Begin april heeft mijn vriendin onze relatie beëindigd. Door signalen en een telefoongesprek dat we begin juni hadden had ik de hoop dat we toch nog tot elkaar zouden kunnen komen. We hebben in dat telefoongesprek afgesproken dat we tot begin augustus afstand zouden houden en dan zouden kijken of we nog contact wilden hebben.

In mijn vorige blog schreef ik over de ijskoude douche: ze mailde dat ze niet meer in de stand van een relatieherkansing stond en dat daarbij kwam dat ze sinds enige weken iemand had leren kennen, maar dat als ik dat wilde ze open stond voor een afspraak.
Na enige aarzeling heb ik besloten me niet te laten leiden daar haar bericht maar mijn eigen wens haar nog een keer te willen zien in te vullen.

Twee weken geleden hebben we elkaar gezien. Wat gedronken, gegeten en alles bij elkaar ruim drie uur met elkaar gesproken. In zekere zin was dat goed. We hebben over alles kunnen praten. Onderzoekend, analyserend en in zekere zin elkaar ook steunend. Maar het voelde niet alsof mijn vriendin tegenover me zat. Ik miste haar charme. En de warmte in het gesprek. Het voelde voor mij als een first time date met een vrouw die je toevallig zeer goed kent, dat dan wel weer, maar waarbij je je na afloop afvraagt: leuk gesprek en wat nu.
Toen ik haar naar haar auto bracht zei ze dat ze het fijn gevonden had en dat ze hoopte dat we elkaar zouden kunnen blijven zien. Ik heb teruggezegd dat we wel zullen zien. De volgende dag kreeg ik een mail dat ze het echt fijn gevonden had, dat ze nog veel om me geeft en dat ze hoopt dat we het mooie dat we met elkaar hebben ook kunnen blijven vasthouden zonder partners te zijn. Ik heb daarop gemaild dat we wel zullen zien en dat de dynamiek nu zo anders is. Waarop zij nog een keer terugmailde dat ze echt hoopt dat we elkaar kunnen blijven zien. Ik heb haar toen gebeld en gezegd dat ik niet weet of dat werkt. Dat gesprek voelde wel weer heel vertrouwd. 's avonds heb ik haar nog een mailtje gestuurd. En de volgende ochtend kreeg ik van haar nog een lieve mail, maar ook schreef ze dat we nu weer even moesten stoppen omdat ze er weer zoveel mee bezig is.

En toen was het voor me duidelijk. Ze is niet meer mijn vriendin. De ontmoetingen kunnen daarom niet meer zijn wat ze geweest zijn en mijn positie is onderliggend: zij bepaalt de mate van intensiteit en wanneer er welke ruimte voor welk contact is.
Ik heb haar in het weekend gemaild dat ik het contact verbreek. Ze mailde nog terug dat ze nog steeds van me houdt maar dat ze nu iets anders nodig heeft.
Het is goed zo. Zij is het voorbeeld van de moderne hedonistische mens die een relatie ziet als invulling van haar behoeftes en als de ene behoefte vervuld is en de heer in kwestie niet meer kan voorzien in de volgende behoefte naar een andere leverancier hopt. Voor mij is een relatie een duurzaam verbond waarin je gezamenlijk probeert met elkaar verder te groeien. Dat past dus niet op elkaar. En daarom is het goed.

Maar allemachtig, wat doet het weer een pijn. Voelt als een nieuwe breuk. De finale breuk dan, dat wel.

The End..?