Hoe het gaat tussen mijn ex en ik? Ik heb nu eigenlijk niet zoveel te klagen. Een week geleden hebben wij weer gezoend en van nu af aan lijkt het erop alsof we weer naar elkaar toe aan het groeien zijn. Na de zoen heb ik haar meteen verteld dat zij zich niet schuldig hoeft te voelen en dat ik weet hoe het zit (ze twijfelt over haar keuze om het uit te maken, maar wil niet gelijk wat nemen, omdat ze er eerst zeker van wilt zijn). Van de week zijn wij samen ook naar Scheveningen geweest en we hebben ons weer erg als stel gedragen... Zelfs meer als ooit tevoren. Ze vond het erg fijn en we hebben samen echt een gezellige dag gehad. Die avond bleef ze film kijken en tijdens het stoeien, pakte zij mijn hoofd vast en begon mij weer te zoenen. Daarna voelde zij zich weer schuldig tegenover mij. Ze zij dat ze dit allemaal erg fijn vindt en dat het allemaal goed voelt, maar ze is bang dat ze straks misschien toch weer besluit om niks te nemen. Ik heb haar gezegd dat ik haar de tijd gun en dat ze niet bang hoeft te zijn om mij te kwetsen. Ik weet heel goed dat het nog twee kanten op kan gaan en ik bereidt me op beide voor.

Voor jullie nu waarschijnlijk de vraag... Waar in godsnaam ben jij mee bezig?
Oké... Ik kan natuurlijk verder gaan en haar lekker alles laten uitzoeken. Zij heeft het uitgemaakt toch? Ja dat klopt, maar ze is nooit, maar dan ook nooit slecht voor mij geweest. Ze heeft het op een normale manier uitgemaakt, eerlijk geweest en heeft daarna nog altijd voor mij klaar gestaan om mij te helpen met mijn liefdesverdriet. Zij heeft het er zelf ook lastig mee gehad en ik heb haar ook veel geholpen. Ik vind het zeker weten waard, om ons nog een nieuwe kans te gunnen. Natuurlijk doe ik wel lekker mijn eigen ding nu, maar binnenin blijf ik toch nog even op haar wachten.

Gister had ze nog gevraagd of ik opnieuw een relatie met haar zou aangaan op dit moment. Ik heb toen gezegd dat ik het rustig aan wil doen en nu niet gelijk te hard van stapel lopen.

Ik voel me ook niet echt zwak, doordat ik op haar blijf wachten, maar juist sterk... Sterk dat ik dit aankan. Natuurlijk krijg je af en toe wat hoop, maar ik voel me sterk genoeg om me nog niet mee te laten sleuren in die hoop... Ik blijf staan waar ik sta, ook al probeert de stroming me mee te sleuren.

Ze is trouwens ook steeds aan het plannen over hoe we het nu met Kerst en oud en nieuw gaan doen als we weer iets krijgen. Ze zei ook dat ze hoopte dat ze Kerst dit jaar weer met mij kon vieren...

Wat vinden jullie... Kan ik me rustig in de stroming mee laten voeren of is dat te gevaarlijk en kan ik beter nog even blijven staan?