Donderdagavond had ik mijn dochter en me voorgenomen om z.s.m. weer weg te zijn. Maar bij een meisje van 3 gaat dat niet en mijn ex vroeg of ik al een andere huis had en zo. Voordat je het in de gaten heb gaat het weer over of ik en zij al contact hadden met anderen. Zij heeft contact met een ander, maar dat is vriendschappelijk, praten over koetjes en kalfjes per mail en msn.
Toch haalt dat me weer helemaal naar beneden.. Die andere man vreet enorm aan me. Ik moet haar vertrouwen en geloven dat het vriendschap is, maar het was simpeler geweest als hij er niet was geweest, nog niet althans.
De dag erna vraag ik haar of ik Norah voortaan niet bij de buurvrouw op kan halen, waar ze vaker zit hoor, omdat dat voor mij makkelijker is. Dat wil ze niet en reageert heel kortaf. Totaal anders weer als de dag ervoor waar ze gewoon kletste. Ik probeer haar nog te zeggen dat het ook voor haar beter is, maar de toon was alweer gezet. Uiteindelijk vraag ik haar of ik mijn dochter zaterdag mag meenemen om te gaan zwemmen, maar dat mocht ook niet. Maar ze wil wel dat ze onze dochter bij mij kan brengen wanneer zij moet werken, dus toen heb ik gezegd, mooi niet. Geef maar vaste dagen en tijden aan wanneer ik haar kan halen en dan wijken we daar niet vanaf. Dan hoor ik niets meer. Irriteer me daar weer aan, want zij wil toch vaste afspraken, zeg dan wat je wilt. Weer een sms met, is donderdagavond en zondag goed? Vaste tijden?
Weer geen reactie.. Ze woont hier 400 meter vandaan, dus toen ik vandaag nog niets had gehoord ben ik naar haar toe gegaan. Ze deed de deur een klein stukje open, de buurvrouw zat er (roddelaarster van het dorp) en ik zei; is donderdag goed en zaterdag/zondag in overleg. Ze zei; ja, maar ik heb hier geen zin in. Toen zei ik; had dan ff ja is goed ge-smst, dan was het klaar geweest. Jij wil vaste afspraken!
Maar het was wel weer een constatering dat het uit is, heel definitief.. En dat ik nog veel meer afstand moet nemen omdat ik daardoor vandaag een enorme depri-dag heb gehad...