Gisterenavond was de totnutoe moeilijkste dag ooit...

(sorry dat ik hier weer aan het 'zagen' ben, maar moet het kwijt)

Gisterennamiddag is ze dus verhuisd. Ze woont al 2 weken bij een koppel vrienden, maar haar spullen & meubels stonden nog op m'n appartement. Ik had gezegd tegen welk uur ik thuis zou zijn, zodat we elkaar niet hoefden te zien. Maar terwijl ik naar huis reeds stuurde ze een smsje dat 't 15m langer zou duren. Geen probleem, even gestopt langs de autostrade en dan doorgereden. Blijkbaar had ze erna nog een smsje gestuurd om te zeggen dat ze er nog was omdat ze iets vergeten was. Dat had ik niet gezien en toen ik de parking opreed stond ze daar nog enkele dingen in te laden...

Normaalgezien zou ze me de dag erna (vanavond) de sleutels geven en afscheid nemen, maar ja, omdat we elkaar nu toch onverwacht kruisten besloten we om het dan te doen (gisterenavond).

Ze is nog eens een keer komen kijken op 't appartement of ze niets vergeten was en dan hebben we nog even gepraat. Het was voor mij (en voor haar) een zeer moeilijk moment. Ik probeerde om me sterk te houden, maar ik kon m'n tranen gewoon niet bedwingen. (was kwaad op mezelf en wou me sterk houden maar kon het gewoon niet stoppen)

Ze vroeg me of ik het ondertussen al een beetje begreep en ik zei dat ik moest toegeven dat ik het toch niet helemaal begreep. Ze vertelde dat ze altijd heel veel van me gehouden heeft, superveel en dat ik zo'n fantastich persoon ben die haar zoveel te bieden heeft en dat we samen zo goed waren, alles was zo leuk. Ik zei toen ook dat inderdaad de laatste zes maanden alles ook echt in stijgende lijn was en onze goede relatie zelfs elke dag nog beter werd, en de passie was er ook nog steeds en werd zelfs meer en meer.

Toen zei ze, ja das waar, maar niet enkel de laatste zes maanden, meer zelfs het laatste jaar en meer. Alles ging echt goed zei ze.

Ze heeft altijd alles gemeend en echt van me gehouden tot op de laatste seconde totdat ze de beslissing nam om het te beeindigen. Ze weet niet waarom, alles was zo goed, maar ze vond geen innerlijke rust. Die twee weken apart nu doen haar ook veel pijn en ze heeft het niet gemakkelijk maar het voelt haar goed aan en ze denkt zo wel die innerlijke rust te kunnen terugvinden. Ze heeft tijd alleen nodig en zegt dat ze mischien wel nooit meer iemand zal vinden zoals mij en ze denkt dat ze dat ook mischien niet nodig heeft, ze moet nu haar innerlijke stem volgen die haar nu die rust kan terugbrengen.

Ik wist wel dat ze veel dingen te verwerken had uit haar verleden (dingen die ik hier niet in detail wil vermelden, maar die niets met mij te maken hebben hoor, haar zus die haar beste vriendin was, die onverwachts is gestorven en 2 kindjes en man heeft achtergelaten) en ze werkte er ook aan en ik hielp haar en wist dat het nog wel een tijdje zou duren voor ze erdoor was, maar het ging zo de goede kant op en ik heb altijd gedacht dat we er samen door zouden komen.

Toen hebben we geknuffeld en afscheid genomen, gaf ze me haar sleutels, emotioneel moment, en is ze vertrokken. Op dat moment, toen ik haar zag wegrijden kraakte er iets vanbinnen in me. Zo'n onstopbare golf van verdriet. Alsof m'n hart uit m'n borst werd gerukt en m'n hele lichaam plots in onrust was. Ik kon niet in het appartement blijven, alles was zo leeg, zo moeilijk, zoveel pijn...

De laatste twee weken had ik zo'n voorruitgang gemaakt, voelde me elke dag een beetje, beetje, beter, maar sinds gisterenavond is het alsof het gewoon volledig terug opnieuw begint van voorraf aan maar nog erger... Verdriet, wanhoop, pijn, ongeloof, zoveel pijn en leegte en verdriet...

Heb dan die emotionele golven ondergaan en na enkele uren ging het al een beetje. Heb toch kunnen slapen, was zo moe, uitgeput...

Vandaag gaan werken, en vanaf nu zie ik opnieuw zo'n lange weg voor me waar ik door moet, zonder haar, proberen los te laten, proberen te aanvaarden, maar het is zo moeilijk...

Mijn familie en vrienden steunen me en daar kan ik altijd terecht en ik heb een goede job die ik graag doen enzo, maar ik moet er nu toch alleen door...

Zo, dat wou ik even kwijt...