Het was een collega, iemand die mij nooit was opgevallen in de zin van"
'leuke jongen' hij had een relatie met een andere collega, waar ik het
goed mee kon vinden. Na een half jaar maakte hij het uit met haar en
ze bleven elkaar opzoeken, gingen nog een tijd met elkaar naar bed. In
die tijd praatte zij heel veel met mij over hem en ik snapte totaal niet
wat zij in hem zag...Ik had op dat moment zelf ook een problematische
relatie achter de rug. Ik probeerde haar op te peppen en moed in te praten. Ik zei haar
dat hij dit allemaal niet waard was etc. Op een gegeven moment kwam ik
wat vaker met hem in contact en kon erg om hem lachen. Ik hoorde de andere
kant van het verhaal en zag in dat hij niet de enige 'schuldige' was in dit
verhaal. Zij wilde persé vrienden blijven en wilde graag dat ie regelmatig
langs kwam. Hij had medelijden met haar en ging erheen als zij hem dat
vroeg. Ik kon het langzamerhand steeds beter met hem vinden dus ik nodigde
hem een keer uit om te komen eten. Die avond werd hij minimaal 16 keer
door haar gebeld. Ik begon haar een beetje als een stalker te zien en
begreep hem wel. We begonnen steeds wat vaker wat te hangen na het werk en
op een gegeven moment ontstond er een echte vriendschap. Op een gegeven
moment zei ze tegen mij dat er een ruzie in de lucht hing en ik begreep
niet waarom. Ik kon van beide partijen prima de verhalen aanhoren zonder
dat ik het doorspeelde aan de ander. Tijdens een uitje met een aantal
collega's sprong de vonk over tussen ons, we stonden opeens schaamteloos
te zoenen. Die avond kreeg ik een sms-je...'hoe nu verder? ik vind je al
langer dan een jaar leuk!' Ik had zoiets van: man we hebben alleen maar
gezoend, ik weet niet eens of ik je wel leuk genoeg vind om een relatie mee
te beginnen. Uiteindelijk besloot ik de sprong te wagen, met alle gevolgen
vandien op het werk. Ik heb het haar tijdens een gesprek eerlijk verteld
en zij was natuurlijk ziedend. Dat contact is verwaterd. We tolereerden
elkaar en daar was alles mee gezegd. Het begin van onze relatie was
zeer turbulent, ik heb een sterk karakter en was gewend mijn eigen leven te
leiden. Ik vond het niet nodig om elkaar elke dag te zien, hij kroop voor
me! Hij was lief, zorgzaam, deed écht alles voor me. Binnen no-time trok
hij bij me in. We waren aan elkaar gewaagd qua intelligentie en konden
urenlang over allerlei dingen praten. Ik was tot over mijn oren! Ik dacht
echt dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven! Toen de ergste verliefdheid
over was, begonnen de problemen mbt communicatie. Hij kon niet over zijn
gevoelens en gedachten praten, terwijl ik een echte prater ben. Hij werd
alsmaar vager en als ik probeerde te vissen hoe hij in zijn vel stak klapte
ie alleen maar meer dicht. Af en toe heb ik echt wanhopig tegen hem staan
schreeuwen dat ie me moest vertellen wat er in hem omging. Hij had het
gevoel dat ie mislukt was in het leven omdat ie nooit een studie had
afgerond etc. In die tijd gebeurden er ook veel vervelende dingen in mijn
leven, waar hij zich ook geen raad mee wist. Op deze issues na hadden we
het nog steeds geweldig met elkaar. Ik werd vaak verrast met weekendjes weg,
cadeautjes, veel liefde en aandacht. Hij gaf mij altijd het gevoel dat ik
de vrouw van zijn dromen was. Op een gegeven moment kwam er een beetje
een sleur in de relatie, ik werd iemand die ik helemaal niet wilde zijn en
nooit geweest was. Ik hing elke dag tien keer met hem aan de lijn of ie zou
komen eten, hoe laat etc. Op een gegeven moment heb ik tegen hem gezegd
dat hij maar eens met een oplossing moest komen. Hij besloot de week erop wer
weer naar zijn eigen huis te gaan. Aan het begin had ik het er erg moeilijk
mee, ik miste hem enorm en was voor mijn gevoel erg eenzaam. Toen besloot
ie ontslag te nemen en voor zijn jongensdroom te gaan. Er brak een hele
onzekere periode aan van selectierondes, stress en bij beide onzekerheid.
Ik heb hem altijd gesteund en heb altijd achter hem gestaan. Door zijn
onzekerheid en stress onstonden ook veel ruzies. Hij had het gevoel dat ik
hem altijd van alles verweet en dat ik alleen maar kritiek op hem uitte.
Op een dag kwam ik uit werk ('s ochtends hadden we weer eens een onzinnige
ruzie gehad) en al zijn spullen waren weg. De fotolijstjes waar we samen
op stonden waren neergeklapt en hij was weg! Twee dagen heb ik gekotst van
de ellende, ik kon niet slapen, niet eten helemaal niks. Op de derde dag
besloot ik hem een mailtje te sturen waarin ik mijn spijt betuigde over
mijn overdreven reactie en dat ik hem echt niet kwijt wilde. Tot mijn
grote blijdschap kreeg ik een mailtje terug, niet helemaal met de gewenste
inhoud...Hij wilde dat ik wat positiever in het leven ging staan en ik
moest veranderen of het nou voor mezelf, voor ons of voor een eventuele
nieuwe vriend was. Ik beloofde plechtig dat ik zou proberen te veranderen
en we waren weer als vanouds verliefd. Ondertussen gingen de selecties
gewoon door en hij werd twee keer afgewezen. Hij werd steeds somberder,
stiller en weer heel vaag. Hij zocht expres fysiek, zwaar werk in de
nachtdiensten. Ik begreep niet waarom, maar hij zei dat het een manier was
om gemotiveerd te blijven om door te gaan met de selectierondes van zijn
nieuwe opleiding. Hij sliep slecht, communiceerde amper met me. Ondertussen
bleef ik hem steunen en hem moed in praten dat het heus wel een keer
zou lukken. Tot onze grote vreugde werd ie dan eindelijk aangenomen, met
voorwaarde dat ie een vooropleiding zou doen. Hij begon het weer wat zonniger
in te zien en werd weer een beetje de oude. In de tijd dat hij met die
hele toestand bezig was zagen wij elkaar alleen conform zijn agenda. Daar
had ik heel veel moeite mee want ik wist nooit wanneer dat kon zijn. Soms
zat ik lekker in mijn up tv te kijken en dan kwam ie laat in de avond aan,
ook al moest ik de volgende morgen vroeg op. Daar hield hij nooit rekening
mee, maar als hij weer een selectiedag, tentamen of toets had moest ie minimaal
een paar dagen rust hebben en dan zag ik hem niet. Ik baalde hier ontzettend
van dus op een gegeven moment zei ik tegen hem dat ie voortaan maar moest
bellen als ie van plan was om te komen. Dat heeft ie braaf een paar maanden
gedaan. Twee maanden geleden begon ie met de zomercursus die hij nodig had
om in september aan zijn opleiding te beginnen. Ik was ook met een studie
bezig, ik was weer helemaal gelukkig. Na een hele tijd vol met onzekerheid
kwam er eindelijk rust. Dacht ik. De maanden daarvoor had ik al een paar
keer aan hem gevraagd of hij dacht dat onze relatie zijn redelijk intensieve
opleiding aan zou kunnen, met name omdat hij na een half jaar theorie in Nl
ongeveer een jaar naar het buitenland zou moeten. Elke keer als ik hem dat
vroeg zei hij: dat komt allemaal goed, ik wil met jou trouwen, met jou
kinderen, met jou oud worden. Ik doe dit onder andere voor onze toekomst
bladiebla.
Toen kreeg ik twee weken geleden opeens uit het niets een mailtje van hem
(rechtstreeks communiceren kan ie nog altijd niet) dat hij heel veel aan
zijn hoofd had, dat ie het gevoel had dat er aan hem getrokken werd en
weet ik veel wat nog meer. Het kwam erop neer of ik hem een tijdje de tijd
kun gunnen om dingen op een rijtje te zetten. Hij wist zeker dat ie van me
hield en dat ie het niet uit wilde maken maar hij had tijd nodig. Dit mailjte
kwam zo koud op mijn dak vallen dat ik compleet radeloos was. Ik schreef
dat terug en vroeg hem of er niet iemand anders op zijn pad was gekomen,
waardoor ie dit opeens dacht. Tevens vroeg ik hem wat ie bedoelde met een tijdje...was het een week, twee weken, een maand?? De volgende morgen kreeg ik een mailtje terug dat ie niet hopeloos verliefd was geworden maar dat er
een meisje bij hem in de klas zat waar ie het goed mee kon vinden en
dat er kriebels waren geweest. Hij schreef ook, zoals iedereen dat weleens met een
ander heeft. Dit kan ik alleen maar beamen, want dat is mij ook wel eens
overkomen. Zonder dat er wat gebeurd is. Hij kon mij ook niet vertellen hoe
lang hij de tijd nodig had, misschien wel tot hij aan zijn opleiding was
begonnen (sept!!) Vorige week heb ik de hele week in zak en as gezeten. Ik
werd gek dat ik niet wist wat de stand van zaken precies was. Toen heb ik
iets gedaan wat ik nooit van mijzelf verwacht had, juist omdat zijn ex-
vriendin dat tijden lang heeft gedaan toen het uit was tussen hun, ik ging
zijn mail doorspitten. Op een gegeven moment las ik een mailtje naar een
oude vriendin waarin stond dat ie de dag voor zijn eindexamen had afgesproken
met een meisje om te leren en dat ie uiteindelijk die dag helemaal niet
geleerd heeft omdat ie zo gezellig met haar kon kletsen. Dit was echt een
klap in mijn gezicht! Zo belangrijk was die vooropleiding, zo belangrijk is
die opleiding dus voor hem? Ik dacht dat ik doordraaide, maar had nog steeds
niks van me laten horen. Afgelopen weekend dacht ik zelfs nog, hoj moet
maar contact zoeken, hij moet moj bellen maar op maandagmorgen hield ik
het niet meer uit en heb hem gebeld. Heel rustig zei ik dat ik vond dat
we er een punt achter moesten zetten. Toen zei hij misschien is dat wel beter.
Ik vroeg of hij al een beslissing had genomen en toen zei hij nee. We hebben
gelijk afgesproken dat ie die middag zou komen om al zijn spullen op te
halen. Ik zou alles in dozen doen. Toen ik die avond thuis kwam was alles
weg, alleen mijn huissleutels lagen nergens. Ik sprak hem op MSN, hoe hij
zich voelde en ik (kut natuurlijk)we bleven best lang kletsen en op een
gegeven moment ging het over de dingen die we zo van elkaar zouden missen.
Het gesprek kwam natuurlijk weer op sex, dus uiteindelijk is ie die nacht
naar mij toe gekomen. We hebben het met elkaar gedaan en daarna uren liggen
praten. Ik had natuurlijk allemaal vragen over het meisje en hij zweerde
zowat dat hij niet verliefd was en dat ie geen tijd had voor een nieuwe
relatie in combinatie met zijn opleiding, dat ie nooit sex met haar zou
kunnen hebben etc
Het is nu dus vier dagen uit en ik kan het niet laten om zijn mail door
te spitten. Ze hebben vrij regelmatig mailcontact. Hij verteld haar daarin
alles wat ie afgelopen tijd voelde en dacht. Terwijl ie mij dat tot op de la
laatste avond/nacht niet kon vertellen. Hij zegt bijvoorbeeld dat ie
vond dat ik voor hém leefde, dat ik geen ambities heb etc Hij vertelt haar
zelfs over mijn vader dat ie drugsverslaafd is al tig jaar en wat echt
mijn zwakke plek is! Ze smsen blijkbaar ook veel en gaan binnenkort weer afspreken. Als ik hem zo hoorde van de week, ging ie mij zoveel missen en hield ie echt van me etc. Ik ben zo teleurgesteld en voel me zo verraden! Ik
heb wel degelijk mijn eigen leven, sociale contacten, werk, studie etc
Hoezo geen ambities? Nee, ik wil niet net als haar medicijnen gaan
studeren maar ik heb mijn eigen plannen. Ik had nooit verwacht dat ie
mij zo onderschatte, zo een raar beeld van mij zou hebben. Het lijkt alsof
alles een grote leugen is geweest. Ik heb echt pijn in mijn hart. Ik weet
niet meer wat ik wel moet geloven en wat niet. Ik moet gewoon stoppen met
die mailtjes lezen want ik word helemaal gek en buiten dat heb ik gewoon
het recht niet in zijn dingen rond te neuzen!

Voor degenen die dit hele verhaal hebben gelezen: hartstikke bedankt! Ik
hoop dat het een beetje begrijpelijk is. Ik heb het in ieder geval een
beetje van mij af kunnen schrijven, dat lucht al heel erg op! Hopelijk
hebben jullie wat goede tips voor mij zodat ik weer een beetje de draad kan
oppakken.
Toen ik dit aan het typen was, besefte ik eigenlijk voor het eerst dat het
eigenlijk vanaf het begin al niet helemaal goed zat. Het eerste jaar had ik
de broek aan en in het tweede jaar 'kroop' ok zowat voor hem. Ik heb
zoveel van hem gehouden en nog steeds, maar ik zie nu eigenlijk wel in dat
dit een ongelijkwaardige relatie was. Maar dat neemt niet weg dat ik heel
veel verdriet heb en dat ik nog steeds in ongeloof ben dat hij zo een persoon
blijkt te zijn. Ik wil graag geloven dat hij ook verdriet heeft en dat ie
zich als afleiding op dat kind stort maar ik zie het allemaal niet zo helder meer!