vandaag heb ik ze voor het eerst terug gezien, ze was op vakantie en ik ben haar gaan opwachten op de luchthaven. ik kon het niet laten, ik heb gewoon mijn hart gevolgt. er was iets raars in haar blik toen ik haar zeg, ik weet dat ze nog van me houdt en dat ze me mist, maar er is iets dat me zegt dat er niet klopt, net alsof er iemand haar gemanipuleerd heeft. ondertussen lopen de rest van de problemen ook door, elke dag word ik wakker en krijg ik een andere teleurstelling (deurwaarders, ziekte, whatever). ik ben radeloos, ik voel me eenzaam en onbegrepen, ik weet dat ik haar ni kan dwingen om terug te komen, maar kan ze me ni ff steunen zoals ze daarvoor deed, ik heb nog liever dat ze doet alsof dan dat ze me links laat liggen. ze zegt dat ze het liever ni opnieuw probeert omdat ze bang heeft dat er moment komt dat ze het terug moet uitmaken, ik ben het zo beu, alle shit en ellende die je maaar kan inbeelden heb ik de afgelopen zeven maanden meegemaakt, ik kan begrijpen dat ze niet met zo'n oetlul wil opgescheept zitten. elke dag opnieuw probeer ik mezelf verder te trekken en elke dag opnieuw krijg ik een andere tegenslag, alleen de dood is me nog niet komen opzoeken. ik verwacht dan ook dat er dit jaar nog iemand moet sterven, iemand waar ik zielsveel van hou, dan heb ik echt alles gehad. vrienden, ik ben het zo beu, zo kots kots kots beu