Nu zo'n twee jaar geleden schreef ik dagelijks, soms zelfs meerdere keren, op deze site. Veel steun heb ik daar aan gehad, maar na een tijdje bewust afscheid genomen om juist verder te kunnen. Toevallig kwam ik weer op deze site, om te kijken hoe anderen het redden in zo'n moeilijke periode (want sommigen onderschatten het echt, totdat je het zelf meemaakt!). Het kan hard zijn, liefdesverdriet, en het vormt je.

Bij mij is het alweer een tijd geleden, maar soms vraag ik me dingen nog wel eens af. Mijn ex en ik hadden 1 jaar nadat het stuk ging opnieuw eventjes contact, eerst leek het liefde maar later bleek het weemoed en een verloren afscheid. Heel mooi zou je zeggen, maar het zorgde ervoor dat het nog langer duurde (al kreeg ik er ook een afsluiting door, dat was fijn en positief). Later kon mijn ex verder en ik niet, maar we hielden contact. Dit heb ik afgeblazen uiteindelijk, zodat ik verder kon (doe het, als je op zo'n punt staat... Dat helpt je echt, het moet als je niet verder kunt). Uiteindelijk heb ik een relatie gekregen, nog steeds heel gelukkig, en ik heb gezien dat mijn ex toen op zijn pagina een liedje neerzette die betekende dat het goed was en dat sommige dingen gewoon niet bestemd zijn en dat ie me het beste gunt. Ik weet zeker dat dat om mij ging, dus weer iets fijns.

Later heeft hij mij om iets benulligs nog (positief) gemaild (ik had spam gestuurd en dat wist ik niet), daar ging ik op in maar nooit meer iets gehoord. Weer kwamen de vragen waar ik juist afstand van had genomen: waarom stuurde hij nou iets? Zou hij nog aan me denken? Of juist helemaal niet en mailt hij daarom niet meer terug? Zou hij juist zó over me heen zijn dat het hem allemaal niet meer zo interesseert? Ben ik dan nu niet meer belangrijk voor hem?

Een denkpatroon die ik dacht te hebben afgeleerd. Nog steeds worstel ik er wel eens mee. Door de relatiebreuk heb ik heel veel positieve dingen geleerd en leren waarderen, maar ik heb mezelf ook aangeleerd om over alles lang en breed na te denken. Dat moet ik me soms nog wel eens afleren, herinner ik mijzelf. Uiteindelijk gaat het om de herinnering, dat je die positief kunt zien (en dat duurt lang, als je luduvudu hebt). En ik ben nu heel gelukkig, en dat komt voor jullie allemaal ook. Dat weet ik echt zeker, al zie je dat waarschijnlijk nog lang niet zo en dat is logisch. Het is ook niet eerlijk dat ik dit nu makkelijk zeg terwijl jullie er midden in zitten. Ik herken dat, ik snap dat. Toch wil ik jullie een hart onder de riem steken: het komt goed, vertrouw op jezelf. Ik beloof het je.