In eerste instantie wou ik mijn verhaal niet neerzetten omdat ik vorige keer een aantal hele botte reacties kreeg.
Gisteren heb ik een hele moeilijke beslissing genomen. Ondanks dat het van beide kanten goed voelt om bij elkaar te zijn heb ik toch besloten het af te kappen. Er zijn bij hem toch teveel twijfels om voor mij te kiezen. Aan de ene kant wil hij niet tegen zijn ex (die hem heeft gedumpt) zeggen dat hij met mij verder gaat omdat hij haar dan helemaal verliest. Aan de andere kant weet hij niet of hij uberhaupt wel met haar verder wilt en mij dan dus verliest. Hij zit op het moment zo erg met zichzelf in de knoop dat het ook voor mij beter is om iig voorlopig uit zijn leven te verdwijnen. Het voelde vorige week zo verschrikkelijk goed om zijn armen weer om me heen te voelen en hem weer te zien. Denk ook alleen maar met heel veel plezier terug aan wat er allemaal is gebeurd, op die twijfels na dan. Waarom kan je niet samen met iemand zijn terwijl het voor beide zo goed voelt? Heb hem gezegd dat hij nu eerst maar eens aan zichzelf moet gaan denken en alles voor zichzelf op een rijtje moet zien te krijgen. Hoe moeilijk en pijnlijk ik het ook vind het is echt beter zo. Het heeft ook weer door mijn hoofd gespeeld om alsnog over een week of 2 weer af te spreken om dan weer te praten maar het lijkt me beter als we dat voorlopig niet doen. Het voelt dan weer vertrouwd en goed en komen we weer niet verder. De kans is dan ook veel te groot dat er dan weer hetzelfde gaat gebeuren als wat nu weer gebeurd en dat trek ik niet. Ik kies nu ook even voor mezelf hoe moeilijk ook en hoeveel ik ook om hem geef. Hij heeft ook meerdere malen gezegd dat ik zoveel beter verdien en iemand verdien die voor de volle 100% voor me gaat. Allemaal waar maar hij is op de een of andere manier in mijn hart gekomen en ik wil op dit moment dus eigenlijk niets anders dan hem. Ik weet dat het nu gewoon niet kan en het zal waarschijnlijk ook niet werken. Daarom liever nu weggaan dan straks als hij nog dieper in mijn hart zit.
Heb ook gezegd dat ik uit zelfbescherming voorlopig niet meer bij hem in de stad ga stappen. Het risico hem dan tegen te komen is gewoon veel te groot.
Ik weet ook heel goed dat ik nu niet moet gaan zitten hopen dat hij snel tot de conclusie komt dat hij met MIJ verder wil maar onbewust voel ik die hoop gevoelens toch weer boven komen. Ik weet het, gewoon toelaten. Ik heb het immers al eens meegemaakt en toen ben ik ook door diepe dalen gegaan en ben uiteindelijk weer op de berg gekomen. Had nooit verwacht dat je je eigen al zo erg kan hechten aan iemand na 2 maanden en dat het dan zoveel pijn kan doen als je diegene moet laten gaan. De tijd zal het uitwijzen of we voor elkaar bestemd zijn of niet. Zoals al regelmatig op deze site gezet is:

If you truly love something let it go, If it comes back it's your's forever, if it doesn't it never was.

Zal ook zeker wel zo zijn. Maak me op zich ook wel zorgen om hem en ben bang dat hij niet uit deze neerwaartse spiraal komt. Heb hem daarom ook gevraag of hij me over een tijdje wel op de hoogte wil houden hoe het met hem gaat. Hij zou dit doen en ik hoefde me geen zorgen om hem te maken. Ik ga maar weer stoppen want ik zit met tranen in mijn ogen achter mijn pc.