Aan de ene kant denk ik wat boeit jullie al mijn gezeur nou, aan de andere kant is het wel lekker om het gewoon even van me af te kunnen schrijven.

Vorige week had ik een super fijne avond gehad met mijn ex, heel warm en het voelde heel erg goed. Gisteren was hij er weer, maar deze keer was hij weer heel onrustig. Ik heb hem gevraagd waardoor hij het gevoel had, maar daar kon/wilde hij geen antwoord op geven.

We hadden ook nog even een gesprekje over geld en hij liet merken dat het weer niet zo best ging financieel. Twee jaar lang heb ik daardoor de zenuwen gehad, hij heeft een eigen bedrijf maar kan zich er niet toe zetten om achter werk aan te gaan. Toen het werk kwam binnenstromen was er geen probleem, maar nu met de crisis gaat het al twee jaar niet best. Hij heeft heel erg veel moeite met zichzelf te motiveren en alle tips die ik ooit gegeven heb slaat hij in de wind. Hij kan slecht met geld omgaan, hij geeft meer geld uit dan hij denkt...ook als er bijna niets binnenkomt. Nu hoor ik hem ook allerlei dingen vertellen die hij gedaan heeft en over uitslapen, alles onder werktijd, terwijl hij de rekeningen dus niet kan betalen. Hij snapt het gewoon niet, het is een slimme man, maar hierin is hij dom. Deze keer heb ik maar niets gezegd, het heeft toch geen zin, ik heb me hier jaren druk om gemaakt en geprobeerd hem te laten inzien dat hij dingen anders moet aanpakken omdat het anders echt een keer fout gaat. Het vervelende is dat we getrouwd blijven tot de woning verkocht is, dus alle schulden die hij maakt zijn ook voor mijn rekening.

Ik begon me aan hem te irriteren, als het om nietszeggende dingen gaat kletst hij honderduit...maar het echte leven lijkt te moeilijk. Dan blokkeert hij volledig en blijft koppig zijn eigen pad volgen, al heeft dat in het verleden niets goeds gebracht. Toen hij 'gevlucht' was voelde ik me wel weer afgewezen omdat hij niet aangeeft wat er met hem aan de hand is, het voelt alsof hij het geen tien minuten met me uit kan houden. Terwijl ik juist heel aardig, lief en begripvol deed en hem deze keer helemaal geen commentaar gaf...hij ziet dingen namelijk snel als commentaar en daar kan hij totaal niet tegen.

Had hem een brief meegegeven waarin ik voor de laatste keer had aangegeven dat ik het heel jammer vond dat het allemaal zo gelopen was. Dat we allebei dingen fout hebben gedaan en dat ik wel heel erg teleurgesteld ben dat hij niet meer in ons gelooft en het zomaar heeft opgegeven. Het was een lieve brief, waarin ik hem ook bedank voor de mooie momenten en herinneringen. Ik weet dat hij niet over gevoelens wil praten, dus ik heb hem gezegd dat ik dit graag nog kwijt wilde en dat ik er daarna niet opnieuw over zal beginnen. Dat hij ook niet hoeft te reageren, dat ik alleen wel even een berichtje zou willen ontvangen als het gelezen is. Dat beloofde hij en ik heb nog geen bevestiging gehad. Ik heb mijn hart helemaal open gezet in die brief en vertelt wat voor mij heel belangrijk is...maar blijkbaar heeft hij geen haast om het te lezen. Ligt het ergens op de kast, zonder dat hij dus in de gaten heeft wat het voor mij betekent...of het interesseert hem gewoon niet. Ik voel me dus zowel boos als verdrietig.

Vanmiddag kreeg ik een uitnodiging van mijn vriendin, haar ouders en broer hadden gevraagd of ik zin had om 1e kerstdag bij hun te komen. Zij vieren kerst dan samen, maar zijn de afgelopen 5 jaar twee broers verloren. Ze zouden het dus fijn vinden als ik kom zodat voor hun wat leegte wordt opgevuld en om mijn leegte op te vullen. Dit raakte me echt heel erg, ze heeft een super lieve familie, maar dat ze mij gewoon willen accepteren als familielid doet me heel erg veel. Ga dit aanbod dus ook zeker aannemen, zit ik in ieder geval niet zielig in mijn eentje op de bank te janken...

Net belde mijn 'ex-schoonmoeder', ze was weer heel erg lief. Wilde weten hoe het met me ging en beloofde in het nieuwe jaar langs te komen voor een bakje koffie. Ze gaf weer aan hoe erg ze het vond, dat ze wou dat ze iets kon veranderen, maar dat ze niets kan doen. Ze had het ook heel graag anders gezien. Telkens vertelt ze me heel lief dat ik altijd welkom ben. Ik waardeer haar toenadering heel erg, maar omdat het zijn ouders zijn doet het ook heel erg veel verdriet. Niemand begrijpt dat wij uit elkaar zijn, iedereen schrikt zich rot...en toch is het zo!

Ik word dus behoorlijk door allerlei gevoelens heen en weer geslingerd...dat maakt het lastig allemaal.