Ik vind het niet makkelijk. Vandaag realiseerde ik me weer: er is wel contact, maar het is echt uit. Dat moet ik mezelf voorhouden, anders ga ik niet verder.
Gisteren heb ik zelfs een heel leuke date met een leuke man gehad, waar wellicht nog een vervolg op gaat komen.
Maar goed, het is niet mijn ex-liefje. Dat is natuurlijk ook de bedoeling, maar het geeft wel aan hoe ik me daar nog over voel.
Vandaag voelde ik me ook niet happy. Toen een collega er naar vroeg, barstte ik weer bijna in tranen uit.
Hoe dan ook, ik mis hem. Ik mis zijn stem, zijn geur, zijn lichaam, zijn grapjes...

En daar was hij ineens. Een mailtje:
Succes met werken, Skatje.. Hoe was je weekend? xx

Eh.... wat moet ik daar nou toch weer van denken??
En dat denken, dat ben ik zo zat, daar moet ik gewoon mee stoppen. Dingen laten komen zoals ze komen, niet alles willen plannen en overal controle over willen hebben. Maar hoe moeilijk is dat?
Onze ontmoeting heeft dan niet direct een enorme set-back tot gevolg gehad, maar ik blijf mezelf wel steeds bewust maken van de situatie zoals die is. Ik en hij zijn geen stel. Nu niet.
Maar het contact is wel bijzonder te noemen. Bijna als vanouds, het zijn gewoon de mailtjes die we hiervoor ook naar elkaar verstuurden. Met als enig verschil dat er nu geen druk achter zit, dat we eigenlijk niks van elkaar kunnen verwachten omdat we uit elkaar zijn. En dat maakt het dan bijna relaxed. Alhoewel...hoe relaxed is het als ik steeds alles 100 keer overdenk en overlees? Ik weet het niet...