Het voelt een beetje alsof ik in een wazige nachtmerrie zit en lig te wachten totdat ik eindelijk wakker mag worden.
Ik wil niet te veel over mijn eigen leventje in de openbaarheid gooien, maar het is niet altijd makkelijk geweest. En keer op keer komt er wat bij. Telkens vecht ik me er weer uit, kan ik gelukkig zijn voor even en BAM! Daar val ik weer.. En uiteindelijk krabbel ik weer op
Wat ik op dit moment het ergste vind is dat mijn ex op de hoogte is van de dingen die zich hebben afgespeeld. En hij is ervan op de hoogte hoe het nu met me gaat. Toch heeft hij ervoor gekozen om afstand te willen. Me te laten vallen. Gister kreeg ik een berichtje van hem; Om dit weekend even naar jou te komen, dat je dat vroeg is niet veel. En zoals ik al zei kan ik begrijpen hoe je je voelt. Ik voel me er niet goed bij en daarom deed ik het niet. Noem me er egoïstisch voor maar ik kan het niet opbrengen om iedereen te zien.
Met iedereen bedoelt hij mijn ouders en zusje, aangezien ik mn ouders nodig heb nu en ik dus ook bij hen thuis zit. Normaal woon ik op kamers.
Ik krijg bijna het gevoel dat hij mijn leven niet aankan. Zolang hij zich goed voelt gaat het nog wel, maar als het met hem wat minder gaat kan hij het niet meer opbrengen om er even voor me te zijn. Terwijl ik aan een arm om mee heen en een paar lieve woordjes genoeg heb.
Hij is te ver gegaan dit keer. Veel te ver. Misschien zelfs te ver voor een eventuele vriendschap. Maar ik heb op het moment even de kracht niet om daarover te beslissen.
Ik weet eigenlijk niet eens meer wat ik wilde schrijven, het is chaos in mijn hoofd. En dat komt niet alleen door mijn ex en die situatie, er speelt meer. Het is te veel tegelijk. En ik ben kwaad op mijn ex dat hij ervoor gekozen heeft om daar nog een schepje bovenop te gooien. En ik kan het al helemaal niet begrijpen.