Hoi allemaal. Terug van weggeweest. Het zal even wat tijd kosten om de verhalen op deze site in te halen en weer als vanouds berichtjes en feedback achter te laten--maar ik ben jullie niet vergeten

Amerikaanse vriend is terug naar huis--er was een droevig afscheid; zoals afscheid meestal komt. Nu weer ruimte en tijd voor bezinning en verwerking; terug naar de normale gang van mijn leven zoals het bestond voordat deze vriend, een oceaan van mij vandaan, gebonden door een vriendschap van drie lange jaren op afstand, mij een schouder kwam bieden. Ons samenzijn de afgelopen twee weken was veel meer dan een traan van mij op een schouder van een trouwe vriend; er was een diepere connectie en chemie aanwezig. En ook al was er de verwerking en de realisatie van mijn recente liefdesverdriet in gesprekken, in delen van ons samenzijn--geleidelijk aan, begonnen de zweren te helen. Als een wond waar ik niet constant aan bleef krabben en pulken; een wond dat ik maar open bleef halen omdat het 't laatste concrete was wat mij nog aan die ex bond. Eindelijk vond ik wat rust in mijn verdriet. Maar vooral: hoop dat het beter zou gaan.

Ironie. Ik ontving een kort briefje van de ex in de bus--vorige week donderdag. Wow. Twee maanden later--in mijn fase waarin ik het woord naar hem toe eindelijk heb kunnen doodstillen. Nu ik geen inkt meer laat vloeien op papier dat door hem toch wordt weggelegd, heeft hij eindelijk uitgevogeld hoe inkt en papier samengaan. Of het een idee was om iets af te spreken (vraagteken tussen haakjes), zodat hij het 1 en ander kon uitleggen. Dat er geen excuses zijn voor zijn gedrag; dat hij altijd zo doorslaat in een keuze. Dat hij niet wist hoe hij met deze situatie om moest gaan. Dat hij probeert te schrijven, maar dat het moeizaam gaat--en geen antwoorden geeft. Dat hij misschien meer antwoorden kan vinden in een gesprek met elkaar.

Hmm. Tot op heden, een week later, heb ik nog steeds niet gereageerd. Toen ik de brief ontving, was de Amerikaan nog hier en dus was er even geen noodzaak. Nu ik weer alleen ben, voel ik verassend genoeg nog steeds geen drang om dit gesprek aan te gaan. Althans nog niet. Ik voel geen verlangen meer om uitleg te krijgen over een periode die hij me noodgedwongen alleen heeft laten doormaken; mijn hersenen hebben veel al zelf ingevuld en mijn hart heeft veel al uitgespuugd. Zijn briefje was koud en emotieloos--werd ik ook niet echt warm van.

Mijn twee weken met de Amerikaan was een pleister op een wond die ik maar niet zelf wist te dichten. De wond zit er nog steeds, maar in twee weken van totale afleiding en volledige aandacht en affectie van iemand anders, zijn er gevoelsmatig merkwaardige dingen gebeurd. Ik heb de ex eindelijk een andere plek in mijn leven kunnen geven--een plek op de achtergrond, achter mij. Niet meer naast, en zeker niet voor mij--hopend dat het nog goed gaat komen, dat ik hem ooit nog zal kunnen bereiken.

Er is veel meer om over te schrijven--maar dat zal ik doen in beetjes, de komende dagen.

Voor iedereen die nog steeds door een hel gaat: heel veel sterkte.

Bellis