Daar ben ik weer, na de vorige keer (inmiddels ruim drie jaar geleden) heb ik de afgelopen bijna twee jaar (sinds september 2007) weer een relatie gehad.

Deze was wat ingewikkelder, ik gescheiden 1 kind, hij nog niet helemaal gescheiden (niet officieel dan) met drie kinderen.

We dachten en dat riep hij ook veelvuldig de liefde van ons leven gevonden te hebben, hij riep vorige week nog hoeveel hij van me hield en dat we deze zomer als zijn scheiding rond zou zijn, wel konden trouwen.

Wat is er gebeurd:
Vrijdag 5 juni was hij op een verjaardag van zijn benedenbuurvrouw. Niks aan de hand zou je zeggen. Zaterdag zie ik in zijn Hyves een berichtje van een vreemde vrouw: " wat was het gezellig op de verjaardag gisteren he? Ik vind het leuk je ontmoet te hebben..."
Heb hem daarmee geconfronteerd en hij zei dat het niks was en dat hij het ook wel vreemd vond dat ze dat stuurde. Hij wist zelf van niks. BEn behoorlijk boos geweest omdat hij de hele relatie door mij constant wantrouwde en controleerde. Hij was altijd vreselijk jaloers en onzeker. Dus dan ineens zoiets van zijn kant!

De week daarop hebben we het uitgepraat en het leek in orde. Tot hij ineens afstandelijker deed en niet in z'n hum leek. Ik ging daardoor wat meer aan hem trekken en dat irriteerde hem.
Tot vorige week vrijdag, hij wilde ineens nadenken en ging naar zijn eigen huis (we woonden half samen, half apart, als de kinderen er waren of niet). Aan de telefoon die avond zei hij dat we elkaar maar even het weekend niet moesten zien en dat hij wilde nadenken en alleen wilde zijn. Dat vond ik prima, moeilijk maar wat moet dat moet.

Vervolgens hoorde ik dagen niks en als ik wilde praten smste hij dat hij geen zin had. Tot ik hem vorige week woensdag dan eindelijk aan de telefoon had. Hij zei dat hij niet meer wilde en alleen wilde zijn., Er was niemand anders en dat wilde hij ook niet.

Afgelopen zaterdag kreeg ik ineens te horen dat er toch wel iemand is, nog niet echt maar daar was hij nog niet uit, er was nog niks gebeurd zei hij. Toen ik vroeg of zij het was bevestigde hij dat. Het verhaal klinkt vaag en ik denk dat het al vanaf het begin heeft gespeeld en dat hij niet eerlijk is geweest. Hij zegt dat hij pas vanaf vorige week contact met haar heeft. En toen ik vroeg of zij dan de reden is zei hij eerst van niet en vervolgens: voor een deel wel als ik eerlijk ben, sorry" .

Jullie snappen dat ik toen echt laaiend was en nog meer gebroken en gekwetst dan ik al was voordat ik dit wist. Wat moet ik hiermee en vooral hoe ga ik hiermee om? Ik heb na zaterdag geen contact meer met hem opgenomen, hoe zwaar me dat ook valt en helaas zie ik hem nog regelmatig op het schoolplein vanwege de kinderen. Ik ben gewoon zo teleurgesteld in hem en in mezelf. Er zou niets of niemand tussen ons komen en zijn grootste angst doet hij mij nu aan.

Klinkt vast heel warrig allemaal maar is ook nog erg vers.