Na vier maanden tijd heb ik nu vandaag echt een groot dieptepunt bereikt... Ik heb een behoorlijke terugslag gemaakt. Ik heb mijn ex gebeld en heb gezegd ''Dat ik ondanks alles hem ontzettend mis en nog steeds van hem houd. Ik wel zonder hem KAN leven, maar niet zonder hem WIL leven. Hij is de man waar ik de rest van mijn leven mee wil delen, ondanks zijn gebreken, koppigheid, fouten. Ik mij heel goed besef dat ik ook niet perfect ben en ook niet alles goed heb gedaan de afgelopen maanden en niet mijzelf was. En dat ik hem gewoon terug wil.'' Ik heb nog meer gezegd, maar dit is de hoofdreden.
Ik heb dit nooit eerder tegen hem gezegd. Op advies van gezamenlijke vrienden, familie heb ik hem dus gebeld. Omdat zij hem ook goed kennen en weten dat hij mij het liefste ook terug wilt (ondanks dat hij nu met een ander was) en ik dit nog NOOIT tegen hem zo letterlijk heb gezegd. Nu weet hij pas echt wat ik VOEL en WIL.
Ik heb hem ook gevraagd of hij nu gelukkig was en het antwoord was ''Nee..", ik vroeg hem of hij gelukkig was toen hij met hem was en het antwoord was ''Ja''.

Ik weet dat het tegen al mijn eigen adviezen in is en lijnrecht tegenover al mijn andere blogs staat. Maar alles in mij zei dat ik dit moest doen. Ik heb het dan ook met tranen in mijn ogen gedaan..
Ik moest het toch eventjes kwijt..