Heej,

Stroompanne in de straat. Misschien het ideale moment om eens een blogje te schrijven en dit morgenvroeg te posten. Om met een negatieve noot te beginnen, vroeger waren dit de momenten dat de kaarsen aangingen en er een fles wijn werd ontkurkt om vervolgens tot ver na de stroompanne te babbelen. Het positieve is dat de kaarsen nu ook aan zijn én de wijn er ook is.

Zeven en een halve maand duurt deze schrik nu reeds. De schrik om verder te gaan én de dingen weer aan te pakken. Zeven en een halve maand aan iets vasthouden wat eigenlijk zeven en een halve maand geleden is gebroken. Altijd maar blijven proberen terug te keren naar dat veilige gevoel. Ik heb mezelf ook wijsgemaakt dat ik dit doe (hopelijk binnenkort deed) omdat ik zoveel van d’r hou. Ik probeer ze terug te trekken in iets waar zij zich niet meer goed voelde, omdat ik van d’r hou. Als je deze zin leest merk je onmiddelijk dat er iets niet klopt. Alleen ben ik hier blind voor geweest.

Die blindheid is deels ontstaan door angst, mijn angst om zonder haar verder te moeten. Nu wil ik de relatie die ik heb gehad zeker niet minimaliseren, want het waren schitterende jaren. Maar soms is de koek op, soms breng je elkaar niet meer naar een hoger niveau, soms word je gewoon elkaars gewoonte. En natuurlijk kan je uren samen leuke herinneringen ophalen en natuurlijk kan je nog uren babbelen tijdens een etentje. Maar terug je leven delen? Misschien was er, zoals bij mij het geval was, één van de twee die de relatie (best) wel goed vond. Maar als je elkaar aanvoelt dan weet je dat de ander zich niet echt lekker meer voelt in het “ons” verhaal.

Bovenstaande in acht genomen, kan ik nu eerlijk zijn tegen mezelf en dat is best wel moeilijk heb ik nu begrepen. Eerlijk in die zin dat de relatie op het einde misschien niet zo schitterend was als ik altijd heb gehoopt/gedroomd. Eerlijk zijn tegen mezelf betekend ook, durven inzien dat een tweede kans op dit moment een slaagkans heeft van 0,0 en wel om de zeer eenvoudige reden dat ik niet ben geëvolueerd, niet gegroeid. Ik ben dezelfde persoon van 10min na de breuk, misschien zelfs nog in iets slechtere staat. Ik leef nog altijd voor ons, terwijl ons er niet meer is. Dus leef ik voor niets. Dit laatste heeft me doen inzien dat het dringend tijd is voor verandering. Voor niets leven wil ik niet, ik leef voor mezelf én als ik mezelf weer heb gevonden, wil ik er zijn voor vrienden en familie.

Na zeven en een halve maand zeg ik trots MEZELF dag 1!

greetings