Dag mensen

ik wil julie allereerst bedanken want jullie reacties helpen mij echt wel... en ik hoop snel ergens de kracht te vinden om ook iets positiefs toe te voegen aan de site.

Wel... ik ben terug. Had gefaald in mijn 'opdracht', wilde mijzelf in Canada aan haar laten zien na anderhalf jaar... maar in plaats van mijzelf sterk en gezond te tonen ben ik emotioneel ingestort voor haar... terwijl ik haar onder druk zette om mij te zien in haar drukke leven... Dus terug naar huis, proberen haar te vergeten...

Nu ben ik eigenlijk al bijna een jaar depressief van haar verlies, en iets waar ik me enorm slecht bij voel is dat per se de persoon die het dichtste bij mij stond - zij - de persoon is waarmee ik mijn zwakkere gevoelens dit jaar het minste gedeeld heb... Heb mij altijd sterk en positief moeten voordoen over e-mail, want ja welke vrouw wil nu weten van een zwakke man (is dit trouwens nog iets voor de emancipatie beweging voor mannen? een vrouw mag zwak zijn in een relatie maar het cliche lijkt dat de man altijd sterk voor haar moet blijven, zwakke mannnen of mannen in een zwakke fase worden dikwijls snel gedumpt)...

Wel ik dacht dat ik zomaar thuis ging komen en alles terug ok ging zijn. Maar wel ben dan wel terug in de wereld toegekomen waar ik veel herinneringen aan haar heb, had haar geintegreerd in mijn vriendengroep, familie, ze woonde bij me in... Brussel lijkt op dit moment het achtergelaten decor van de film die zij is komen spelen.

Ik moet nu werk zoeken, ik moet mijn eigen weg gaan. Maar ik voel mij nog altijd zo beperkt in mijn keuzes door haar. Ik voel hoe ze mij constant beoordeeld, in alles wat ik doe. Ik hoor haar stem al een jaar, ik spreek tegen haar in mijn hoofd, en de meeste keuzes die ik vroeger gemaakt zou hebben zouden door haar als egoistisch of onverantwoordelijk gezien worden. Zij was ervoor een serieuze job te vinden samen, ik had nog dromen van avontuurlijke jobs, reizen, maar nu zijn die allemaal weg want nu voel ik er mij te egoistisch door. Alsof heel mijn verdere leven nog altijd in functie van haar beoordeling op mij zal moeten geleden worden, het is verschrikkelijk...

En dan is er nog het feit dat ik van een vroeger sterke altijd positieve persoon in dit jaar weggezonken ben als een depressieveling die zijn gevoel met iedereen moet delen, zoveel dat hij soms egoistisch is hierdoor... Heb er al met zoveel vrienden over gesproken,dat zij het nu ook een beetje beu aan het geraken zijn. Maar ironisch genoeg, de persoon die centraal staat in al mijn gevoelens, die vroeger het dichtste bij mij stond, daar heb ik mij een heel jaar positief bij voorgedaan. het meisje die zo dicht bij mij stond is sinds de dag van de breakup de minst geinformeerde over mijn toestand.. ik dierf mij niet zwak opstellen omdat dat mijn kansen bij haar zou verminderen (mannen mogen niet zwak zijn). Maar nu heb ik zo een gevoel van, nu alles toch om zeep is... zou ik haar nu over mijn (deze) problemen en depressie praten... over mijn blokkering door haar (ingebeelde ???) oordelen over mij...

Hoe moet ik deze persoon plaatsen in mijn leven... ik ben nu alle hoop kwijt in Canada (dit is misschien niet slecht) maar is zij nu op weg om een vriending te worden, of toch een persoon waar ik nooit alles aan kwijt ga kunnen. Een echte vriendin lijkt moeilijk, want ik zie haar niet met haar lief over de vloer komen bij mij... Maar ik kan haar ook niet negeren, ze stond centraal in mijn vriendenkring hier en familie, en ik voel dat ik haar over alles en het leven hier in Belgie moet inlichten... Maar als ik dat blijf doen blijf ik gevoelens kweken denk ik... zij is persies de persoon die het leven hier mooi had gemaakt en mijn vrienden bijeen had gebracht, en ik voel dat zij nog altijd deel uitmaakt van hen... ik weet niet hoe ik het moet aanpakken, of ik open moet zijn over mijn depressie, hoe ik over haar oordelen moet heengeraken...

k