Hey,

ja, het is eigenlijk al enkele jaren dat ik er mee zit, maar het is eigenlijk nog maar sinds het uit is met m'n ex dat ik het voor mezelf durf op te nemen.. Het zit nl. zo, mijn ouders hebben vroeger dingen tegen me gezegd na de dood van mijn zus die blijven hangen zijn en vrijwel heel mijn onzekerheidsbasis hebben gelegd.. Nu weet ik dat het hun manier van rouwen was, en ze zullen dit onbewust gezegd hebben, niet wetende wat het met mij deed eigenlijk (zoals ik al eerder zei, ik was 7 jaar), als ik iets fout deed zeiden mijn ouders: uw zus die zou dat niet gedaan hebben hoor.. Of vroeger kwam mijn zus eten op bed brengen en ik deed dat eigenlijk niet: Uw zus die deed dat allemaal en van jou krijgen wij nooit iets.. Vaak kreeg ik dus te horen: Uw zus die zou dat (niet/wel) gedaan hebben.. Tot op een dag ik als 7-jarig meisje was uitgevlogen tegen mijn moeder, ik weet nog goed dat ik in bad zat, zelf mijn haar wou wassen maar het ging niet zo goed, dat ineens mijn moeder zei: Keelia, dat moet zo niet.. Dat ik ineens bijna al roepend zei: Ja, want zus zou het zo gedaan hebben zeker??? Ze schrok er nogal van, en de blik in haar ogen zal ik nooit vergeten, zelfs tot op de dag van vandaag voel ik me er nog verschrikkelijk schuldig over.. Als klein meisje had ik toen al besloten om nooit meer voor mezelf op te komen, iets wat ik tot op de dag van vandaag eigenlijk amper nog gedaan heb uit schrik om een ander te kwetsen.. Maar die zinnetjes, natuurlijk bleven die hangen.. Ik begon me af te vragen waarom ik nooit iets beter kon dan mijn zus.. Het ging zelfs zover dat ik me begon af te vragen of mijn ouders mij wel graag zagen, hadden ze misschien mij liever zien sterven ipv mijn zus?.. Zij was al zolang bij hun, ze was al bijna volwassen, ik was een kleine pattater die daar rondliep..

Zoiets zou een kind nooit mogen denken, maar op die leeftijd weet je gewoon nog niet beter.. Ik heb een deel van mijn kinderjaren, tot op de leeftijd van 17 jaar eigenlijk, dus rondgelopen met het idee dat mijn ouders mij liever zagen sterven dan mijn zus, dat ik niet graag gezien werd, dat ik niet mocht weten wat liefde was, dat iedereen liefde mocht hebben behalve ik.. Ik ben eigenlijk voor een deel mijn zus gaan "nadoen" van hetgeen ik nog wist, om toch misschien enige acceptatie van mijn ouders te krijgen.. Eigenlijk heel mijn puberteit wou ik iemand zijn die dood was, en heb nooit ten volle de kans gekregen om mijn eigen identiteit te creeeren..

Natuurlijk speelde dit zich allemaal in mijn hoofd af, en alles wat ik dacht is verre van waar want vandaag de dag weet ik dat mijn ouders mij wel graag zien, maar het heeft me wel gevormd tot de persoon die ik vandaag ben, nl. iemand zonder identiteit of toch een identiteit zijn die ik niet wil zijn.. Zoals ik zei: het is niet dat ik niet wil rebelleren, maar ik heb me al van vroeger zo sterk moeten houden, altijd doen wat mijn ouders zeiden om hun niet te kwetsen, en ook al weet ik nu wel beter, het is een deel dat eigenlijk in mij vastgeroest zit.. Voor een ander is het gemakkelijk om te zeggen: Ach Keelia, ga gewoon eens weg, rebelleer, zet je tegen je ouders af.. Maar zij hebben niet de achtergrond die ik heb gehad, niet de gedachten gehad die ik als kind al had, al van kindsaf bezig om mijn ouders niet te kwetsen, en altijd mooi luisteren en het modelkind zijn.. Voeg daar nog eens het mensenschuwe en het pessimisme van mijn vader bij + mijn moeder die altijd mijn vader mooi als een hondje volgt, waardoor ik ook ben beginnen volgen en bang ben beginnen worden van de buitenwereld omdat mijn ouders mij nooit de buitenwereld hebben laten zien en m'n vader het als iets afschuwelijks afbeeldde.. Zelfs al zijn we op vakantie, toch blijven we dichtbij de camper, nooit eens op avontuur..

Is niet echt een goeie mix van dingen.. Ik wil de wereld zien, ik wil plezier maken, ik wil echt genieten van mijn leven, ik word jaloers als mensen zeggen wat ze allemaal al hebben meegemaakt terwijl ik dat ook wil en ze zeggen: Keelia, het is maar een reis, maar voor mij is het zoveel meer, voor mij is dat vrijheid.. Maar het is gewoon zo verdomd moeilijk om al die blokkades van angst helemaal uit te schakelen.. Mijn ouders die weten niet dat ik daar al die jaren mee heb rondgelopen, wil hen daar nu eigenlijk niet mee overvallen en hen het gevoel geven dat ze me slecht hebben opgevoed..