Zoals jullie vele verhalen hebben gelezen al zal mijne niet veel verschillen.

Ik en inmiddels mijn ex vriend, zijn naar mijn gevoel voor elkaar bestemd, alleen ik ben de sukkel die het steeds niet inziet en het inmiddels heb uitgemaakt 3x over een periode van 3 jaar, eerste keer na 1 jaar omdat dit mijn eerste serieuze relatie was en ik het gevoel kreeg dat ik van alles miste in mijn leven, dus uitgemaakt en na 3 maanden in tranen opgebeld dat ik niet zonder hem kon, nou hij ook niet dus weer bij elkaar, hetzelfde gebeurde 2de keer, min of meer om zelfde reden en omdat ik om alles ruzie maakte en die jongen gewoon niet liet leven, door mij is hij denk ik 30 x kilo kwijtgeraakt volgens mij, door alle stress in die tijd heb ik ook mijn 2de abortus van hem gehad en zijn ouders, waren niet steunzaam en hebben mij na die abortus niets meer gevraagd, hoe het ging of het pijn deed..niets, alsof het niet belangrijk was en het was gelijk vergeten, ze waren blij dat het kind weg was. Dit heb ik ze, vooral zijn moeder kwalijk genomen die hele tijd dat we weer bij elkaar waren en door de ruzies en het feit dat hij thuis woonde kreeg zijn moeder meer een hekel aan mij en ik aan haar, als we allemaal in dezelfde kamer zaten en ze bood iedereen wat te drinken vroeg ze aan mijn vriend '' wat wilt ZIJ'' drinken, terwijl ik er gewoon naast zat, zo heeft ze ook geprobeerd om hem op gedachte te brengen het uit te maken met mij en heeft ze aantal keren bij mij opgedrongen dat we niet goed waren voor elkaar, nou het is zijn moeder weet ik het zal allemaal wel, maar de 3de keer dat ik het heb uitgemaakt is inmiddels 8 maanden geleden en geen van beiden, noch ik noch hij zijn elkaar vergeten en door gegaan met ons leven, steeds trekken we naar elkaar toe, we praten iedere dag, spreken af, en ik wil het eigenlijk weer proberen, maar nu komt het moeilijke gedeelte..de derde keer dat ik het heb uitgemaakt heb ik (omdat ik zo kwaad was op de druk die zijn moeder uitoefende op ons en vooral op hem en hoe ze mij behandelde) iets onaardigs gezegd over haar, wat hij verteld had in de paniek toestand en de shok dat ik het weer heb uitgemaakt. Ik heb namelijk gezegd: je moeder mag mijn kont likken. :')
Nou zoals jullie wel kunnen begrijpen, ik ben niet meer welkom daar en zijn moeder heeft hem indirect verboden om met mij om te gaan ( hij is 25, en ja ik vind ook dat ie zelf zijn keuzes moet maken, doet ie ook wel) Maar dit keer is het anders, hij is natuurlijk al 3 x 'gedump' door mij, om het maar grof te zeggen, dus de jongen schaamt zich al dood en zijn ego is vreselijk gekwetst en hijzelf natuurlijk + zijn moeder die er nog eens alles aan zal doen om ons uit elkaar te houden, dus hij zit werkelijk in een spagaat, hij wilt wel, maar kan niet om de drama en gezeur thuis te voorkomen. Het gaat nu goed met hem en zijn ouders en hij is bang dat als ik in zijn leven kom het allemaal fout gaat. En ik begrijp het volkomen.

Ik heb zijn moeder tijdje terug een email gestuurd met uitleg en excuses voor wat ik zei, en wat me dreef en begrip en sorry's..iig een oprecht mailtje, een week later kreeg ik een emailtje terug met haar verhaal en dat ze het waardeerde dat ik haar heb gemaild, vervolgens heb ik haar weer terug gemaild maar niets meer terug gehad..

En nu zijn we weer een paar maanden verder, en hij en ik, meer ik, praten erover om het misschien nog een kans te geven, maar hij is natuurlijk vreselijk bang dat het weer misgaat en dat ik hem weer verlaat en hij durft natuurlijk niet aan zijn houders te vertellen waar zijn hart is, dat het nog bij mij is, en we hebben beide geprobeerd door te gaan met ons leven maar het lukt niet, we horen bij elkaar en ik wil gewoon weten, of iemand hier iets weet hoe ik dit goed moet krijgen, want ik vlieg zelfs naar Saturnus als daar iemand een antwoord hierop weet. Ik weet niet of ik zelf zijn moeder weer moet mailen en zeggen dat ik hem mis en of ik ze hem niet zo hard aanpakt wat mij betreft en dat we willen afspreken, of moet hij dat zelf doen, en zo ja, hoe krijg je het voor elkaar dat ie het zelf wilt, want hij zegt..tussen ons zit het goed, maar er is veel gebeurd en mijn gevoel moet de doorslag geven en dat geeft het niet ( en dat begrijp ik volkomen, 3x gedumpt door 1 meisje die zoveel ellende heeft veroorzaak en die wilt het weer proberen) En ik was verschrikkelijk, vreselijk maar het stomme is, 8 maanden later..zonder hem..is er veel veranderd, ik zelf onder andere hoe ik het zie en ik heb nog nooit in zoveel pijn en ellende gezeten dus mijn vraag is weet iemand hoe je dit het best kan aanpakken? Hoe moet je je gedragen? Moet ik met zijn moeder praten of bellen of uitleggen of hem laten doen, en hoe hem die zekerheid geven dat het nu anders wordt en mooi wordt en geen ruzie meer en geen gezeur, gewoon gelukkig zijn met elkaar..? Hoe maak ik dat duidelijk en hoe maak ik het weer goed met zijn moeder zodat zij het ook een kans geeft en hij ook..

en zeg aub niet; eigen schuld, dikke bult..want die opmerking heb ik al lang genoeg gevoeld, ik wil er nu iets aan doen en het goed doen en voor altijd goed doen en geen fouten meer maken maar gelukkig zijn..hoe, wat kan ik doen?

p.s ik ga langzaam dood, ik voel mezelf wegzakken zonder hem, ik huil zeker weten 80% van de dag omdat ik hem mis

wilt iemand aub helpen...