Zit al weer 2 dagen in een flinke dip. Op de een of andere manier spookt mijn ex maar door mijn hoofd. Het is nu +/- een maand na onze laatste (heftige) confrontatie. Na deze confrontatie had ik al het gevoel een terugval te hebben, maar nu lijkt het wel alsof ik weer terug bij af ben. Ik heb zelfs weer klachten in mijn schouderbladen en rug. Puur klachten tengevolge van stress. Op mijn werk is het de laatste tijd vrij rustig, dus hier is geen sprake van stress. Het is stress veroorzaakt door het vele gepieker en gemaal. Ik denk heel de dag aan V. en hoe langer ik word verwijderd van ons laatste contact des te heftiger het besef wordt dat het definitief over is tussen ons. Ik had nog altijd de stiekeme hoop dat V. een spel aan het spelen was. Dat ze me wilde laten voelen wat het is om haar een tijd te moeten missen en dat ik er voor mezelf achter kon gaan komen wat ik nu eigenlijk wil. Die hoop begint zo langzamerhand te vervliegen.

Een maand geleden heb ik haar een afsluitende e-mail gestuurd waarin ik al mijn verwijten aan haar adres terugneem omdat ik geen zin meer heb in die eeuwige strijd tussen ons. Achteraf baalde ik wel weer, want er valt haar wel degelijk een boel te verwijten, maar goed?¢‚Ǩ¬¶ het beste is om geen verwijten meer te maken. Wapenstilstand lijkt me nu het beste. Ik zie haar niet meer en we hebben totaal geen contact meer, maar de kans bestaat dat ik haar binnenkort weer tegen het lijf ga lopen. Hetzij toevallig weer bij het tankstation, hetzij gwoon op straat of in mijn of haar stamkroeg. Ik weet namelijk dat ze vaak te vinden is in een ander café in mijn woonplaats. Heel af en toe kom ik daar ook wel eens, omdat mijn vrienden heel af en toe besluiten daar eens een kijkje te gaan nemen. Voor mij hoeft die tent niet zo en nu al helemaal niet aangezien ik weet dat ze toch niet normaal kan doen. Ik denk zelfs dat ze een beetje gaat provoceren door heel uitbundig te gaan zitten doen met haar nieuwe vrienden.

Wat ik eigenlijk zou willen is dat ik haar tegen het lijf loop als er niemand anders bij is. Ik heb namelijk altijd de indruk gehad dat ze zich groot houdt en 'stoer' doet t.o.v. anderen. Ze heeft ook een aantal verhalen die zich tussen ons hebben afgespeeld verdraaid en ze heeft bepaalde feiten verzwegen. Wat haar doel hiervan is geweest weet ik niet. Misschien een soort wraak richting mij om me zo in een kwaad daglicht te zetten? Misschien wel een manier om het voor haar makkelijker te maken om afstand te nemen. Anderen denken immers dat ik ontzettend fout ben, dus het zou dom zijn mij terug te nemen.

De kans dat ik haar alleen tref is natuurlijk vrij klein. In het voorbijgaan spot ik haar weleens, maar dan zitten we meestal achter het stuur van onze auto of zie ik haar in de verte rijden. ( Overigens.. ook zo ontzettend irritant?¢‚Ǩ¬¶. Ik zie ineens overal haar auto?¢‚Ǩ¬¶..denk ik telkens, maar eenmaal dichterbij is ze het in 98,0% van de gevallen toch niet. ) Ik betrap mezelf er ook op dat ik soms een omweg neem in de hoop haar tegen te komen. Stom van me, want ik schiet er echt niks mee op. Ik ben er alleen blijkbaar nog niet klaar mee. Ik wil haar zo graag nog eens spreken. Haar kant van haar verhaal zou ik nu weleens willen horen. Ik zou wel eens willen weten wat nu precies haar visie is op dit alles. Mevrouw is niet duidelijk geweest van meet af aan heeft ze me genegeerd. Als ik haar tegenkom zeg ik vriendelijk gedag. Ik laat het aan haar over of we gaan praten of niet. De vorige keer dat ik op haar afliep om een verzoenend praatje te maken escaleerde de boel verschrikkelijk. Dit wil ik koste wat het kost voorkomen. Echt geen zin meer in zo'n scéne.

Mijn moeder gaat vrijdag met mijn ex-schoonmoeder de stad in. Ik ben benieuwd of mijn ex-schoonmoeder nog iets los gaat laten. Ik heb mijn moeder de 'opdracht' gegeven niet al te veel over mij los te laten. Ze mag zeggen dat het goed met me gaat en dat ik mijn draai wel gevonden heb zo in mijn eentje. Dat ik weer lekker uit ga en daarvan geniet enzo. Dat is ook wel zo, maar diep in mijn hart mis ik V. ook nog zo erg. Het was thuis veel fijner met haar dan in mijn eentje. Alleen is soms ook wel relaxed, maar ik mis haar gewoon op sommige momenten.

Dat ik het nu zo moeilijk heb komt misschien ook wel omdat mijn verjaardag eraan zit te komen en dat de vakantieperiode aanbreekt. Normaliter gaf ik geen kont om mijn verjaardag, maar nu ineens wel. Vakantie zit er voor mij niet in dit jaar. Vorig jaar nog samen lekker naar Italië geweest. V. kan natuurlijk wel op vakantie. Ze heeft nu immers poen zat aangezien ze bij haar ouders is ingetrokken. Al die gedachten maken het weer extra zwaar. Een troost?¢‚Ǩ¬¶ ik heb al een huis en zij moet er nog maar 1 zien te regelen. Huren zit er voor haar niet in, dus ze zal moeten kopen. Binnen onze gemeente kan ze dat in haar eentje wel vergeten. Of ze moet een 2 kamer apartementje kopen?¢‚Ǩ¬¶. maar dan nog denk ik dat die te duur zijn.

Dan nog ff een opsomming van de feitjes en puntjes die mij nog hoop geven:

- Ze droeg mijn ringen met inscriptie nog met koninginnedag
- Ook droeg ze nog een armbandje en horloge dat ze van me heeft gekregen
- Ze stond ineens in mijn stamkroeg. Een paar dagen nadat ik haar had genegeerd toen we elkaar tegenkwamen.
- Ze zat helemaal te schokken en trillen toen ze een gesprekje met mijn moeder aan het voeren was over hetgeen er met koninginnedag was gebeurd en hoe alles na de breuk is verlopen.
- Ze heeft nog geen ander (Tenminste.. Kort na koninginnedag niet iig, hoe het er nu voorstaat weet ik dus niet)
- Toen ik haar tegenkwam bij de benzinepomp en haar negeerde zag ik een vorm van bedroefdheid toen ze wegliep. Toen ik naar buitenliep en zij al in haar auto zat bleef ze oogcontact zoeken.
- Ze zegt tegen mijn beste maat dat ze gelukkiger is dan ooit, maar dat hij dat beter niet tegen mij kan zeggen (yeah right!)
- Ze wordt helemaal hysterisch en de tranen springen haar in d'r ogen als ik zeg dat ik eigenlijk blij ben van haar af te zijn ( dit om haar maskertje af te zetten, dus niet denken dat ik dat meen ) En dan te bedenken dat ze diezelfde dag tegen mijn maat zei zo gelukkig te zijn. Gelukkige mensen trekken zich niets of iig vrij weinig van dit soort opmerkingen aan.

Die punten zeggen natuulijk niet dat ik hoop moet houden dat ze terugkomt. Ze zeggen iig wel dat ze er voor haarzelf nog niet helemaal klaar mee is. Pfffff?¢‚Ǩ¬¶. Wat een moeilijke periode zeg. Ik hoop dat ik het snel kan gaan afsluiten, want dit is niks zo.

Sorry voor mijn lange verhaal?¢‚Ǩ¬¶ maar ik moest het ff van me afschrijven.