Dat herken ik al te goed. Tussen mij en ex is het nu een dikke 3 maanden gedaan, voor mij ook heel plots, omdat hij besloot niet genoeg te voelen om de relatie door te zetten. In het begin van de relatie hield ik me ook op een afstand, maar hij zat toen ook in de 'verover' modus, deed echt heel veel moeite, want ik was toch duidelijk de vrouw waar hij altijd naar had gezocht. Na een tijdje begon ik me meer en meer open te stellen, en kreeg ik echt het gevoel dat hij ook de man was waar ik mijn toekomst mee zag. Mooiste relatie geweest die ik tot dan heb gehad, tot ik dus plotsklaps (van de ene dag op de andere) kreeg te horen dat hij het niet meer zag zitten...

Ik denk dat ik jullie niet hoef te vertellen hoe erg ik daar vanaf heb gezien. Het contact tussen ons bleef heel beperkt (om de zoveel weken 'n mailtje om te horen hoe het ging) gedurende de voorbij maanden. Een paar weken terug hebben we nog eens afgesproken. Een heel leuke avond gehad, waarin hij ook vertelde de weekenden met me te missen, nog steeds. Hij vroeg me om niet weg te gaan, en of ik wou blijven slapen. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, maar er is wel meer gebeurd dan alleen een leuke avond. Toen ik vertrok was het al een gat in de nacht, en bij het afscheid trok hij me als vanouds dicht tegen zich aan en gaf me een kus. Ik ben toen vertrokken zonder verdere woorden... Maar in de auto begon ik alles in vraag te stellen "wat was dit nu?, wat betekent dit nu?". Na 5 minuten heb ik de auto omgedraaid omdat ik duidelijkheid wou. Ik vroeg of dit nu eenmalig was of dat dit betekende dat hij weer samen wou zijn. Wel, slechtste beslissing OOIT. Want ik kreeg het antwoord dat het wel een eenmalig iets was voor hem, dat hij vond dat hij me geen aanleiding had gegeven dat hij het opnieuw zag zitten (uhm, daar denk ik wel anders over...).

Nog steeds vraag ik me af wat er gebeurd zou zijn als ik dit niet terug was gaan vragen... Misschien hadden we dan rustig aan het contact terug kunnen opbouwen, mekaar zonder druk blijven zien, en wie weet.... Maar uiteindelijk maak je jezelf gek met zo'n vragen. Hij heeft me wel gemist tijdens de voorbije maanden dat gaf hij toe, hij heeft ook nagedacht hoe het kwam minder voor me te zijn gaan voelen, nagedacht dat hij misschien meer moeite had moeten doen, maar toen ik vroeg of hij ooit dacht toen de verkeerde beslissing te hebben gemaakt zei hij 'neen'. Feit blijft dat hij toen niet 100% voor mij kon gaan, en nu, na een aantal maanden 'denktijd' (want geloof me, denken aan je en over de relatie doen ze toch, ook al lijkt het alsof ze vrolijk gaan feesten met vrienden ieder weekend) kan hij het nog steeds niet.

In ieder geval heb ik na die avond tegen hem gezegd GEEN contact meer te willen. Ter bescherming van mezelf, want na die avond heb ik opnieuw diep gezeten. Maar makkelijker maakt het het niet. Blijft toch een klap om nu te weten hem nooit meer te zullen spreken of zien. Eén ding is me nu wel duidelijk geworden: een vent die je écht graag ziet, en die weet dat jij degene bent die hij wilt, die laat jou niet los. Die gaat wel 100% voor je, en ALS hij een stomme fout heeft gemaakt door je een 1ste keer te hebben laten gaan, dan zal HIJ alle moeite doen om het terug goed te maken. Ik hoop dat je er iets aan hebt