Het is inmiddels weer een tijdje geleden sinds ik wat op mijn blog heb gegooid. Een goed teken eigenlijk. Ik kan inmiddels wel zeggen dat het redelijk goed met me gaat. Ik heb dus iemand anders leren kennen. Een heel interessant en leuk meisje en we doen het rustig aan. Daar voel ik me het prettigst bij op dit moment. Ik wil niks overhaasten, om het vervolgens te verneuken. Ze is echt heel anders als mijn ex. Ook een erg rustig persoon, net als mij, ze is intelligent, denkt over dingen na en is niet zo oppervlakkig als veel andere meiden. Ze wil echt weten wie ik ben en hoe ik over bepaalde dingen denk en waarom. Dit weekend zie ik haar weer en daar kijk ik erg naar uit.

Sinds het uit is, heb ik dus geen contact meer gehad met mijn ex. Ik heb haar ook niet meer gezien en ik denk dat dat heel veel heeft gescheeld in hoever ik nu ben. Ik kan het me steeds meer loslaten. Toch kwam gisteravond weer zo’n vervelend moment. Net voordat ik naar bed ging, begon een vriendin van mijn ex tegen mij te praten via facebook. Het leek erop dat mijn ex een aantal weken zonder jongen om haar heen was… Niets bleek minder waar. Ze is op dit moment op weg naar haar date met de jongen waar ik het in een eerdere blog over had. De persoon die ik vrijwel het meest haat, kun je wel zeggen, haha. Als je zo’n bericht krijgt te horen, is het toch nog wel een flinke mokerslag. Je hebt het idee dat je redelijk ver bent, maar je krijgt door het bericht een gevoel alsof je wel tien stappen terug uit wordt geslagen.

Het heeft me vannacht toch weer de nodige uren slaap gekost en daar zit ik helemaal niet meer op te wachten. Ik wil het loslaten. Ik heb tegen die vriendin gezegd dat ze het vast met alle goede bedoelingen bedoeld, maar dat ik er niets meer over wil horen. Stiekem doet het toch nog wel wat pijn.

Deze persoon waar ze nu op date is, was jaren terug mijn beste vriend. Tot hij me dus tot meerdere keren toe naaide. Een tijd later had ik een nieuwe beste vriend, die me ook keer op keer liet zitten. En nu dus mijn ex, die precies hetzelfde doet. Ik geef in een relatie (als vriend of partner) te laat mijn grenzen aan waaraan mensen dus niet merken wanneer het genoeg is. Ik heb ook mijn fouten, maar over het algemeen heb ik een zacht karakter, wil ik goed doen voor iedereen en aardig zijn tegen en respect hebben voor de mensen om mij heen. Mensen lopen te snel over mij heen, maar zodra je er wat van gaat zeggen tegen die persoon is het vaak al te laat.

De laatste tijd heb ik veel geleerd over mezelf, wat ik wel wil en ook juist niet. Terugkijkend op mijn relatie heb ik zelf ook heel veel fouten gemaakt. Maar al doende leert men. Het is spijtig hoe het is gelopen, want ik hield erg veel van haar. Misschien doe ik dat nog steeds. Ik weet het niet zo goed. Toch waren wij ons, samen hadden wij iets speciaals, ondanks de verschillen. We zien wel hoe de toekomst er uit ziet. Misschien ziet de wereld er na dit weekend wel heel anders uit, als ik weer op date ben geweest. Op het eerste oog passen wij veel beter bij elkaar dan mijn ex en ik deden. Ik vind haar leuk en ik hoop dat ik met haar ook dat “wij” en “ons” gevoel kan krijgen. Iets speciaals dat alleen ons verbind.

Ik hoop steeds minder en minder op dit forum te zitten. Af en toe kijk ik er nog wel eens op en lees ik wat blogs. Toch wil ik er niet meer al te veel mee te maken hebben. Als ik de verhalen van anderen blijf lezen en dat met mezelf ga vergelijken, blijf ik constant in die neerwaartse spiraal zitten, terwijl ik juist weer positief en gelukkig wil zijn. Dat lukt me op die manier niet.

Op dit moment heb ik het gevoel dat ik wel de juiste mensen om mij heen heb. Mijn ouders steunen me enorm, heb dus een leuk meisje leren kennen, heb een fijne projectgroep op school en kan me op dit moment geen betere en loyalere vrienden wensen. Beetje bij beetje wordt het dus beter en ik hoop dat dit voor jullie ook zal gelden. Voornamelijk voor de mensen die ik hier al een tijd op het forum zie en die er ook al voor mijn tijd zaten. Geluk dwing je zelf af, dus vecht ervoor. Dat is tenminste wat ik probeer.