Hey iedereen!

Al even geleden dat ik nog eens een blog geplaatst heb,
al kom ik zo nu en dan nog wel eens kijken naar anderen hun blogs.

Al is deze tijd van het jaar soms wel pijnlijk.
Elke dag denk ik nog wel eens aan hem, ook al is het momenteel al zo'n 7,5 maand geleden dat onze relatie werd beeindigd. Elke dag voelt het nog als een leegte, maar eentje waaraan ik wel al aan gewend ben geraakt, zoals een fantoompijn (lees vorige blog ).

Op momenten zoals deze,
zo het einde van het jaar,
ga je nadenken over hetgeen wat dat jaar jou gebracht heeft.

Wat heeft 2012 me gebracht?

Nou, goed begonnen is het al niet. Van oud naar nieuw hebben we samen gevierd met je familie, heb er intens van genoten
Maar als we 's avonds nog eens naar het vuurwerk gingen kijken, wat spijtig genoeg door het slechte weer niet doorging, besloot je met de jongens mee te gaan om in de jacuzzi te zitten en mij gewoon achter te laten, ben ik in tranen uitgebarsten. Je bent uiteindelijk niet met hen meegegaan, waardoor ik me schuldig voelde.
Maar we hadden al zo'n twee maand problemen. Voelde me elke keer aan de kant geschoven, toen ook die dag.

Al snel kwamen de nieuwe problemen als "zij" kwam opdagen, ik werd geslotener naar jou toe, ik wist dat ze over ons bezig waren maar je zei niets tegen me. Ik voelde gewoon de messen van de rest in mijn rug steken en jij bleef maar bij hen gaan. De laatste twee maand van onze relatie verbleef ik elke vrijdag thuis bij het toilet, wetende dat jij weer bij hen zat en plezier maakte en uitging, wetende dat de kans er in zat dat je toch hun "advies" zou aannemen want voor hen leek het beter om het met mij gedaan te maken, waardoor de stress in mijn lichaam zich weer ophoopte en elke vrijdag de kans er in zat dat m'n hele maaginhoud er werd uitgegooid door die verdomde stress. Enkel en alleen omdat het voor jou niet kon schelen wat ze zeiden, maar het mijn gedachten helemaal zwart maakten..

Uiteindelijk is de bom gebarsten. Ik kon het niet meer. Enkel jou vertrouwde ik nog, want door CP en die sms vertrouw ik hem ook niet meer zoals vroeger. Jij was het enige waar ik nog enkel hoop op had, jij was het enige waar ik nog van hield. Ik had maar twee beste vrienden voor CP, na CP nog maar één en die laatste heeft me op 13 mei 2012 een mes in m'n hart gestoken. En dat mes steekt daar nog steeds. Vastgeroest in de tijd, te pijnlijk om het er uit te halen en ergens wil ik het er niet uithalen. Bang om nog eens zo gekwetst te worden, maar ook omdat het me doet herinneren dat mijn gevoelens voor jou echt waren. En ergens nog steeds zijn.

Ik heb m'n diploma gehaald, ik heb werk gevonden waar ik het compliment gekregen heb om elke dag weer immens vrolijk toe te komen, ik sta immens veel sterker in het leven, ik heb nieuwe mensen leren kennen. Dit alles is heel positief, ik ben heel blij dit te mogen meemaken. Ik ben intens bezig met het maken van m'n leven, maar nog steeds voel ik na al die tijd nog steeds die leegte. Ik wou jou als m'n getuige van m'n leven, als een deel van m'n leven.
Ik werk nu in een kinderdagverblijf bij kindjes van 3 tot 15 maand, en ik doe dit immens graag, mijn werk is echt mijn therapie. Elke dag sta ik met een lach op, iets wat ik een paar maand geleden absoluut niet kon.
Maar soms komt het nog eens voor mijn geestesoog, die foto's van onze laatste week samen, samen bij jouw familie, met die kleine spruitjes van kindjes in onze armen, alsof het de onze waren. En als ik dan die kleine dutsjes op m'n werk zit, ergens bloed m'n hart, wetende dat het een toekomst is die ik wil, maar waarschijnlijk niet zal krijgen. Wij twee, onze kindjes, onze toekomst.

En nu, nu is het het einde van het jaar. Een heel intensief jaar, een jaar waar ik letterlijk twee persoonlijkheden heb gehad. Niet in de term van persoonlijkheidsstoornis, maar de persoon die ik in die vier depressieve jaren ben geweest daar heb ik vandaag de dag geen enkele klik meer mee. Ik ken de persoon niet meer wie ik vier jaar ben geweest. Dat energievretende, depressieve monster die constant van de ene depressie in de andere viel. Dat ben ik niet meer. Ik voel het gewoon niet meer.

Ik ben nu echt met mezelf bezig, ik lees veel boeken over hoe je gedachten te veranderen naar positieve dingen, ik lees veel artikels over gelukkig zijn. Het brein is het meest krachtigste wapen ons lichaam bezit, en het kan ofwel vernietigend ofwel opbouwend werken. Het hangt er vanaf hoe je je brein instelt. En ik stel mijn brein in op gelukkig zijn. Het is nog immens knokken, want 4 jaar intensieve depressie zonder medicatie (enkel hele lichte vorm) overwinnen is immens slopend voor iemand van 21 jaar. En ook al durf ik zeggen dat ik er bijna ben, er helemaal zijn ben ik niet, en zal ik ook nooit zijn.
Het zit in mijn familie, en niet dat ik dit als excuus wil gebruiken, maar ik weet dat ik vatbaarder voor ben dan anders. Ik moet dus blijven werken aan mezelf, dag in dag uit tot de dag dat ik sterf.

Een paar maand geleden was ik nog een wrak. Nu sta ik rechtop, soms nog wel twijfelend, maar niet zo bang als in het begin. Ik ben enorm trots op mezelf, op wat ik heb bereikt. Zo enorm trots!! Ergens hoop ik dat jij ook trots op me bent..