Ik ben 39 jaar en heb voor de eerste keer in mijn leven een serieus geval van LDVD.

Helaas, ik ben een enigma op 2 energieke benen : sociaal, intelligent, gevat, realistisch optimistisch en origineel. Maar ben op een punt gekomen in mijn leven dat ik me gelukkig prijs met een zeer kleine groep 'echte' vrienden en hierdoor ook maar moeilijk nieuwe mensen leer kennen.

Na ettelijke mislukte relaties, schreef ik me in 2013 in op een dating site, met weinig verwachtingen... En ik mocht onmiddellijk een schitterende mail ontvangen van een ravissante jongedame. Zij was iemand die me wist te boeien, te intrigeren, met de juiste combinatie aan passie, brain en de looks. En onverwachts werd ik verliefd, tot over mijn oren zelfs. Elk moment werd gekoesterd maar ik herviel helaas al te vaak in een rol waarbij ik bij haar bevestiging zocht. Voelde ze meer? Was ik goed bezig? Ging ik niet te snel?
En tijdens die 3 maandjes dat we samen waren (juli 2013 tem september), verbrak ze 3 maal de relatie. Door mijn twijfels, door mijn nood om van hoor te horen dat ik 'goed bezig' was. Maar even later wist ze toch te zeggen dat ze me miste... En eind september zat ik er emotioneel door, mijn dating-site vriendin was een te groot raadsel (dacht ik) en ik verbrak de relatie. Vraag me niet naar het waarom, op dat punt in mijn leven dacht ik niet meer rationeel en hoopte ik dat ze eindelijk kleur zou bekennen.

Maar helaas... Er zijn nog wat sms'jes geweest in de week die volgde (had gevraagd om me niet meer te contacteren omdat ik mezelf ken en het te moeilijk zou hebben om haar te vergeten maar door een bepaalde kwestie [waar ik niet wens over uit te wijden] volgden nog die sms'jes) en een allerlaatste gesprek en dat was het dan. Kreeg van haar nog een "dat gevoel is nu toch echt wel weg hoor" dat ik soms nog eens hoor nagalmen in mijn herinneringen.

We zijn ondertussen 7 maanden verder en ik heb niets meer gehoord. Heb wel nog een sms gestuurd rond de jaarovergang (met de uiting dat ik haar nog miste maar er niet over wou zeuren EN de hoop dat het goed ging met haar broer die helaas terminaal is/was) en nog een mail begin maart (met de vraag om eens te babbelen). Maar het bleef stil.
Los van die stilte (waar ik nota bene zelf voor gevraagd had), kan ik haar niet uit mijn gedachten dringen. Ook al had ze karaktereigenschappen waar ik tureluut van werd, waren die positieve momenten samen zo krachtig en hevig... Zo verslavend, zo uplifting en schitterend, het blijft knagen... En snap nog steeds niet hoe die relatie van een kleine 3 maanden zo een diepe indruk heeft achtergelaten en dat ik er nog altijd mee sukkel. En waarom ik nog altijd nogal naief denk dat ze ooit nog iets van haar zal laten weten...

Ik ben nog steeds 39 jaar en voel me "eenzaam" en overmand door dat vervelend gevoel. En hoop dat het ooit eens zal verdwijnen...