Mijn eerste dagboek. Vandaag is het 3,5 maand geleden dat het uit ging. Heel raar uitging. Hij zei dat hij me niet gelukkig zou maken. Hij had nog wel gevoelens, maar hij dacht dat dat niet genoeg zou zijn voor de lange termijn. Hier ging een heel verhaal aan vooraf, maar dat schrijf ik nog wel eens . Beter nieuws is dat we nu weer ontzettend leuk contact hebben. Dat is niet zo maar gekomen. Hij heeft me na 4 weken opgebeld en gezegd dat hij me vreselijk miste en dat hij in de knoop zat met zichzelf en het mega druk had gehad en dat hij te snel de fout bij mij had neergelegd. Hij had de fout bij hemzelf moeten zoeken zei hij. Hij dacht zelfs aan een burn-out (beetje overdreven). Hij gaf aan dat hij het nu veel helderder zag en dat gaf hem een onbevredigend gevoel. Ik zei meteen dat het te laat was daarvoor. Ik vroeg ook of hij nog wel steeds achter zijn beslissing stond. Hij wist het niet zei hij.
Eerst was ik opgelucht ofzo, fijn dat hij de fout bij zichzelf zocht voor een aantal dingen (schrijf ik nog weleens uitgebreid). Maar daarna ook een raar gevoel. Eerst was er ene reden dat het uit was en nu leek die er veel minder.
Sindsdien heb ik me steeds afgevraagd wat ik zou doen als hij zei dat hij me echt terug zou willen. Hij wil daar niet te overhaast in zijn, omdat hij me nooit meer pijn zou willen doen. Nu de laatste week, we zijn allebei op vakantie geweest, en hebben we allebei weer een drang om elkaar te zien. We hebben afgelopen zondag heel romantisch gepicknickt en hij gaf me ontzettend veel complimenten. Het lijkt net alsof we een nieuwe kans krijgen.
Ik ben daar natuurlijk heel enthousiast over, maar probeerde dat gevoel wel te onderdrukken. Van de week mailde hij en hij stelde voor elkaar weer te zien. Nu hebben we morgen een afspraak. Ik vraag me alleen af of ik nu niet te enthousiast reageer in zijn mailtjes enzo. Hij wilde zondag naar het strand en ik stelde voor om misschien samen op zaterdag te gaan. Hij wilde ook nog studeren, dus hij heeft voorgesteld om voorlopig alleen zaterdagavond af te spreken. Nu ben ik bang dat ik te enthousiast heb gedaan. Ik weet niet, heb er een raar gevoel over. Hij deed zo lief zondag en ook in de mailtjes en smsjes. Ben nu bang dat dat van tijdelijke aard is.
Op deze site staat zo vaak dat je geen hoop moet hebben dat het weer goed komt. Maar we hebben allebei geen ander en ook nooit gehad. Ik geloof er ook wel in dat je doordat je het druk hebt met andere dingen, ook wel in de war kan raken en de echte belangrijke dingen even niet ziet.
Wat vinden jullie??