De teleurstelling is groot, daarom voel ik me zo'n liefdeskneus, trek ik het me veel te veel aan, zie ik alleen de dingen die ik verkeerd deed, niet wat die ander allemaal niet heeft gedaan, omdat zij het uitmaakte, dus moet ik dan wel de kneus zijn, och wee mij, ik voel me ook zo slecht omdat er maar geen einde aan lijkt te komen, het blijft hetzelfde, soms is het net draaglijk, zoals nu, maar meestal blijf ik op huilen staan, gaat het niet beter..

Het is ook pas 5 weken geleden, maar ik wil zo graag veranderen, wil zo graag weer 'normaal' worden, maar dat gaat niet, het enige dat echt helpt is tijd, tijd heelt alle wonden, dat weet ik ook uit het verleden, maar zo'n pijn en verdriet als nu heb ik nog nooit gevoeld in mijn leven. Ik baal er ook gewoon van, heb er geen zin meer in, mis af en toe de kracht om door te gaan, om de dingen die ik moet doen te gaan doen, mis de kracht die ik voorheen wel had, dat wordt ook nog niet echt beter, het helpt wel als je wat gaat doen, beetje actie ondernemen doet goed, maar het zal nog maanden duren voor ik hersteld ben en echt aan mezelf kan werken en weer verder gaan. Gister zei mijn moeder ook dat ik me niet zo alles moet aantrekken, niet zo negatief moet denken, niet in van die spiralen moet gaan zitten denken, malen en malen. Maar daar kom ik nog zo moeilijk uit, gister noemde ik hier een rijtje op wat allemaal wel goed gaat, maar toch is het enige wat mijn hart wil liefde van een ander, steun, vertrouwen om in deze harde wereld te overleven. Maar dat zal nog even duren voordat ik weer iemand toe kan laten, maar we gaan ervoor! wederom sterkte allemaal!
Bram