruist. Mijn verleden heeft leuke, lieve, gepassioneerde, akelige en frustrerende liefde gekend. Het heeft mij elke keer weer kritischer gemaakt voor de volgende.

Toch blijft het bedroevend als ik erover blijf malen. Niet doen. Wees dankbaar dat je in elk geval andere goede en positieve dingen hebt in het leven hoor ik her en der. Maar het is soms zo verdomd moeilijk om constant positief ingesteld te zijn. Op de slechte momenten geef ik mezelf dan ook een denkbeeldige klap in het gezicht en zeg dan tegen mezelf dat alles wat ik tot nu heb meegemaakt en de situatie waarin ik zit een fundering is voor de tijd die nog gaat komen.