Gister was ik helemaal blij dat ik me zo sterk voelde. Vandaag in de ochtend voelde ik me ook sterk. Had ik even de pech dat er een collega naar me toe kwam en heel vrolijk vertelde dat ze gister ten huwelijk is gevraagd. Zo dat kwam hard aan zeg. Ik ben heel blij voor haar en heb heel erg mijn best gedaan om dat te laten zien.

Maar tijdens de lunch werd er aan mij gevraagd of ik moe was ofzo. Ik zei maar ja..
Eigenlijk kon ik wel huilen. Jee wat miste ik hem zeg ongelofelijk. Ik werd gek en wat duurt een dag dan lang. Ik heb net onder de douche van me af gehuild, ik kon het niet meer tegen houden. Ik gun mezelf vanavond een baalavond maar morgen moet ik weer sterk zijn. Ik kan toch niet blijven treuren....

Weetje, ik mis niet het vooruitzicht op trouwen, kids en huisje boompje beestje. Maar tegen elkaar aan liggen, zitten, kletsen, kussen, aangeraakt worden, wat een klotezooi. Het was altijd zo fijn. Nu is het over, zomaar

Ik heb me ondertussen ingeschreven en weer uitgeschreven op een datingsite. Ik dacht, ik ga een uitje maken. Maar ik kan het echt niet. Mijn hoofd lijkt nergens ruimte voor te hebben behalve aan hem te denken. Hoe kan het toch dat iemand waardoor je aan de kant gezet word ineens zoveel plek in je hoofd opeist???????????????????

Morgen maar weer sterk zijn.....

Groetjes