Dat fijne gevoel maakt dus dat je niet weg kan uit de relatie. Maar er is iets in de relatie wat het moeilijk maakt voor jou. Of dat nou zijn voorliegen is of jouw gevoel, er zit iets niet goed. De enige manier om het op te lossen is om erover te praten. Door te doen alsof er niks aan de hand is als jullie bij elkaar zijn, en steeds te zeggen hoeveel jullie van elkaar houden en elkaar niet kwijt willen lossen jullie niks op. Dat is alleen maar de relatie door laten gaan, totdat er een punt komt dat je het zat bent en je hem afstoot.

Ik raad aan tegen hem te zeggen dat je een paar dagen geen contact wil en daarna een serieus gesprek wilt met hem over hoe het nu verder moet. Dan geef je hem en jezelf de kans om goed na te denken wat jullie dwars zit, maar dan moet je ook bedenken wat jij evt. beter kan doen. Na die paar dagen (en spreek van te voren al de dag en tijd af wanneer dat gesprek gaat plaatsvinden) komen jullie bij elkaar en laat je hem alles vertellen wat hem dwars zit of om evt. schoon schip te maken. Daarna kan jij zeggen wat jij vind. Laat elkaar uitpraten en maak geen ruzie. Wees eerlijk naar elkaar toe. Als jullie allebei alles eruit hebben gegooid kunnen jullie samen beslissen hoe nu verder.

het nare in dit soort situaties is, als je er midden in zit is het echt ontzettend moeilijk bijna onmogelijk voor je gevoel om weg te lopen. Je denkt toch weer, ah ik moet er toch voor hem zijn, of hij gaat juist wel weer lief doen en dat trekt jou er weer even in, of hij speelt heel handig in op jouw schuldgevoel - gaat zielig doen als er ruzie is, dat het zo slecht met hem gaat. En dan begint het weer van voren af aan. Gaat het weer even goed of redelijk goed, en dan begint de hele cyclus weer van voren af aan. Hoe vaak heb je het geprobeerd? Hoe vaak heb je hem het voordeel van de twijfel gegeven? En hoe vaak is er daadwerkelijk iets verbeterd? Wat houdt jou bij hem, is het schuldgevoel dat je hem niet helpt? Vind je voor jezelf dat iedereen een kans verdient, dat je toch zijn vriendin bent en hij zit toch zo onder de anabolen en dat beinvloedt hem toch zo?

Hoeveel van jouw kostbare leven wil jij opgeven voor hem? Ik ben nu 35, heb mijn 10 beste jaren verspeeld aan mensen die mij net zo behandelden als jouw vriend jou nu behandelt. En ik heb spijt als de haren op mijn hoofd. Nu ik eruit ben, en inzicht heb in mijn eigen gebrek aan grenzen, zodat ik mensen misbruik van mij liet maken... heb ik gewoon zo veel spijt. Niet dat ik mezelf de schuld geef, maar ik denk wel: zou het nu nooit meer toelaten.

Het is ook jouw leven, jij bent geen wormvormig aanhangsel van hem, altijd klaarstaan voor hem, en niks terugkrijgen.
Hij voelt zich een mislukkeling? Hallo, hij is een volwassen vent, hij kan hulp zoeken voor hemzelf, hij heeft jou daar niet bij nodig! De vraag is, waarom wil jij hem meer helpen dan jezelf, je laat over je heen lopen om hem te helpen, waarom doe je dat? Zou jij hem ooit zo durven behandelen als dat hij jou behandelt? Zo nee, waarom laat jij het toe dat hij jou zo behandelt?