Mijn ex en ik gaan goed met elkaar om..Hoewel ik verga van het verdriet, en haar onwijs graag terug wil, zijn we nu dan gewoon vriendjes.. We sturen elkaar berichtjes, spreken elkaar soms door de telefoon, en spreken soms af en toe af. Gewoon gezellig hoewel ik wel dan vaak me hart lucht, ja das niet goed, dat weet ik..knuffelen, zoenen en alles wilt ze niet.

We hadden een top relatie alleen blijkt nu dat een relatie gewoon niet in haar levens fase past en ze wilt ook absoluut niet terug naar me, zelfs al is het de meest milde relatie ever met de meest mogelijke vrijheid. Doordat de relatie beklemmend werd voor haar is ze over me heen gegroeid, en het gevoel is compleet weg bij haar dan. Ik hou nog steeds van haar op een manier die ik nooit eerder heb mogen ervaren, gewoon uber uber veel. En dat deed zij ook van mij met diezelfde sterkte tot 2 maanden dan voordat ze het uitmaakte.

Ze zegt dat ze niet openstaat voor een nieuwe relatie met wie dan ook, maar ze is jong…En jonge mensen kunnen snel van mening veranderen. Ze heeft geen ervaringen in relaties en omdat ik haar als de absolute ware zag, gaf ik haar ook alles wat een man maar geven kon, en droeg haar met zijden handschoenen, deed letterlijk alles wat je van een echte droomman zou verwachten. En dat een goede relatie nogal uniek is weet ze dus niet…Ze viel met haar neus in de boter want dit was haar eerste relatie ook gelijk..

En ik ben bang dat ze toch snel voor een ander gaat vallen, ze is ongelofelijk knap met een fantastisch slank lichaam dus aandacht krijgt ze meer dan genoeg. Ze gaat nooit stappen maar als die dat gaat doen...dan wordt het lastig vrees ik.
Maar dat idee knaagt aan me….ze wilt geen relatie nu, maar voel ik mijzelf dubbel belazerd als ze het straks wel gaat nemen met iemand…Dan spreekt ze zichzelf behoorlijk tegen, en laat ze een ware droomman liggen, voor iemand anders…en dat kan ook best leuk zijn, maar deze relatie was zo uber zeldzaam, dat vind je gewoon niet gauw een 2de keer meer. t koste mij in ieder geval minstens 100 relaties om die ene te vinden die alles laat verbleken. Prima zal je zeggen, komt ze er dan wel achter. Ja, of door de vlinders totaal dus niet, voorlopig dan. Mijn voorgevoel schreeuwt dat het niet lang meer gaat duren eer dat moment komt.

Maar een hoop dingen zitten me dwars nu. Ze zegt dat ze niet op zoek is, maar ergens geloof ik haar gewoon niet meer,..Laatst had ze foto's van ons van haar facebook afgegooid zag ik, en de uitleg was ja anders lijkt het nog net of we bij elkaar zijn....Who cares denk ik dan?? Je bent toch niet op zoek?? Ergens voel ik mij een dwaas dat ik nog zoveel voor haar doe, en haar gewoon niet los kan laten. Loslaten zal ik het wel nooit kunnen, daarvoor was het te bijzonder, maar ik loop nog achter haar aan…en dat stoort me. Dat wil ik niet, ik wil dat zij een keer achter mij aan loopt. Dat zij inziet wat ze precies heeft weggegooid..en ja ik weet ik moet dan loslaten, maar allemachtig hoe dan?? Zij was me alles? Hoe the hell laat ik dat los? Met een goede band nu...

Ook stoor ik me ergens eraan dat ze me nog steeds met koosnaampjes aanspreekt, maar toch niet terug wil. En ja ze weet heel goed wat ik voor haar voel nog steeds, dat heb ik al te vaak gezegd..

Het liefst zou ik tegen haar willen zeggen, weet je, bekijk jij het maar, je verdient mijn liefde niet eens, ga jij maar lekker je tijd verdoen met een ander en hopelijk val jij dit keer flink op je bek, dat je erachter komt hoe zeldzaam lief ik tegen je was en wat ik allemaal niet voor jou overhad, kijk maar eens of die volgende dat ook heeft. Ervaar zelf maar hoe lastig het is om een perfecte relatie te vinden, waarbij het soulmate gevoel zo overtreffend is. Zoek alleen maar eens een vent die je niet belazert, en die het echt goed met je voor heeft zoals ik dat deed. Die er ook echt dag en nacht voor je was, zonder tegen stribbelen of wat dan ook. Die niks liever deed dan jou gelukkig te maken.

Ik weet niet meer wat ik moet doen, de stekker eruit gooien? Zo door gaan? Alle keuzen zijn kut lijkt het wel, ja nu gaat het leuk, maar die dag komt dat ze verliefd gaat worden op een ander…En dan is alle hoop verdwenen, en jank ik tot aan me dood toe geloof ik. En ik ben op ze zachts gezegd vreselijk bang voor die dag..
Ze is een soort van heroïne geworden…Ik ben verslaafd aan haar, aan de liefde, waarom heb ik nooit iets gehad zodat ik het los kon laten ofzo, we hadden nooit ruzies. alleen de grootste lol en liefde. Helemaal niks om je aan vast te kunnen houden om het los te laten. Er is niks wat ik zou willen veranderen zowel aan hoe de relatie was of aan haar…Alles was perfect, en ze was de grootste liefde die ik ooit heb kunnen ervaren. En zij groeit gewoon ineens over dat heen…zonder dat mij ook te melden of de redenen die daar voor hebben gezorgd op tafel te gooien toen dat speelde. Gaf ik teveel liefde, vroeg ik teveel van haar vrijheid, maar had het gezegd! ja dat punt had ik wel willen veranderen aan haar..Had me verteld wat je dwarszat, dan had ik dat zeker weten aangepakt en in ieder geval geweten..

Eigenlijk ben ik boos, op haar en op alles, zonder dat ik precies weet waarom. Waarom lijkt het nu precies zoals in de relatie, alleen gebeurt er niks fysieks en zijn de woorden wat milder, maar dan heb je het ook wel grotendeels gehad. Wat voor spel spelen we hier precies? En waarom wijft ze er zo vaak in dat ze zeker niet terug wilt. Maar lijkt ze ook niet zonder me te kunnen. En waarom kan ik niet gewoon me rug aan haar toekeren in de hoop dat ze dan wel achter me aan gaat lopen.
Ik wilde een blog schrijven over wat er allemaal dwars zat maar ik probeer dat een volgende keer wel
Wat the fuck moet ik nou doen?? Ik heb dit toch nooit verdiend?
3 maanden verder…nee hoor, geen steek verder..