Maar trust me, op een dag word je wakker en dan denk je niet aan haar. Dan is de onrust weg en is je ex niet meer het enige waar je aan denkt. Geef het gewoon de tijd en laat je verassen. Acceptatie is heel belangrijk en 4,5 maand is nog niet zo lang toch? Geniet gewoon van het feit dat er al wel veel goede momenten tussen zitten. Als je het vergelijkt met het begin is toch al een wereld van verschil, of niet? We willen stiekem allemaal te snel te veel. Het komt echt goed met je hoor. Niels, kom je ook nog borrelen vanavond? Liefs Pluk

Het begin van een weg naar een leven zonder haar, ik denk er ook nog ieder moment van de dag aan, kan het totaal neit loslaten, maar het echte vervelende gevoel erover is weg, als dat opkomt herken ik het en leg het naast me naar, ik accepteer nu dat ik me er zo bij voel, het is hanteerbaar, ik doe net als jij weer leuke dingen, maar ontken of stop mijn gevoelens neit weg, weet gewoon dat ze er zijn, dat ze zeker weggaan, maar laat jezelf er niet door belemmeren, probeer op je eigen manier weer te gaan genieten! Ik zit nu ook op vier maanden, en het gaat echt veel beter dan in het begin, het verdriet is veel minder!

En ja, snap het helemaal hoe moeilijk en frustrerend dit allemaal is, maar daar doe je ook niks aan, woede, frustratie etc allemaal verspilde energie! Niels, je bent echt op de goede weg, volhouden he!

Dankjullie wel!!
Het is inderdaad een litteken op je hart, maar je moet het kunnen plaatsen. Ik merk wel dat ik e.e.a. steeds beter ga plaatsen. En inderdaad, ik moet die gevoelens accepteren. Weten dat het erbij hoort....Het gaat ook stukken beter met me dan bv twee maanden geleden. het verdriet is stukken minder, maar de leegte is er nog wel behoorlijk. Maar wellicht dat dat over twee maanden ook weer stukken minder is. We gaan gewoon verder he!

Liefs aan jullie allemaal!

Niels,

het gaat wazig klinken....ik ben ook wazig... Vraag maar na hier..hihi..

Enneewees, hopelijk iets waar je je aan kunt vasthouden...een aantal opties....of ze heeft niet van je gehouden....of ze heeft wel van je gehouden en vlucht naar een ander....in beide gevallen is het waardeloos....in beide gevallen kent ze het begrip liefde niet...

Jij bent degene die groeit hierdoor, de ander die voortraast op de volgende roze wolk zal uiteindelijk de verliezer zijn....want een roze bril verkleurt de werkelijkheid, jij neemt nu de werkelijkheid waar zoals hij is....daardoor leer je, groei je....zij zal nog immer verblind in de armen van een ander liggen, hopend en denkend dat het geluk in die armen ligt.. pijn en lijden zullen in de toekomst haar partner zijn, wanneer de armen niet zo sterk blijken te zijn als ze voelden...

een ding....vergeef haar voor haar onvermogen, voor haar gebrek aan inzicht....voor haar wanhoop.... voor haar pijn en verdriet, voor haar lijden wat ze probeert te verzachten door andere armen om haar heen....

moeilijk...zwaar...hoop dat je het kan...

een vrouw die zegt dat ze het rouwproces al in een relatie heeft doorlopen is als een blinde dit zegt dat hij alles heeft gezien van de weg die hij heeft afgelegd...

Beste Mosterd,

Bedankt voor je toffe advies. Je woorden doen me goed. Zoals je het schrijft, zo denk ik ook dat ik moet handelen! Ik doe er mijn uiterste best voor. Merk ook dat ik aan het groeien en ontwikkelen ben op bepaalde fronten. Ook merk ik dat ik dat nog erg moet doen overigens, maar ben op weg.....

Ik weet dat ze heel veel van me gehouden heeft en ik heb ook het gevoel dat het een soort vlucht is van haar; dat het gras groener zou zijn bij hem....een roze bril op hebben. Want zo lang kent ze hem nog niet en ze is echt aan het denken gegaan over onze realtie toen ze merkte dat ze gevoelens had voor hem. Best vreemd en ik neem het haar toch wel kwalijk dat ze hier niet over gesproken heeft met mij. Ze heeft het zelfs na een vakantie (van ons samen) tegen mij gezegd (toen zij haar de liefde had verklaard) om een week later van me vandaan te gaan. Je kan je voorstellen wat voor klap dit voor mij was.

Ze heeft zelf niet gezegd dat ze het rouwproces al heeft doorlopen tijdens de relatie, maar als ik erop terugkijk weet ik dat het wel zo is. Toen ze het uitmaakte zat ze al in de fase van accepteren en loskomen, want ze zei tegen me: "misschien was het toch wel niet zo leuk als we altijd dachten." Een punt waar ik zelf nu pas op sta.......

Vooral hetgeen je beschrijft dat ik haar moet vergeven....Dan pas kan je je hart helen volgens mij. e.e.a. maakt het draaglijker door je advies. Klinkt stom, maar de wetenschap dat zij ook lijden en pijn zal ervaren (als ze ervaart dat de armen niet zo sterk zijn als ze dacht) doet me ergens wel goed, omdat ik ontieglijk veel verdriet, pijn en lijden hiervan ondervind!