Gisteren ben ik voor de eerste keer weer geconfronteerd met mijn ex sinds het uit is.
Het was op een boekvoorstelling waar ik absoluut wilde zijn ondanks dat ik wist dat hij er ook ging zijn. Ben geweest en hij gunde mij geen enkele blik. Ik dacht ok, maakt niet uit. Er waren nog genoeg andere mensen aanwezig waar ik mee kon praten.

Ik zou hem ook niet aanspreken die avond. Hij is degene die per sé vrienden wil blijven, dus vind ik dat het contact van hem uit moest komen. Dat leek er aanvankelijk niet te komen. Tot ik toen ik eigenlijk wilde vertrekken ineens een hand op mijn schouder voelde. Na drie biertjes had hij toch het lef gevonden om me aan te spreken.

Hij vroeg hoe het met me was en hoe de start van het academiejaar was geweest. Gewoon over koetjes en kalfjes dus, zoals je bij gewone vrienden zou doen. Van mijn kant uit was het gesprek nogal geforceerd. Ik had de behoefte niet hem te spreken en antwoordde gewoon op zijn vragen. Op een gegeven moment vroeg hij, terwijl er heel wat mensen bij stonden of ik misschien niet wilde afspreken. Ik was uitermate geschokt en heb onmiddellijk nee gezegd. Voor mij hoeft zoiets niet want ik voel nog altijd iets voor hem.

Hij geeft mij zo een tegenstrijdige signalen. Hij wil me niet meer als zijn vriendin, maar ziet het wel zitten om een avondje met mij alleen door te brengen. Het lijkt voor mij zo dat hij enkel behoefte heeft aan de babbels en de bioscoopbezoeken met mij, maar meer ook niet. Op sommige momenten denk ik dat hij bindingsangst heeft. Hij heeft duidelijk nog een boon voor mij, maar begrijpt niet dat hij iets definitief heeft stuk gemaakt bij mij.

Heb ik nu te snel nee gezegd of niet? Hij was er duidelijk niet goed van dat ik niet wilde afspreken.
Pff, hoe kan ik alles nu verwerken als hij mij blijft verwarren?