Ik ben hier al een tijdje lid. Heb alleen nooit wat opgeschreven. Het is 3 maanden terug sinds het gebeurde. Het is hier ons allemaal gebeurd lijkt wel. Ik kkende haar al een tijdje, naja, wist wie het was. Nooit beter leren kennen, nadat een heel kortstondige relatie uitging leerde ik haar beter kennen. Begonnen op msn te chatten, gedachtes uit te wisselen. Ik vond het leuk om met haar te praten, erg gezellig en veel gelachen. Maar ook serieuzere onderwerpen kwamen er ter sprake. Haar verleden een beetje, ze heeft een psychische stoornis opgelopen door trauma en was daarvoor in therapie, ze vertrouwde me ermee. De waardering voor elkaar groeide, ik kon haar advies bieden. We gingen leuke dingen doen, naar het strand toe om te wandelen. Het bos in. Het was toen lente dus sjah. Ik hiel haar verhuizen naar haar kamertje. Ik ging toen een maand met vakantie, terwijl ik weg was ontdekte ik dat ik haar ging missen, mijn gedachtes zaten vol met haar. Haar lach, haar stem. Ik was verliefd. Ik kwam terug en ze was er weer voor me, m'n inbox vol met mailtjes. Dus snel weer afgesproken. En mijn gevoel groeide. Maar zij had moeite met relaties zei ze. Op een gegeven moment gaf ik toe gevoelens voor haar te hebben, daar schrok ze erg van, ze had een negatief zelfbeeld. De dag na haar verjaardag kon ik me niet langer inhouden. Ik zoende haar vol op de mond, en ze reageerde. Er ging een ontzettende vonk over, instant vuur. We waren samen. En werden verliefder en verliefder op elkaar. Het was heerlijk. En mijn liefde voor haar groeide voor haar met de dag, ja ze had het moeilijk. Maar toch. Ze was er voor me ondanks alles. Ik voelde me zo "speciaal" en ik deed mijn uiterste best om haar dat gevoel terug te geven. En dat werkte. Zij kon geen relaties aangaan en met mij wel, ik deed echt wat voor haar en zij voor mij. Ik was ervan overtuigd: dit was het! Dit is de vrouw van mijn leven, ze heeft alles wat ik in iemand zocht. We hadden zoveel gedeeld, zij kende mijn meest donkere geheimen. Ik vertrouwde haar ermee. Maar het had niet mogen zijn. Zij verbrak de relatie ineens. Het ging al even niet, en dat was ook mijn schuld gedeeltelijk. Maar toch bleef ik in haar geloven, bleef ik erin geloven dat met de tijd en wat moeite we er doorheen zouden komen, het was toch liefde? Dus dan zou het toch wel werken? Ze maakte het uit, twee dagen later sprak ik haar erover...en toen ging het weer aan. Pak van mijn hart. Mijn hart groeide nog eens uit zijn voegen. Dolgelukkig. Tot....het weer gebeurde....dit keer definitief. Dat was 3 maanden terug. De relatie duurde "maar" 6 maanden. Maar het was genoeg. Ik hou echt van haar, wist niet dat ik het nog kon. En nu is ze er niet meer. Ze had het gevoel niet meer, en ze had een hele waslijst aan redenen. Verdomme. En sinds het uit is is het alleen maar erger geworden, ik belde haar in tranen, mailde haar, sms'te haar. Werd ontzettend angstig om alles. En zij raakte pissiger en pissiger. Ik kan haar niet loslaten. Ben als de dood dat ze een ander krijgt. En dat vroeg ik dus ook telkens. Werkte erg verstikkend. Zij zegt telkens van niet, dat er geen ander is, maar mijn gevoel schreeuwt dat constant uit. Ze heeft nu de tijd van haar leven, ze gaat met sprongen vooruit. Heeft allemaal nieuwe vrienden om zich heen. Is heel snel "vrienden" geworden met een jongen die tig kilometer verderop woont. Gaat hem ook opzoeken om naar de dierentuin te gaan. Maar er is verder "niks". En ik kan dat gevoel maar niet kwijt. Kan het maar niet geloven dat er "niks" is. Maar ze houd voet bij stuk. Ze kan niet zomaar verliefd worden en weet ik veel zegt ze. En toch blijft die angst zitten. Ik zit compleet vast erin. Het grijpt me aan, ben constant moe. Het vreet me gewoon op en ik kan het niet uitzetten. Ik kan zo nog uren doorschrijven. Ik weet alleen niet wat het voor goeds zou doen.