Ik heb momenteel een 11 jarige relatie met een 35 jarige jongen uit Afghanistan. Zelf wordt ik dit jaar 32.
Hij is lief voor me maar de meeste jaren lijkt het of we gewoon niet bij elkaar passen omdat we te verschillend zijn maar ook weer niet. We lijken in vele opzichten dan wel weer op elkaar, we zijn beide best hooggevoelig. Ik zelf heb de diagnose pdd-nos en hij ptss.
Daar is hij ook voor in behandeling geweest, eerst emdr en vervolgens een therapie afkomstig uit Amerika, dit was nog de enige oplossing.
Het schijnt goed te werken.

Even het volgende, voordat zijn therapie begon na de emdr hadden we samen afgesproken om even een break te nemen van elkaar omdat we vaak onenigheid hadden en ruzie. We maakten elkaar echt ziek, het ging niet meer langer zo. We zouden gewoon contact houden hoe we daarvoor ook deden.
We houden van elkaar en zouden elkaar de ruimte geven zodat we beter leren hoe we met ons zelf om kunnen gaan.

Maar omdat ik met mijn hsp en pdd-nos veel behoefte nodig heb aan duidelijkheid en angstig wordt door verandering, en best onzeker ben van mezelf waardoor ik in een negatieve spiraal terecht kom.
Heb ik het hem vaak lastig gemaakt.
Doem scenario,s bijvoorbeeld. Die gaan zo ver dat hij daar geen besef van heeft alleen ik. Dus kreeg hij soms voor niks alles over zich heen.

Toen de therapie startte heb ik hem met rust gelaten, af en toe een luisterend oor en proberen in te leven wat voor mij al heel moeilijk is. De weken na de therapie kwam er toch een soort angst bij mij, hoewel het contact goed verliep via whatsapp, want hij gaf duidelijk aan niet mij te willen zien omdat hij nu na de therapie niet goed wist hoe hij met zichzelf moest omgaan. En mij nu echt niet aankon. Oké, dat is normaal gezien duidelijk.

Maar omdat hij zei, ik ben niet met ons bezig, we zien wel wat de toekomst ons brengt, zijn juist de dingen die onduidelijkheid scheppen, terwijl ik juist de zekerheid en duidelijkheid nodig heb ivm pdd-nos. Paniek! Controle, ik wil hem zien, het was nu al bijna twee maanden.

Hij gaf aan, het werkt niet tussen ons als jij mij steeds dwingt naar jou eigen zin, we moeten allebei willen of elkaar willen zien.
Daar geef ik hem zeker geen ongelijk in, liefde moet van beide kanten komen.
Maar toch bleef dat nare onderbuik gevoel omdat ik niet goed weet waar ik aan toe ben.

Op momenten heb ik hem gezegd, ik kan het niet meer aan, hij heeft ook jaren met mij veel geduld gehad tot nu toe, daar ik ook eerlijk kan toegeven dat ik niet de makkelijkste ben.
Zou ik eigelijk nu ook het geduld voor hem moeten opbrengen, want ik was meestal gewend vanuit mijn opvoeding als jongste kind altijd mijn zin te krijgen. Dan was het duidelijk en kon ik weer verder.
Maar nu loop ik vast, in mijn werk, geen concentratievermogen, huilbuien, puur omdat hij mij die zekerheid voor de toekomst nu niet kan geven. Het doet zeer, ik heb ook hulp gezocht maar dat kan mij niet snel genoeg gaan.

Op een gegeven moment kon ik het echt niet meer aan, vanuit werk zat ik steeds te dobben van zal ik naar zijn huis gaan of niet, ik moet hem zien, ik wordt gek. Ik wil van dat rot gevoel af. Achteraf gezien, slechte keuze geweest. Hij was van slag, hij zag het als dwingen. Ik was te ver gegaan. Hij moest dit nu wel bespreekbaar maken bij emdr, omdat ik een soort bedreiging voor hem ben geworden nu hij moet bijkomen van de therapie. Hij is nu niet sterk genoeg om er helemaal voor mij te zijn. Hij wordt dagelijks of wekelijks gemonitoord door de psytrec waar hij de 8 daagse intensieve therapie heeft gehad.

We hebben gepraat, elkaar vastgehouden en gezoend en hij heeft het uiteindelijk niet bespreekbaar gemaakt bij de emdr deze week omdat hij mij niet kwijt wou. Als we normaal contact houden dan komt het goed tussen ons,anders niet want de afstand wordt groter.
Toen ben ik weer weggegaan, voelde me best ongemakkelijk en klein.

Nu wil ik hem een tijdje met rust laten en eens kijken of hij ook van zijn kant wat laat horen. Normaal deed hij dat eerder wel altijd.

Wat kan ik doen zodat het steeds beter tussen mij en hem gaat? want ik wil hem niet kwijt. Ik wil geduld en het vertrouwen bewaren zodat hij ziet dat ik mijn best doe voor de toekomst voor ons samen.
Ik blijf wel het nare onderbuik houden met het gevoel van een soort verlies, het weerhoud mij er ook van om goed te eten, dingen te doen en voor mezelf te zorgen, momenteel heb ik geen levenslust.
Heb ook het gevoel dat ik niet leef en compleet ben.

Ik heb straks hulp om te leren hoe met mezelf beter om te gaan en met iemand met ptss. Ik hoop gewoon echt dat het goed komt en dat we samen er sterker uit komen en beter met elkaar om kunnen gaan.