Tijd niets van me laten horen.
De vlam en ik is nu echt over, kontakt is tot een minimum beperkt. Wat jullie nog niet wisten is dat ik haar op t werk moet begeleiden, dus niet echt handig.
Ik ben nog steeds verliefd op haar, of is t meer op t gevoel van vroeger.
Liedjes lijken steeds meer te zeggen: ken het nummer van Dik Hout: verlang niet naar een terugkuur, laat het gaan, laat het vallen, laat het los.
Op de momenten dat ik toch aan haar moet denken, dwing ik me zelf om aan iets anders te gaan denken. Heb haar nog wel een sms gestuurd deze ochtend, om toch het kontakt formeel te houden, dus geen Xje of knuffel er aan toegevoegd.
En thuis, ja wat kan je daar over zeggen.
Wel tegen haar gezegd dat dit niet zo door kan gaan. We zijn beiden te jong om in een liefdeloos huwelijk te blijven. Willen het nog wel een kans geven, maar hoe?? Tis toch raar dat t ergens mis is gegaan zonder dat we t goed door hadden.
Dus de balans na een bewogen jaar, carriere in hoogvlucht, prive in dwaalvlucht.
Hopelijk volgend jaar weer beter???