Hallo Allemaal,

MIjn vorige Blog een beetje uitgelegd hoe mijn verhaal is. Toen ik vanmiddag uit het werk kwam lag er een briefje op de tafel met de boodschap of ik mijn schoonheidsbon niet vergat te verzilveren voor eind dec dit jaar. En: Mag ik vragen wat jij al aan het veranderen bent? (hij had mn kladjes gezien op de tafel van de zorgverzekeraars) TJa ik weer in tranen.
Hij had de hond wel even uitgelaten...
Hij had al eerder gesmst of ie een keer mocht bellen. Toen niet opgereageerd, kon ik niet. Was tenslotte op zijn verjaardag.
Vanavond heb ik hem gebeld. Horen hoe het met hem was (was goed) en hoe hij tegen dingen aankijkt. Zijn mening is onveranderd, hij kan niet met me verder.
Heb gebeld omdat ik anders steeds er meer tegen op ga kijken om contact te leggen.Maar goed,heb nu ook alleen maar gehuild..... We moeten toch wat dingen kortsluiten. Hij geeft me wel alle ruimte. Maar wat gebeurt er met het huis als ik wel snel een huurwoning krijg toegewezen enzo.
En ook maar gezegd dat die schoonheidsbon me een worst zal zijn.... hij bedoelde het goed.
We hebben geen ruzie en geen verwijten naar elkaar, al merk ik wel dat ik soms inwendig boos ben. Wel probeer ik zo redelijk mogelijk te blijven. Het is gewoon wel een kanjer wat dat betreft. Dat ik dat kan zeggen nu he....
Hij begrijpt mn verdriet maar zegt dat ie het niet kan omdat ie er zelf anders aan onder door ging. En dat begrijp ik ook wel weer. We hebben veel mee gemaakt en nog een keer een traject in ga ik niet trekken (bedoelt ie relatietherapie mee)
Ook besproken dat we een mediator moeten inschakelen. was ie mee eens.Hij komt nu hij "vrij"is wel weer wat op adem merkt ie.
(Volgens mij praat ik nu ook raar door elkaar heen) sorry daarvoor.
Nou ja goed. Ik merk dat het verdriet en de pijn erg diep zitten. Na het tel.gesprek weer enorm huilen, trillen enzo. Werd gewoon licht in mn hoofd. Mijn angststoornis helpt niet echt mee in zulke situatie's.
Nu maar zo naar mn bedje en hopen dat ik wat kan slapen. Pff wat kost dit een energie......
Bedankt voor het lezen van mn warrige verhaal. Maar ik moest het even kwijt.....

Een heel verdrietig hoopje mens...