Zojuist tussen de bedrijven door even richting strand gebanjerd. Even elementen en ik alleen. Verstand even weer rechttrekken na een druk werkweekje op de auto-pilot.

Gisteren wekelijkse kroegavondje met vrienden. Gezamenlijke vrienden wel te verstaan. A. woont niet alleen nog hier, ze zit dus ook nog naast me op de oude vertrouwde kroegavond. Stomme is, vind het eigenlijk zo erg niet. Niet meer. Ging beetje bewust mijn leventje verdraaien na de breuk, om zodoende zo min mogelijk "contact" te hebben. Wat nagenoeg, ondanks het samenwonen ook gewoon lukt. Ik denk soms dat ik minder "contact" heb dan dat ik in sommige van jullie al uit elkaar wonende, blogs lees. Raar vond ikzelf.

Eigenlijk lijkt het haast of we nog steeds een relatie hebben, maar dan even rust. We koken soms samen, eten samen, doen samen de afwas, gaan samen naar de kroeg. Want gezamenlijke vrienden, die zij mij en ik haar niet wil onthouden. Mooie aan die vrienden is dat ze ook gewoon lekker normaal doen zo'n avond. Niks geen gedoe of gepraat over ons.

Hoe stom het ook klinkt, vind het ook helemaal niet erg eigenlijk. Tuurlijk mis ik het armpje om me heen in m'n bed. Dat is nu zeg maar 2 dekbedden, zelfde bed ook nog steeds. Tuurlijk mis ik de kus als ze thuiskomt of ik wegga. Tuurlijk mis ik het gestoei onder de afwas, dat nu is veranderd in een gesprek over het weer.

Sinds ik ben begonnen die berg te beklimmen heb ik ook niet de intentie gehad, niet eens de aandrang om de breuk te bespreken. Wil het ook helemaal niet, want ze was duidelijk. Keihard op dat moment, zwart-wit misschien, maar heel duidelijk. Ik heb fouten gemaakt en erkent, zelfs geëxcuseerd ervoor en ze bovenal mezelf vergeven. Daarna ben ik met dat stukje aan het werk gegaan. Die flaws in mijn persoon, aanpakken. En zojuist op dat strand, besef ik me dat ik, ondanks de gedumpte te zijn op dit moment verder ben in mijn verwerking dan zij. Sinds de breuk heb ik haar maar eenmaal verdrietig gezien. Haar leventje raast gewoon door nu, zonder dat ze eigenlijk verder gaat. Echt bizar. Had verwacht dat zij juist alles duidelijk had toen ze ermee stopte.

Moet zeggen dat de twijfel ook wel weer even doorbrak zojuist. Net zoals de zon heerlijk gloeiend door de wolken kwam om het hele strand 3 maal van kleur te doen veranderen. Zat toch wel even met een traan, wat als? Maar blijf sterk, pas als ik weer ik ben en zij weer zij dan valt er pas te kijken of er nog iets inzit.