Hij mailde dat de laatste keer bij mij voor hem een waardevol moment was geweest. Stippeltje stippeltje stippeltje. Heel emotioneel maar ook wel weer ouderwets gezellig en vertrouwd. Ik wist niet was ik las.

De laatste keer bij mij was toen hij de rest van zijn spullen kwam halen, een paar maanden geleden. Ik heb er bijna drie weken dikke ogen van gehad. Elke keer als ik eraan terugdacht deed alles pijn. Juist omdat ik het verre van ouderwets gezellig en vertrouwd vond. Voor het eerst had ik gevoeld dat wat tussen ons was, weg was. De laatste bij mij vond ik net als hij ook heel emotioneel, maar ook onwennig en stroef. Ik herinner hem als onhandig. Toen hij weg was ben ik lange tijd overstuur geweest omdat hij had gezegd dat hij zich vaak zorgen maakte of ik mij ooit nog wel gelukkig zou kunnen voelen. Hij zei precies het verkeerde, terwijl ik dacht dat hij "alleen maar" juiste dingen kon zeggen.

Ik snap er niets van! Hoe kan het dat je op hetzelfde moment zo anders kunt terugkijken?

Het is me gelukt om bijna 3 maanden op geen enkele manier contact met hem te hebben. Bijna 3 hele maanden! Nu pas kwamen herinneringen naar boven van situaties waarin ik hem minder ideaal vond. Voortekenen van de scheiding zie ik niet. Wel zie ik in het klein de dingen die nu, door de situatie, zijn uitvergroot.

Een gezamelijk vriendin zei pas dat ze D één van de liefste personen vindt die ze kent. In die zin dat er geen kwaad in hem schuilt. Maar niet in zin dat hij zich kan verplaatsen in anderen en rekening kan houden met gevoelens van anderen. Omdat hij zijn eigen gevoelens al niet snapt. Ze dacht dat het mij nooit was opgevallen, omdat het al die jaren niet nodig was geweest. Ze zei nog iets waar ik erg van schrok. D had haar namelijk verteld dat hij niet snapte dat ik boos was omdat hij vorig jaar zonder iets te zeggen (ik was op vakantie en wist nog niets van een breuk) ons huis had leeggehaald en was verhuisd. Terwijl hij niet eens álles had weggehaald, had hij verontwaardigd tegen haar gezegd.

Hij is geloof ik niet horkerig uit horkerigheid, maar omdat hij niet anders kán. Dat is niet iets van de laatste tijd, maar ik heb het waarschijnlijk niet eerder gemerkt. Nog steeds vind ik het niet prettig om dit te zeggen. Het klinkt zo "mijn man begrijpt me niet". Als ik eerlijk ben: als er wat met mij was, legde ik altijd precies uit wat er was, zodat hij wist hoe hij moest reageren. O, wat erg. Alleen werkt dat nu niet meer. Ik kan hem tientallen keren uitleggen wat er in deze situatie pijn doet, maar het lijkt niet aan te komen.

En zo is het nu ook met zijn mailtje. Van alle vragen die hij zou kunnen stellen, vraagt hij alleen of ik al nieuwe meubels in plaats voor de zijne heb. Auw! Vertelt hij over zijn prachtige verbouwde huis en vraagt hij of ik het leuk vindt om te komen kijken.

Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik word warm van binnen van de lieve dingen in zijn bericht, maar ben bang dat ik op een of andere manier gekwetst zal worden. Ik denk dat ik beter niet kan reageren of alleen kort reageren en zeggen dat ik "over een tijdje" wil komen kijken. Zoiets?