De dagen gaan maar langzaam voorbij, en toch is het alweer zo lang geleden dat ik me gelukkig voelde, het lijkt of de tijd voorbij is gevlogen. De schemerzone waarin mijn leven zich nu afspeeld blijft voortduren, al slijt het verdriet inderdaad beetje bij beetje bij beetje. Wie had dat kunnen denken 10 weken geleden. Ik ben geen wrak meer, maar ben wel leeg van binnen.

Ze belde weer, niet opgenomen natuurlijk. Maar via de sms laat ze weten dat ze haar laatste spulletjes uit mij huis wil komen halen. Dat zal weer gebeuren zonder dat we elkaar zien of spreken, omdat ik dat niet aan kan. Hoe zij eronder is weet ik niet, al kan ik gokken dat het bij haar met die nieuwe lover niet zo moeilijk is.

Mijn dagen vullen nu zich met eindeloze gedachtes in m'n hoofd, over mijn eigen ik (de relatie was een invulling voor mij, geen aanvulling, wie ben ik ook alweer?), of ik ooit m'n zelfvertrouwen weer zal terugvinden, of ik ooit de ware ga tegenkomen, of ik de kerst ga overleven, en nog wel meer van dat soort dingen. Het blijft terugkomen elke dag, lange lange dagen.

Maar de dingen die ik doe met vrienden/familie beginnen steeds leuker te worden in m'n hoofd, begin daar ook meer naar uit te kijken wanneer er iets gepland staat. En er zijn van die uren dat ik niet aan haar denk, dat ik me goed voel, dat ik plezier heb. Al blijft het op en neer golven, het komt eraan. De toekomst is onzeker, maar dat is ie in feite altijd al geweest, al realiseerde ik me dat niet toen ik gelukkig was. Terugkijken naar wat ik had is makkelijk, moet ik niet doen. Maar vasthouden aan het onzekere is erg moeilijk, af en toe lukt het wel en dat zijn de beter momenten. Daar dus op focussen.

Als je iets herkend in de dolende zinnen die mijn gedachten verwoorden, onze tijden van geluk komen nog wel. Sterkte allemaal.