Gister vond ik het best wel goed gaan. Maar vandaag in de klas voelde ik mijn tranen opkomen.. kon het even niet meer en ben naar huis gegaan.
Deels ben ik zo boos op mezelf, want het is mijn examenjaar ik moet erbij blijven.
Ik moet naar stage ,school en werken in het weekend .Wil het niet opgeven..vooral omdat k weet dat hij gewoon plezier heeft.
Het doet zoveel pijn dat het afgelopen is, hou zoveel van hem. Zag echt een toekomst in ons al ging het nu niet zo best. Ik geloofde dat hij me weer zou behandelen zoals hij in het begin . Maar helaas werd het steeds erger , al zei hij dat hij eraan zou werken. Ik snap dat vrienden zo belangrijk zijn..maar zo belangrijk dat je vriendin verwaarloost?

Ik heb het lang volgehouden omdat ik hoopte dat hij zou veranderen. Maar toen ik hem weer een laatste kans gaf en hij me wegdrukte ..wist ik dat ik op de laatste plek ben beland.Ben voor mezelf opgekomen de laatste weken, ik kon niet meer toelaten dat hij me als een deurmat gebruikte.
Ben zo teleurgesteld..zoveel energie in hem gestoken en sta nu met lege handen.
Hoe kan ik ooit weer een jongen vertrouwen, liefhebben?
Mis hem heel erg, alle herinneringen maken me moedeloos.
Dat hij vertelde dat ik de liefde van zijn leven ben, dat hij altijd van me zal houden.
Zelf de laatste keer toen ik hem zag zei hij dat ik wel belangrijk voor hem ben en of we het niet later kunnen proberen als hij alles afgerond heeft.

Weet niet of hij het meent, dat hij spijt zal krijgen als hij mij verliest.
Voel me zo verdrietig..ik probeer verder te gaan , wil niet opgeven.
Probeer sterk te zijn maar hij was voor mij degene waar ik mijn leven wou delen.
Heb mijn telefoon aan me zusje gegeven voor een poosje, want ik vertrouw mijzelf nu niet.
Ik ben bang dat ik hem bel en zal smeken om weer een relatie te beginnen.