Idd, mijn ex was ook het huis uitgevlucht, ze wilde er nauwelijks over praten dan dat ze alleen een ander heeft en zo snel mogelijk scheiding wil. Uiteindelijk hebben we wel een paar gesprekken gehad, dat is wel mijn geluk geweest, ik besef ook dat niet iedereen zo'n luxe kan permitteren. Bij mijn situatie is alles al duidelijk, en kon ik al snel beginnen met verwerken.
Ik weet niet hoe het met jouw situatie precies zit, maar zelf denk je dat er geen hoop is, toch? Heeft hij al een ander? Het feit dat dit al langer gaande is betekent dat je al wat eerder kon beginnen met verwerken, maar door het doorsudderen is je lijdensweg denk ik alleen maar verlengd. Het klinkt wat hard, is niet gemakkelijk, maar zodra je duidelijkheid over jouw situatie hebt kun je eigenlijk al beginnen met je eigen leventje oppakken en hem niet meer zien, gewoon om afstand te kunnen creëren. Als je weer contact hebt dan val je weer terug, is niet eerlijk tegenover jou. Ik herken het gevoel, mijn ex kwam vandaag weer eventjes langs om onze dochter op te halen. Ze deed erg aardig, ik deed aardig terug, ze had over mijn geschoren hoofd, dat mijn dochter heeft gedaan, en streek langs mijn haar. Voorheen zou ik dit niet trekken, als ze me ging aanraken, ook al was het vriendschappelijk bedoeld. Maar nu voel ik enkel welgemeende vriendschappelijk gebaar, ik waardeer het wel, maar moet wel eerlijk bekennen dat ik daar niet geheel ongevoelig voor ben, het voelde wel goed, had haar aanraking wel gemist. Maar het verlangen is wel weg, vergeleken met een paar maanden geleden. Het slijt wel, vooral doordat ik haar zo min mogelijk heb gezien, en elkaar al helemaal niet aangeraakt. Dat wil ik zo houden, voordat ik weer een terugval krijg.
Bij mij heeft het dus wel geholpen, afstand houden, de gevoelens niet meer opwarmen, maar als een kaars laten uitgaan, is het beste voor jullie beiden.

Veel sterkte!

Mr Bean