Thuiswerken sucks...

afbeelding van SirIvanhoeI

Ik vond het altijd fijn om thuis te werken. Ik woon best ver van mijn werkplek en daarmee scheelt het me ongeveer 4 uur reistijd op een dag als ik thuis kan blijven. Daarnaast heb ik hier gewoon mijn eigen plekje, mijn eigen muziek, mijn hondje en de vrijheid om mijn eigen tijd in te delen, heerlijk toch....

Maar nu niet.... ik denk sowieso al bijna de hele dag aan haar, ook als ik wel ergens anders ben, maar thuis is het helemaal erg. Alles herinnert me aan haar. De kleren die zij leuk vond staan, de kamer en de tuin, waarvoor we plannen aan het maken waren om ze te veranderen, m'n hondje dat zo gek op haar is en zij op hem, de wandelingen in het bos die we ook samen gemaakt hebben, de bramen die we samen zouden gaan plukken...en zo kan ik nog wel doorgaan. Alles maakt verdrietig.

Ik lijk ook wel verslaafd aan mijn telefoon en mijn mail, ik moet heel hard werken om niet continue te kijken of ze misschien online is of heeft gereageerd en dat harde werken haalt niet veel uit, ik controleer zelfs mijn werktelefoon en daar heeft ze het nummer niet eens van, dom he.... Komt deels ook wel omdat ze het via een berichtje gestopt heeft en volgens whatsapp mijn antwoord niet eens gelezen heeft, ik zie niet eens meer wanneer ze online is, dus het lijkt wel alsof ze me ook meteen geblokt heeft...:'( Zo moeilijk dat ik nu niet eens weet of ze m'n antwoord heeft gehad of dat ze denkt dat ik haar gewoon laat zitten (whatsapp deed raar die nacht, kreeg haar berichtjes ook pas later). Al kwam er maar een boze reactie dat ik haar met rust moet laten ofzo, zelfs dat zou mij al rust geven.

Ik lijk wel een boog die continue gespannen staat. En hoewel er ook echt momenten zijn dat ik rust kan hebben met de situatie is het dan denk ik meer gewenning aan de spanning, dan dat de spanning er ook echt af is. Er hoeft maar iets te gebeuren en ik sta gewoon te trillen. Mijn telefoon die gaat....zou zij het zijn.....een mail die binnenkomt.....zou zij het zijn......de deurbel die gaat......zou zij het zijn..... en dan krijg ik echt de bibbers, maar aan de andere kant elke keer de teleurstelling dat ze het toch niet is....

En laten we het dan nog maar niet hebben over de momenten dat ik bij mezelf denk dat het gewoon mijn eigen schuld is en dat ik alles anders aan had moeten pakken, dat ik iemand anders had moeten zijn of misschien zelfs wel willen zijn...

Poeh, ik heb nog n lange weg te gaan.....

afbeelding van flowers1976

Gosje,jij hebt ook het 1 en

Gosje,jij hebt ook het 1 en ander te verwerken!

Misschien de kamer veranderen?Of zelf de tuin onder handen nemen?

En dat nieuwe werken in deze situatie is inderdaad dan zwaar kl*te voor je,k leef met je mee!

Liefs Flower

afbeelding van Petras5

SirIvan @

Je ex vergeten blijkt vaak heel lastig, je denkt nog de hele dag aan die ene persoon terwijl de relatie over is. Misschien kijk je wel de hele dag nog op zijn of haar Facebook of ga je expres naar plaatsen waar je je ex zou kunnen tegenkomen. Je weet dat dit gedrag niet goed is maar je kan jezelf niet controleren.
Het vervelende is dat alsof het lijkt dat je het denken aan je ex niet kan stoppen. Maar er zijn methodes en oefeningen die kunnen zorgen dat je over je heftige liefdesverdriet heen kan komen. Het zal tijd en energie kosten maar je kan en moet zelf weer in controle komen over jouw eigen leven!
De negatieve gevoelens en alle gedachten stoppen niet uit zichzelf. Je zal moeten beseffen dat het jouw keuze en jouw verantwoordelijk is om die gedachtes te stoppen. Al lijkt het nu alsof je in een karretje van een achtbaan zit jij zal aan de rem moeten trekken en jezelf moeten inhouden. Het besef dat het mogelijk is om jezelf te controleren en in te houden
Nadat je snapt dat je je nare gedachtes echt wilt en kan tegenhouden, kan het een steun in de rug zijn om te weten dat de person waar je zo geobsedeerd door bent helemaal niet bestaat. Dat klinkt absurd, want jij denkt dat je die persoon heel goed kent. Maar de kans is groot dat jij hem of haar in je hoofd mooier, beter en romantischer hebt gemaakt dat hij of zij daarin staat voor alles dat goed was in je leven.
Op een bepaalde manier ben je verslaafd aan die ander, of beter gezegd de gedachtestroom aan die ander. Je moet proberen er achter te komen waar die ander voor stond en wat die leegte weer kan vullen. Misschien is het een afleiding van problemen of eenzaamheid in je echte leven.

Veel mensen met liefdesverdriet denken: “ Als hij/zij nog hier was, dan zou alles perfect zijn.” Je moet proberen om jezelf van die vervelende gedachtestroom af te houden, het zal je alleen maar dieper in de put doen zinken.
Maar hoe doe je dat? Hoe leid je jezelf af? Elke keer als je iets langer aan die ander denkt of naar haar of zijn facebook-pagina gaat, moet je proberen om iets anders te gaan doen. Zet je favoriete CD op, bel een vriend of ga je huis uit. Heb je al een fitnessabonnement? Zo ja, ga trainen, beweging is gezond. Zo nee, ga hardlopen of wandelen.
Andere activiteiten die je kan doen als je merkt dat je aan je ex denkt:Schoonmaken, je huis opruimen ,klusjes ,een cursus die je altijd nog eens wilde doen ...

Het klinkt allemaal zo gemakkelijk maar eigenlijk is dat het ook ...afleiding afleiding afleiding en afleiding ...
Zoek iets om te doen zodra je aan je ex denkt stuur je gedachten in een andere richting .
Neem de controle over je eigen leven terug
Je bent niet alleen
Liefs Petra xx

afbeelding van SirIvanhoeI

dankje

hoi Petra,

dankjewel. Van binnen weet ik dat ik het zelf kan en moet stoppen, maar het helpt wel om het ook van iemand anders te horen. Ik ben er zelf een kei in om het voor mezelf dan toch anders te doen.

Je hebt gelijk dat het in mijn hoofd mooier is dan het was. Het was een relatie waarin ik (in ieder geval voor mijn gevoel) heel veel moest geven en dan maar afwachten wat er terug zou komen (vaak teleurstelling en verdriet). Het zou me dus juist rust moeten geven dat zij nu de beslissing heeft genomen die ik eigenlijk al veel eerder had moeten nemen. Maar toch, een verbinding die ik in mijn hart gemaakt hebt, luistert niet zo heel goed naar mijn verstand ...Glimlach

Maar ik ga m'n best doen, dankjewel!

Groetjes, Ivanhoe

afbeelding van 112112112

Kop op

SirIvanhoeI schreef:

hoi Petra,

dankjewel. Van binnen weet ik dat ik het zelf kan en moet stoppen, maar het helpt wel om het ook van iemand anders te horen. Ik ben er zelf een kei in om het voor mezelf dan toch anders te doen.

Je hebt gelijk dat het in mijn hoofd mooier is dan het was. Het was een relatie waarin ik (in ieder geval voor mijn gevoel) heel veel moest geven en dan maar afwachten wat er terug zou komen (vaak teleurstelling en verdriet). Het zou me dus juist rust moeten geven dat zij nu de beslissing heeft genomen die ik eigenlijk al veel eerder had moeten nemen. Maar toch, een verbinding die ik in mijn hart gemaakt hebt, luistert niet zo heel goed naar mijn verstand ...Glimlach

Maar ik ga m'n best doen, dankjewel!

Groetjes, Ivanhoe

Hey kerel,

Ik heb je blogs gelezen, en alles wat jij schrijft is zo herkenbaar. Echt je had mijn verhaal kunnen schrijven. Ik ben nu 2 maand verder sinds het laatste contact, en echt het slijt. 1e weken is erg klote zoals jezelf weet maar je gaat je steeds beter voelen, Jij ontmoet straks een vrouw die net zo hard haar best doet als jij de afgelopen tijd hebt gedaan. What goes around comes around. Succes en laat je kop niet hangen. Keep on marching.

afbeelding van SirIvanhoeI

Dank je!

Dank je, zag inderdaad de nodige herkenningspunten in jouw blog.

Morgen gelukkig weer de hele dag op kantoor in overleg, dan 's avonds met vrienden afgesproken en vrijdagavond ook weer. Kijken of ik m'n zinnen even een beetje kan verzetten...

afbeelding van skumpus

Re: thuiswerken sucks..

Alweer herkenning!!

Mijn bank waar we intens op hebben liggen zoenen, die muziek die op de achtergrond klonk. Mijn auto waar ze in heeft gezeten (overweeg zelfs op hem maar weer te verkopen). Plekjes in mijn stad waar we zijn geweest!

Het stomme is ook nog dat ik de afgelopen dagen al die plekjes bewust ben gaan opzoeken! Ik weet waar ze werkt, en alhoewel ze bijna nooit op kantoor is (meer huisbezoeken), ben ik er wel al een aantal keren langs gereden! Van de ene kant geeft me dit zoveel rust, het gevoel dat ik dichter bij haar in de buurt ben, in haar wereld ben! Aan de andere kant is daar die spanning, het laatste wat namelijk goed zou zijn is dat ze me daar ziet (lijk wel een soort van stalker).