Vandaag de hele dag een bui gehad van, ja, nu weet ik het wel. Ik weet wat ik fout doe.
Ik heb m’n lesje geleerd, genoeg verdriet gehad en vind het nu echt niet meer leuk.
Mag ik dan eindelijk naar huis? Want dit moet een keer ophouden, ik kan dit niet met de mezelf die ik nu ben en zonder jou. Het eeuwige gepieker, m’n hoofd dat rondjes rent en alles, maar dan ook echt alles, in twijfel trekt.

Er is één uitspraak die ik ooit heb gehoord en die me bij is gebleven: Het is of je levend dood bent. En zo voelt het… Ondanks alle fijne, mooie, gezellige en liefdevolle momenten die ik sinds de breuk heb mogen beleven, zou ik nog steeds zo graag terug willen naar een paar jaar geleden. Even niet het gevoel hebben dat ik in stukjes lig, dat ik ‘fucked up’ ben. Dat ik niet meer geschikt ben voor sociale bezigheden en iedereen in de weg zit, dat ik alles verkeerd doe. Hmm, ik val in herhaling geloof ik.

Misschien het een en ander redelijk versterkt door redelijk cold-turkey af te kicken van roken... Maar ook die wetenschap maakt het voor nu even niet minder heftig.

I just feel lost right now.