Het is nu twee maanden en drie dagen geleden dat De Ex een weekendtas met spullen vulde en uit mijn leven wegliep--naar mammie toe. Op een paar sms-jes, een koel telefoongesprek over zijn verhuizing uit dit huis, en twee korte, emotieloze emailtjes van hem na in de eerste twee weken na zijn vertrek (elk contact door mij opgenomen), viel de stilte als het doek in ons verhaal. Na die dag heb ik hem niet meer gezien--en na dat telefoontje, ook niet meer gesproken.

Twee maanden; het klinkt zo kort geleden, op papier, in woord--maar in mijn beleving voelt het als maand-EN geleden. Ironisch: de stilte waar ik in het begin zo voor vreesde, deze stilte waartegen ik me verzette en die ik aanvocht als de vijand die ons letterlijk de mond snoerde en alles ontkende--diezelfde stilte werd het enige constante waar ik nog zeker van was in de maanden na zijn vertrek. Toen ik drie weken geleden geheel onverwachts een briefje van hem in de bus kreeg, of het 'een idee was om te praten?'--toen had ik inmiddels al de hand geschud met deze stilte die hij in eerste instantie voor ons beide had ingezet. Deze stilte: het is inmiddels een goede buur geworden.

Na die brief heb ik nog een tijdje gedacht dat de drang om hem te spreken nog wel zou komen; ik wachtte op die o-zo-bekende terugval die altijd komt, als hongerige wolven van onze geschiedenis, wachtend op de resten van een verleden waar nog steeds iets van af te plukken valt--maar ik wacht nog steeds. De wolven lijken alleen niet zo hongerig meer om mij geheel te verslinden. En misschien, het punt waar dit verhaal ineens die ommezwaai maakt, is dat ik niet langer meer een prooi ben.

De eerste 1.5 maand na zijn vertrek schommelend tussen begrip (aww, hij heeft het zo moeilijk, wees geduldig, hij is in de war) en kwaadheid (fuck geduld en fuck you, je bent niet zo geworden door op een roestige spijker te gaan staan)--gevolgd door een zwart gat van cynisme en hopeloosheid. Toen, uiteindelijk, nu: het maakt allemaal niets meer uit. Die gedachte werd de deur naar mijn eigen verlossing. Onverschilligheid is eigenlijk nog erger dan haat, want haat--da's ook gevoel. En ik heb hem gehaat, voor alles dat hij kapotmaakte. Niet door 'niet meer met mij verder te willen', maar de manier waarop hij dat aan mij liet doorschemeren door de meest laffe uitweg te kiezen, mij in mijn eentje de gaten maar te laten invullen en mij op geen enkele manier nog tegemoet te komen. Maar zelfs die haat is gaan liggen, in plaats van een groot zwaar kleed over alles, nu alleen nog maar aanwezig in stukjes dat steeds in kleinere stukjes uiteenvalt. Hoe het met hem gaat, wat hij denkt, waarom hij het zo deed: het doet er voor mij niet meer toe. Deze onverschilligheid, deze desinteresse, is het nulpunt van gevoel.

De weg omhoog. De enige weg die ik gevoelsmatig nog kon bewandelen was die weg waarbij ik hem moest achterlaten in zijn afgestompte gevoel van alles dat hij voorheen als essentieel en belangrijk had beschouwd. Onze relatie, mij, onze band, wat we hadden opgebouwd samen. Zijn vertrek was een KEUZE, en ook al was het een impulsieve keuze, en misschien zelfs een ondoordachte keuze, het was, nog steeds, een duidelijk besluit die hij voor ons beide maakte.
Dat hij weg was gegaan zonder te praten, zonder te kijken wat er tussen ons in was komen te staan, dat hij in plaats van te blijven toch besloot weg te rennen en alle communicatie uit de weg ging: dat was een duidelijk antwoord waar ik nooit overheen heb kunnen kijken als iets, dat misschien wel te veranderen viel, iets wat misschien overbrugbaar zou zijn.
Dat stukje, dat weglopen en alles achterlaten, ik wist allang dat, hypothetisch gedacht, al zou ik hem op onverklaarbare manier toch weer in mijn hart binnenlaten--dat stuk zou er nooit ingaan. Dat stuk zou altijd buiten de poorten van mijn hart blijven staan. Dat stuk is zijn verraad naar mij toe geweest, en verraad, dat kan ik nooit vergeven. Daar ben ik heel stellig in (geworden). In mijn hart is het: alles of niets. En niet beetjes.

Een partner die wegrent wanneer hij het niet meer ziet zitten: ik moest accepteren dat ik dat onaceptabel vind in een relatie waarbij je moet kunnen bouwen op elkaar--en daarom, de wens om hem nog in mijn leven terug te krijgen, het verzwakte steeds meer. Voor mij was onze relatie eigenlijk al verbroken op het moment dat hij geen enkele moeite wilde doen door te blijven; die dag dat hij met een weekendtas vertrok--precies zoals ik toen al tegen hem had uitgesproken. "Als je nu wegloopt, betekent dat het einde". Ik heb dat in eerste instantie teruggenomen, het gegooid op mijn woede en dramatiek--maar ik denk, twee maanden later, dat mijn tong toch voor het hart had gesproken. Hij vluchtte, voor mij een teken van zwakheid--en toen vond hij een manier om zwak te zijn, zwak en comfortabel bij mamma terug, daarmee alle confrontaties uit de weg gaande. Hij is de zwakke schakel. En een zwakke schakel in een relatie, daar zal het altijd blijven breken.

In het begin viel ook ik in de val van de Idealisatie. Idealisatie, het is als die mooigevormde, perfect gepedicuurde voet tussen die deur die daardoor maar niet dicht wil. Terwijl, om verder te komen in je eigen leven, in je eigen verwerking, die voet ertussen uit moet. Desnoods door die deur er een fiks aantal keren tegenaan te rammen om die voet er dan maar tussenuit te breken. Iemand die een relatie verbreekt, zij het op een redelijke manier, of op de meest brute manier, zij het met duidelijk gearticuleerde redenen of zonder redenen: feit blijft dat Het Ideaal daar stopt. Uit is gebroken. En een breekpunt, daar is het zwak. En waar het zwak is, dat stukje heeft altijd extra aandacht nodig, zelfs als het weer in elkaar wordt gezet.
Natuurlijk kunnen we het hebben over uitzonderingen, en over dat mooie zinnetje 'liefde is loslaten'--maar dan denk ik meteen aan dat andere zinnetje 'love conquers all' en dus fuck it. In mijn Ideaal, wanneer de band sterk is en vol liefde, die band breekt niet, zelfs niet als externe factoren druk uitoefenen op die band. Als het wel breekt is er duidelijk iets aan de hand; dan was de liefde alleen kennelijk toch niet genoeg. Als een relatie wordt opgegeven, dan zal het doel van die opoffering belangrijker zijn dan wat wordt achtergelaten.

En, eerlijk is eerlijk, ik heb deze Idealisatie niet helemaal op eigen beentjes onderuit geschopt. Waarschijnlijk was mijn proces veel langzamer verlopen als ik geen vriend te logeren had gekregen die mij twee weken lang de ogen heeft doen openen, die mij uitdaagde te zien wat er niet was--in plaats van wat ik dacht dat er was geweest. Mijn ogen waren voorheen alleen maar gericht geweest op de Idealisatie van de Ex, op het Waarom, op het Alsjeblieft Kom terug, op het Niemand Is Zoals Hij. Hoe breek je daar in godsnaam doorheen? Deze idealisaties had ik met cement in mijn gedachtes ingebouwd. En mijn hopeloosheid die ik in de eerste twee maanden voelde, kwam ook voort uit diezelfde gedachtes die voelde als steen en waarvan ik geloofde dat ik die er nooit uit zou kunnen breken. Hij stond als een standbeeld in mijn leven waar ik maar tegenop bleef kijken.

En toch, wat ik vandaag kan zeggen is: het enige dat werkelijk nodig was, was een beetje hulp van buitenaf, iemand met de juiste instrumenten en de juiste benadering om dat cement los te helpen wrikken. Ik kreeg hulp van een eerlijke bondgenoot die van ver kwam, iemand met diepgang en communicatie-drang; iemand zonder bullshit, iets dat met de Ex nooit als een vanzelfsprekendheid was gekomen--maar waarvan ik altijd naief heb gedacht, 'ok, daar vinden we wel een manier op'. Ook al liep ik in de laatste vier maanden van die relatie met een onstilbare honger rond. Ik ben op zoek naar diepgang; ik ontdek graag en dus, de diepte in. Die diepte, die kende mijn Ex wel: zij het dan in de vorm van de struisvogel-mentaliteit. Diep de kop in het zand. Probeer maar eens een struisvogel te berijden en vooruit te krijgen die zijn kop in het zand heeft gestoken. Je komt geen poot vooruit. Nooit een confrontatie aangaan; niet in de relatie, niet in zijn persoonlijke leven, niet in vriendschappen. Altijd maar van alles weghollen, niks beginnen zodat hij ook niks hoeft af te maken, uitdagingen uit de weg gaan.
Hoe ik ook probeerde door te dringen in zijn 'diepte', ik vond niet zoveel. Omdat hij het niet toeliet. Of, misschien, omdat er gewoon niet zoveel was.

Dit werd me allemaal ineens duidelijk toen ik met iemand anders ineens wel die honger kon stillen, een honger die ik tijdens de relatie met de Ex alleen maar merendeel probeerde op te vullen door de kruimels die ik van hem kreeg. Nooit een volledige maaltijd--altijd kruimels en snelle snacks zonder vulling. En toen ineens zat ik te genieten van een 7-gangen menu, een andere tafel, een ander uitzicht, nieuwe inzichten. De eerste Openbaring.

De tweede openbaring was intimiteit. Dit klinkt heel sentimenteel misschien, maar ik wilde de Ex letterlijk van me huid wegwissen. Ik had allang geen hoop meer dat het nog goed zou komen, en het idee, dat hij 'de laatste' was geweest--ik wilde dat idee elimineren en niet langer meer met me mee dragen. Hij had alles achter zich gelaten, dus, in mijn beleving, verdiende hij die plaats gewoon niet meer. Op de een of andere manier, leek dat stukje dat ons nog steeds in intimiteit bond, mij in de weg te staan om hem helemaal uit mijn dagelijkse leven los te laten. We hebben het altijd over ons hoofd dat rationeel het einde moet gaan leren accepteren, en dan het hart dat moet gaan loslaten...maar het lichaam draagt ook nog zoveel afdrukken en herinneringen met zich mee; ook daar is een verhaal achtergelaten.
En zoveel in dit verhaal, was al onderuit gehaald. Het was dus niet zo heel moeilijk voor mij om hier doorheen te breken met iemand anders, om het in een ander 'handschrift' op mijn lichaam te laten overschrijven. Hoewel heel bewust gedaan, toch niet overhaast of doorgeduwd als een 'prakische zaak', iets dat 'moest gebeuren'. Ik wachtte op de juiste tij, het juiste gevoel--en heb het niet tegengehouden toen het daar was.

En toen was ook dat lijntje doorgeknipt.

Zijn vraag of het een idee was om te praten; ik heb daar nog steeds niet op gereageerd. Het einde van ons verhaal, de gaten die hij sloeg door als een wilde de muren van ons fundament kapot te trappen, het heeft mij in ieder geval wederom duidelijk gemaakt dat hij geen prater, en ook geen denker is--en dus een gesprek, het zal niet heel veel openbaringen brengen, voor mij. Sterker nog: compleet nutteloos. Ik denk niet dat het me wat zal opleveren, of zelfs iets zal kunnen toevoegen aan hoe ik op alles terugkijk. Mijn tocht heb ik vanaf het begin, de dag dat hij wegliep, alleen moeten lopen, op de moter van mijn eigen kracht en inzichten. Toen ik hem nodig had, was hij er niet--en nu ben ik inmiddels ver genoeg om het zonder hem te doen.

Hij schreef me in dat briefje 'ik probeer je te schrijven, maar dat lijkt geen antwoorden te geven..'--en ik vermoed dat het gesprek waar hij op aanstuurt merendeel gebaseerd zal zijn op zijn hoop dat ik opnieuw een bedje voor hem zal kunnen uitspreiden (uitleg, inzicht, zoals ik het zie, wat ik denk dat er is gebeurd) zodat hij 's avonds beter in slaap kan vallen. Zijn daad, alhoewel waarschijnlijk diep weggestopt, het zit ergens in zijn bewustzijn opgeborgen. Het ijskoude egoisme, door alle communicatie, die ik in het begin zo nodig leek te hebben om verder te komen, uit te sluiten omdat HIJ het niet wilde. Absoluut geen erkenning voor mijn wensen en behoeftes--en in het begin, god, dat was het ergste. Achtergebleven en niet meer naar omgekeken. Da's vallen op de bodem van een hel, en nog een keer erdoorheen, terug eruit. Maar steeds meer en meer, lijkt ook dat niet meer belangrijk. Voor mijn eigen onafhankelijkheid heb ik dat deurtje dicht moeten gooien--niet meer afhankelijk zijn van waar hij me wel en niet in tegemoet wilt komen. Dan maar niet--da's duidelijk genoeg.

Dat deurtje...heel essentieel. Het heeft zolang alleen maar gedraaid om hem--zelfs toen hij er al niet meer was. En eindelijk gelden nu de wetten van mij, mij, ik.

Ik.

Misschien wel het enige goede dat overeind is overgebleven

Bellis