Hoi Lein,

Ik snap heel goed wat je bedoelt; het kleinste dingetje dat er gebeurt kan al een trigger zijn om je gemoedstoestand volledig overhoop te gooien. En om het nog wat lastiger te maken kan je dat zelf triggeren met je eigen gedachten. Wat natuurlijk lastig voor je is, is dat hij continue contact met je blijft zoeken. Zeker omdat je er achter bent gekomen dat je er ook niets meer mee wil. Misschien kan je hem daar duidelijkheid in geven? Jij weet het weliswaar nu voor jezelf zeker, maar heb je hem dat ook laten weten? Hij kan geen gedachten lezen natuurlijk, dus is het wel handig om hem daarover te informeren dan.

Wat betreft pijn doen en vertrouwen dat weg is, dat maakt het heel moeilijk inderdaad om dan nog een relatie ervan te maken. Moeilijk, maar niet onmogelijk. En let goed, want ik wil je zeker geen valse hoop of iets dergelijks geven, maar vertrouwen is te repareren. Pijn is te vergeven. Er is alleen wel van alle twee de kanten de wil voor nodig en de inzet voor nodig om dat te bereiken. Als die wil er niet is, dan houdt het echt op. Maar wil je het, dan kan het. Ik spreek in dat opzicht wel uit ervaring kan ik stellen. Want ook mijn vertrouwen in m’n ex is wel eens volledig weg geweest, om uiteindelijk een jaar later samen te gaan wonen. Het kan dus wel als je het wil. Hoe dat functioneert valt niet zo eenvoudig even uit te leggen en is ook niet relevant als je besluit dat je het niet wil al genomen is natuurlijk. Pijn is een ander verhaal. Pijn is een kwestie van vergeven. Ook dat kan heel goed, maar ook daar is de wil voor nodig om dat op te brengen. Wil je iemand vergeven is de vraag daarin.

En ook je vragen die daarop volgen, waarom je hem mist, waarom het zo voelt. Heel herkenbaar en ik heb ook nu exact hetzelfde gevoel. Waarom kan ik natuurlijk alleen voor mezelf beantwoorden, maar mogelijk dat het bij jou niet anders is… Voor mij is het in ieder geval zo dat ik het heel veel pijn vindt doen dat iemand waarvan ik toch ondanks alles enorm veel van hou uit m’n leven verdwijnt. Iemand waar ik zoveel mee gedeeld heb aan geluk, aan leed en aan alle andere emoties en die dan plots niet meer onderdeel van mijn leven is. Dat doet pijn. Het probleem waar ik dan mee zit is dat het alternatief zo mogelijk nog slechter is. Het is dus de minst slechte optie, maar dat maakt die optie nog niet goed of leuk daarmee. Ik heb het idee dat het voor jou niet anders is?

Wat je vrienden betreft snap ik wel hun reactie erop. Het is voor hun “vermoeiend”. Toch zou ik me er niet te veel van aantrekken. Het zijn heel goed bedoelde adviezen die in de basis ook echt wel kloppen, maar je moet het wel kunnen opvolgen. Dat kan je pas als je er zelf klaar voor bent en gaat nu eenmaal niet op commando. En hoe lang je relatie met hem geduurd heeft, is dan ook niet relevant daarin. Sommigen gaan na een maand verder met hun leven na een relatie van 20 jaar. Anderen blijven jaren hangen na een relatie van een paar maanden. Er is geen regel voor, geen tijdslimiet voor. Het is een mindset die je moet gaan krijgen en die komt pas op het moment dat jij zover bent die te krijgen. En op dat moment, dan wordt je ook weer echt gelukkig. Dat proces kan je een handje helpen natuurlijk door te schrijven, door te praten, door erover te lezen en door jezelf te gaan snappen.

Heel veel sterkte in ieder geval de komende tijd, en probeer vooral goed naar jezelf te luisteren. Jij weet zelf wat het beste is voor je. Je moet alleen die signalen nog even goed leren herkennen om er goed mee overweg te kunnen.