ja na weer enkele weken verder te zijn toch weer even mijn verhaal kwijt moeten,
zo "geweldig" gaat het eigenlijk nog niet.

Situatie, meer dan 9 jaar relatie waarvan bijna 1 jaar samenwonend,
leeftijd 28 (ik) 27 (zij) een week voor kerst verbroken,
er was geen "ons" meer en meer van dat soort ongein.
"Ik heb er geen energie meer voor om er voor te vechten"
"we kunnen niet met elkaar praten"
"we zijn uit elkaar gegroeid"
"we passen misschien niet bij elkaar"

Allemaal dingen die ze die bewuste dag heeft gezegd.
ze zou sowieso bij me weg gaan, wanneer wist ze toen alleen nog niet
dit is gekomen nadat we een week of wat een beetje aan elkaar langs liepen
door bepaalde omstandigheden, dit kan gebeuren maar goed het kwam alsnog
als een grote klap in mijn gezicht, ze was die bewuste dag ook nog doodziek
enorm duizelig, kon amper lopen, en liep om de haverklap te kotsen, dit had ze
voor een paar jaar terug ook al eens gehad, hier heb ik deze keer verkeerd op gereageerd omdat ik
op dat moment nog "boos" op haar was, maar uiteindelijk verder de rest van de dag goed voor haar
gezorgd, ook al kwam ze er die dag mee dat ze een punt achter de relatie ging zetten..

De dag er op, was ze nog steeds niet lekker. maar wou er verder eigenlijk ook niet over spreken.
over dat ze sowieso bij me weg zij gaan alleen wist ze nog steeds niet wanneer.
ik heb toen min of meer afgedwongen om met mij in gesprek te gaan waar het probleem nou precies zat
maar daar wou zij niks van weten, toen heb ik haar voor de keuze gesteld of in gesprek gaan of ze kon
meteen een ander adres op zoeken. zo erg zat ik er op dat moment doorheen.

toen heeft ze wat spulletjes bij elkaar gezocht, en is met hond en al vertrokken, ook al was ik het daar niet mee eens. ik heb zoveel geld uitgegeven aan "ons" hondje, de tuin verbouwd enz..
omdat ik totaal niet fysiek ingesteld ben ga ik daar natuurlijk op dat moment niet om lopen touwtrekken
dus heb ik haar maar laten gaan met wat kleren en "ons" hondje.

Wel min of meer afgedwongen dat zij contact met mij zou opnemen om het uit te spreken,
en de zaken verder te regelen, sleutels in te leveren en dergelijke.
de volgende dag, geen enkel contact vanuit haar kant, alleen savond laat een berichtje terug
dat ze het lastig vond om contact op te nemen. en langs te komen omdat ze bang is dat
ik wou dat zij gewoon bleef en dat wou ze niet. toch afgesproken dat ze de volgende dag
langs zou komen om er over te praten, en dat ging wonderbaarlijk goed. (we kunnen dus wel met elkaar praten, als
we daar beide rustig en open en eerlijk in zijn, en het gewoon "gezellig" maken met een kop thee/koffie erbij)

Dat gesprek ging gewoon best wel goed. van beide kanten uitgesproken wat het probleem was,
dat we dus even langs elkaar liepen en waardoor dat is gekomen, daar werd ze min of meer ook nog boos
over dat het maar zon klein dingetje was waardoor wij elkaar een beetje liepen te negeren.
op dat moment waren er nog gevoelens voor mij, maar ze wist niet echt of dat nog genoeg was
om de "relatie" weer voort te zetten. ze wou graag nog wat kleren meenemen en vroeg welke sleutels ik terug wou, heb toen maar gezegd wat goed voor haar voelde toen heeft ze alleen de voordeursleutel gehouden.
Uiteindelijk afgesproken om elkaar tot de eerste week van het nieuwe jaar met rust te laten,
dat zou ongeveer 2,5 week zijn, afscheid genomen met een stevige knuffel en ik kon me niet bedwingen
om haar een kus te geven ook al deinsde zij daar niet voor terug, en heb ik me verontschuldigt
het leek er niet op dat ze het erg vond.

Dit is van haar kant prima gelukt, van mijn kant een stuk minder want ik was ineens alles kwijt,
mijn "lief" is weggelopen en wou me ook niet vertellen waar ze precies naartoe is gegaan,
ik ben mijn hondje kwijt, ik viel in een gat. kut kerst en kut oud&nieuw gehad,
haar wel wat berichtjes gestuurd in die 2,5 week, 2 x gebeld zij nam wel op en deed in eerste instantie normaal
tot ik over hondje begon dat ik graag wou zien, ook een beetje afleiding voor mij. toen werd ze boos
(tot 2x aan toe dus) uiteindelijk heb ik het maar laten rusten en, haar een mail gestuurd op oudjaarsdag
met mijn gevoelens er in, en hoe ik het graag wou gaan doen, als er van haar kant nog iets was
dat is letterlijk "opnieuw" wou beginnen, zij op haar plekje met haar spulletjes en ik op het mijne.
ik wist dat ze met vriendinnen die week in een vakantiehuisje zat dus dat ze haar mail ook niet meteen zou lezen.
dus toen halverwege de week 1 berichtje gestuurd dat we contact zouden hebben die week, maar dat ik
haar inmiddels niet meer durfde te bellen, omdat ik niet wist hoe zij zou reageren omdat als zij "boos" werd er toch
niet meer met haar te communiceren viel. en dat zij contact met mij op zou moeten nemen als zij daar aan toe was.

De vrijdag na oud en nieuw kreeg ik smorgens vroeg een berichtje van haar dat ze mijn mail gelezen had, tot 2x aan toe liet ze weten dat ze mijn mail gelezen had met een toevoeging van nu pas. en dat ze met me wou praten, maar ze wist alleen nog niet precies wanneer dat zou worden, hier had ik weer op gereageerd dat zij maar moest kijken wanneer ze dit wou doen als dat "goed" voelde voor haar. dit was geen probleem voor mij in eerste instantie
voelde ik mij daar heel erg goed bij. de zaterdag kreeg ik een weer een berichtje dat het de maandag zou worden als ik dan ook thuis zou zijn. dit dus verder afgesproken, maar ja toen sloeg de twijfel toe, waar ze precies over zou willen praten, dat heb ik toen ook in een berichtje aan haar gevraagd, of ze echt een eerlijk en oprecht gesprek wou.
of dat ze stiekem haar spulletjes kwam halen. daar kreeg ik de zondag weer een antwoord op.
dat zij wou praten over ons en hoe het nu verder zou moeten, wat we op het werk zouden gaan zeggen, en omdat ze mij mist en niet meer wist of alles wat ze deed wel goed was of ze niet een te grote puinhoop van haar leven aan het maken was.

Hier had ik best wel mee te doen, maar gaf mij eerlijk gezegd wel een goed gevoel dat er in ieder geval nog wel "iets" is. De maandag dus een gesprek gehad, weer wou ze niet vertellen waar ze nu precies woont ze zat alleen niet bij haar ouders. maar goed verder wel gesproken over hoe nu verder, daar kwam uit dat we het even rustig aan zouden gaan doen, eventuele vorderingen nog maar even niet op het werk te vertellen. maar als alles goed zou gaan we toch in relatietherapie zouden gaan om opnieuw te leren communiceren, verder moesten we op dat moment nog niet echt veel van elkaar verwachten, en dat het misschien op dat moment nog niet ging lukken om weer samen op het werk te verschijnen, maar dat zij mij in ieder geval wel graag zou willen blijven zien als dat op het werk niet ging lukken (dit kwam er ook nog super emotioneel uit) ze had in ieder geval nog wel gevoelens voor mij want "anders zou ze niet bij me zitten" ze had alleen het idee dat ze haar gevoel had uitgeschakeld omdat ze me pas na 3 weken echt heel erg ging missen. ze voelde zich nog niet echt weer "thuis" en de dingen die daarbij horen eten en dat soort dingen. ze wou wel dingen met mij gaan doen, wandelingetje maken met de hond maar dat zou "binnenkort" wel weer gebeuren.
uiteindelijk afscheid genomen met een hele stevige knuffel, en toen ik vroeg of zij nog een kus wou, gaf ze daar zelf al antwoord op door er zelf al 1 te geven.

Volgende dag zou zij een gesprek op het werk hebben over hoe nu verder daar, ik werd eind van de dag
gebeld dat ik alleen op de maandag aan het werk zou kunnen, omdat dat anders misschien iets te veel spanning
met zich mee zou kunnen brengen, en zij de rest van de week gewoon aan het werk (verduidelijking: werken beide op een zorgboerderij, ik als vrijwilliger onderhoud aan pc's en netwerk normaal 2 dagen in de week.. zij als begeleider en administratie vaste medewerker). hierdoor raakte ik natuurlijk een beetje in de war, want
hoe gaan wij elkaar nu dan zien en met elkaar omgaan. daar kreeg ik geen reactie op. pas de volgende dag
kreeg ik een berichtje terug, dat dit niet vanuit haar kwam maar dat zij ook liever had gehad dat wij elkaar op het werk wel zouden zien. maar door de "directie" is besloten om dit eerst tot februari aan te zien en als het beter tussen ons zou lopen, kwa contact en omgang met elkaar dat we dan weer normaal verder zouden kunnen.
en dat dit misschien op het moment ook wel even beter zou zijn voor "ons". en dat wij elkaar wel zouden gaan zien en dingen met elkaar zouden gaan doen.

de rest van de week kwam er vanuit haar zelf veel contact, smorgens heel vroeg berichtjes en de rest van de dag door ook. wel heel erg casual contact en totaal niet diepgaand, geen afspraken maken niet om elkaar even te bellen.
geen afspraken om iets met elkaar te gaan doen, tot de vrijdag toen het contact helemaal verdween.
het hele weekend niks van haar gehoord, ik ook niks van mij laten horen haar gewoon haar rust gunnen.
tot ik de maandag aan het werk moest, en ik dit besproken had met haar, dat ik eigenlijk nog met veel vragen zat
maar totaal geen ingang meer bij haar vond om met haar in gesprek te gaan. ook dat er geen opbouw in het contact zat. en dat ik even niet meer wist hoe ik daar mee om moest gaan, kreeg wel te horen dat zij zelf wel enorm met de situatie zat. en dat ze niet precies wist wat ze nou voor mij voelde maar mij ook niet kwijt wou. ze konden lastig een gesprek met haar aangaan want zij klapte meteen dicht.

Had haar de maandag avond gebeld dat ik met haar in gesprek wou liefst diezelfde avond nog, maar zij kon niet
ze had al wat anders, dus afgesproken voor de volgende dag, en dat zij maar even moest laten weten hoe laat zij precies zou komen.

ik had in de dagen ervoor een persoonlijke brief
aan haar geschreven, met hoe ik de situatie beleefde en wat ik had gewild. herinneringen
zowel positieve als negatieve er in verwerk, en dat ik eigenlijk afstand wou doen van de situatie
waar ik op dat moment in zat want ik had totaal geen leven meer, zoveel vragen waar zij geen
antwoord op wou geven..

De dinsdag kreeg ik netjes aan het eind van de dag te horen hoe laat ze zou komen.
maar goed ze kwam een dik half uur te vroeg bij mij aan de deur
en ging nogal emotieloos bij me zitten, en wou ook alleen een glas water te drinken
toen kreeg ik al het gevoel dat het niet zon leuk gesprek zou worden.
alle vragen die ik had kreeg ik weer geen antwoord op. leek net of ik bij een psychiater zat
hoe zij mij vertelde dat zij niet meer verliefd was op mij (logisch ik ook niet meer na dik 9 jaar,
dan hou je inmiddels van elkaar) en dat haar gevoelens op dat moment niet sterk genoeg meer waren
en mij meer als een goede vriend zag. Dit was een enorme klap want de ene week wil ze nog van alles en
de week er op is er opeens niks meer. ik bevatte dat gewoon niet ook al werd ik er wel emotioneel van.
toch kwam het er op neer dat ik het werk niet voor haar op moest geven, toch weer
dat we toch van alles met elkaar zouden kunnen doen, alleen dat we dat niet moesten doen omdat
er geen gevoelens bij kwamen te kijken, min of meer liet ze doorschemeren dat ze wel weer bij me wou wonen,
maar toch ook weer niet want wat schiet je er mee op door als huisgenoten bij elkaar te gaan wonen
nogal dubbel zinnig. weer gevraagd of zij überhaupt wel achter deze beslissing stond. en ja op dat moment
stond zij volledig achter deze beslissing. ik moest niet gaan zitten wachten tot haar gevoelens terug zouden
komen want zij wist niet of dat zou gebeuren. ik moest maar verder gaan met mijn leven, want dat ging zij ook doen.
Ze zou mij nog laten weten wanneer ze haar spulletjes op zou komen halen.

Ik heb ongeveer 10 dagen zitten wachten tot zij contact met mij op zou nemen van die dinsdag tot de week er op
woensdag, toen heb ik haar maar gebeld en gevraagd wanneer ze haar spullen nou op zou komen halen
en wanneer zij van plan was geweest om mij daar over in te lichten. daar kwam het op neer dat ze mij de donderdag hadden willen bellen (natuurlijk). ze moest alleen nog vervoer regelen, ik heb haar afgedwongen
dat ze de zaterdag om 11 uur bij me zou zijn en alleen moest komen omdat ik zelf ook alleen ben, en ik geen zin heb
dat er dan meerdere mensen in mijn huis rond lopen met de kans dat ik spullen kwijtraak van mezelf of dat er spullen van haar achter blijven. dat was verder prima.
toch nog vergeten te vertellen dat ze ook alles sleutels die zij en haar ouders nog van mij hadden ook mee moest nemen, en dat ik mijn autoradio ook mee moest nemen. heb haar toen een 2e keer gebeld en dit keer kreeg ik haar
anders aan de telefoon, want zij klonk nogal emotioneel en wou ze niet in de dagen ervoor door de brievenbus doen
maar die zou ze die zaterdag afgeven.

De zaterdag was ze er keurig rond 11 uur. met een busje van het werk en kwam in eerste instantie met 2 verhuis doosjes aanzetten waarvan ik dacht dat dat alles was.
ze had op dat moment alleen maar haar eigen sleutel bij zich, en de autoradio kon ze er niet uit krijgen,
en haar pa die was niet thuis dus die sleutels had ze ook niet bij zich.
de autoradio wou ze me wel geld voor doen omdat ik ook al aangaf dat geklooi geen zin in te hebben.

Verder kwam het er best wel snel uit dat ze weer heel erg duizelig was maar dat ze wel meteen wou beginnen
met spulletjes uit te zoeken of dat een probleem was. ik had eigenlijk eerst ff rustig met haar in gesprek gewild
maar goed het zei zo. haar spullen moesten toch mijn huis uit.
ik heb haar alles uit laten zoeken, want met zijn 2en lopen trekken in spullen is geen doen.
haar wel gevraagd of ze wat drinken wou, dit keer wel weer thee. en dat wou ze wel in de woonkamer
samen met mij gaan "nuttigen". toen kwamen we wel een beetje in gesprek nog steeds die klik
die ik elke voelde als wij elkaar zagen de afgelopen weken. en toen kwam het er wel uit
dat ik degene ben die haar op haar slechts gezien had (die zondag dat ze er een punt achter zette)
maar dat zij op dit moment niet op instorten zat of zo ook al was zij wel heel erg duizelig.
koffie thee was op en zij wou wel verder gaan met spullen uitzoeken. maar bleef een beetje half
in de deurpost hangen en werd weer een beetje emotioneel, ik gevraagd of ze dit eigenlijk wel wou
het kwam er op neer dat ze het eigenlijk niet wou, maar dat het op dit moment beter voor "ons" was
en dat wij eerst maar weer met elkaar door 1 deur moesten kunnen en dat we dan wel verder zou zien.

Nog weer wat spulletjes uitgezocht, en weer ff naar beneden voor een kop thee, heb ik haar even wat te eten aangeboden, want het kwam er al wel uit dat zij niet zo best ontbeten had ook doordat ze zo duizelig was
en dat het er misschien net zo hard weer uit zou kunnen komen. toen heb ik haar even wat broodjes gemaakt
dit vond ze best wel lief, ondertussen nog even over gehad of ze al weer naar de dokter was geweest
want ze was in de weken ervoor ook alweer een keer weer zo duizelig geweest.
maar ze had er verder geen actie ondernomen door verder onderzoek of wat dan ook,
dat vond ik niet zo leuk om te horen, en heb toch door laten schemeren dat ik graag wou dat
ze er toch serieus naar zou laten kijken, en dat het misschien niet alleen maar stress is
(mede door haar werk waar ze het heel erg druk heeft)

verder spullen uitgezocht tot halverwege de middag ik heb netjes alle dozen beneden neergezet voor haar,
en alles dozen netjes in het busje gezet, toen kwam ze er mee dat ze het niet meer trok,
en dat ze graag een andere keer verder wou gaan, hier heb ik mee ingestemd want ik zag aan haar
dat het echt niet lekker ging. toen alles dozen in het busje stonden, en zij op het punt stond
om te vertrekken haar wel gewaarschuwd voor het weer ivm sneeuw en als zij het niet meer trok
dat zij om zou moeten keren, en dat we dan wel verder zagen.

Een uurtje later (rond kwart voor 4) kreeg ik toch een berichtje van haar dat ze toch de laatste spulletjes
op wou halen. kwart over 4 ongeveer stond ze weer met het busje voor mijn huis.
maar dit keer ging het er heel anders aan toe, ze dag er nog steeds niet goed uit
maar dit keer moest alles maar snel snel ingepakt worden, en ze liep als een wervelwind door het huis
haar spullen uit te zoeken en in dozen te stoppen en ik moest ondertussen overal en nergens haar
spulletjes bij elkaar zoeken. zij dacht inmiddels klaar te zijn ook al kwam ik door het hele huis spullen tegen
die nog van haar waren, maar daar werd eigenlijk niet op gereageerd, en spullen die min of meer van haren
waren interesseerde haar op dat moment totaal niet meer en ik mocht dat allemaal wel houden of weggooien
daar was ik het niet mee eens en heb dat mooi in dozen gestopt. toen alles uiteindelijk een beetje ingepakt was en klaar stond om ingeladen te worden, kwam ze er opeens mee dat ze iemand bij zich had waar ze op dat moment
bij in woonde en of die mee mocht helpen dozen in te laten. toen werd ik zelf een beetje boos
want daar had ze ook meteen eerlijk in kunnen zijn en ik heb dat dus niet toegelaten achter af misschien
niet handig want weet nu nog steeds niet waar ze en bij wie ze inwoont.

Maar goed ze wou van een gesprek dus ook niks meer weten, we zouden elkaar immers op het werk wel weer zien en dat we daar wel met elkaar in gesprek konden, ook al probeerde ik haar duidelijk te maken dat ik daar
"professioneel" met haar om wou gaan, en daar heen ga om aan het werk te zij, en dat daar eigenlijk geen plek is om over persoonlijke dingen te praten. maar ja dat zag zij anders.
toch nog wat persoonlijke vragen gesteld, maar heel kort antwoord op gekregen en een kut opmerking dat ik die vragen ook wel had kunnen stellen die dinsdag avond. ze zou nog contact op nemen om de sleutels en geld voor de radio langs te brengen dan zouden we eventueel ook wel met elkaar in gesprek kunnen.

Nu ben ik inmiddels alweer 9 dagen verder maar nog geen contact van haar kant.
heb haar vanavond maar proberen te bellen.
maar goed ze nam dus niet op, en kwam er via via al achter dat ze niet "thuis" was.
dus nu laat ik het maar weer gaan, en ik zie wel wanneer zij is een keer contact op neemt.

ben nu ongeveer 7 weken verder en ik kan nog steeds niet op mijn normale dagen aan het werk,
een week invulling van niks, 1 dag werken en de rest van de week maar zien wat ik kan gaan doen.
(iets anders vinden is voor mij niet zo makkelijk ivm persoonlijke situatie)
heb het al meerdere keren aangegeven op het werk, maar laten het
ook een beetje afhangen van haar hoe zij er in zit, ook al is zij zichzelf ook niet echt op het werk
stilletjes en terug getrokken, en stoot ze eigenlijk alles en iedereen om zich heen van zich.

jammer genoeg geen vrienden meer waar ik mee af zou kunnen spreken
die ben ik kwijtgeraakt in de loop der jaren ook doordat het geen echte vrienden waren
en ze zaten te stoken in relaties dus daar eigenhandig afstand van gedaan.
heb alleen mijn ouders en familie waar ik op terug kan vallen, en gelukkig professionele hulp.

ben er dus eigenlijk best wel klaar mee. ook met haar ook al zitten er nog wel gevoelens tussen.
het slijt inmiddels aardig, heb veel goede dagen achter elkaar, maar ook dagen dat het niet meer wil
er totaal doorheen zit en terug verlang naar de relatie en haar voor dit hele gedoe
ook al heeft ze mij dit allemaal "aangedaan", best wel raar en dubbel ik weet het.

Een heel lang verhaal wat ik even kwijt moest.