Ik wil niet te vroeg juichen en ik ben er ook nog lang niet maar....
Ik heb het gevoel dat ik weer omhoog aan het klimmen ben.
De afgelopen weken gingen me redelijk goed af, en natuurlijk voel ik me af en toe nog kut, en denk ik nog vaak aan hem en ik mis hem ook nog wel, maar ik heb geen huilbuien meer, kan hem ook gewoon zien en spreken zonder me daarna diep ongelukkig en ellendig te voelen.
Ik zeg niet dat ik helemaal niet meer zal huilen en sluit niet uit dat er misschien nog wel een klap zal komen. Maar op dit moment voelt het goed en ben ik trot op mezelf.

Ik zie het allemaal weer een beetje positiever in, heb enorm zin in de zomer, ook omdat ik altijd veel vrolijker ben en me beter voel als het mooi weer is.
Ik kan en ga de dingen doen die ik niet deed omdat we samen waren. Niet dat ik niet mezelf was of mezelf heb weg gecijferd voor hem, maar een relatie is geven en nemen en dingen inleveren voor wat anders, omdat je samen bent. Nu kan ik toch die dingen doen die ik niet heb gedaan omdat we andere plannen hadden voor ons samen.

Ik heb weer zin in het leven! Ik ben nieuwsgierig wat het me allemaal gaat brengen, en hoe het me zal vergaan in mn eentje.
Ik zie het als een uitdaging, en die ga ik voor de volle 100% aan.

Eindelijk een positief berichtje!
Maar kijk niet raar op as ik de volgende keer weer een dip heb, ook dat hoort er nou eenmaal bij.
Maar het verwerkingsproces is nu in ieder geval echt begonnen!

Nou dit wilde ik even met jullie delen.
Voor iedereen die dus nu denkt, het gaat nooit meer over en komt nooit meer goed. Er is altijd licht na duisternis, en met de zomer inzicht is dat zowel letterlijk als figuurlijk!

Knuffels,
Quiche